Ενας ναός κάτω από το Στόουνχεντζ

Χρησιμοποιώντας εξελιγμένες τεχνικές απεικόνισης του υπεδάφους, διεθνής ομάδα αρχαιολόγων εντόπισε κοντά στο κεντρικό μνημείο του Στόουνχεντζ ενδείξεις για έναν ακόμα παλαιότερο χώρο
λατρείας, στον οποίο φαίνεται ότι εορταζόταν το θερινό ηλιοστάσιο.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν τα θαμμένα ίχνη δύο λάκκων, οι οποίοι ευθυγραμμίζονταν με τον Ήλιο την ώρα της ανατολής και της δύσης, όταν κανείς τις κοιτάζει από τη θέση ενός ογκόλιθου κοντά στην σημερινή κεντρική είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Αυτό συνέβαινε μόνο κατά το θερινό ηλιοστάσιο, τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Τα νέα ευρήματα δεν έχουν χρονολογηθεί με ακρίβεια, είναι όμως προφανές ότι είναι παλαιότερα από το διάσημο νεολιθικό μνημείο του Στόουνχεντζ, ηλικίας περίπου 5.000 ετών. Η περιοχή δεν έχει ανασκαφεί, ωστόσο οι λάκκοι είναι ορατοί σε εικόνες από μαγνητόμετρα (παράδειγμα στην ένθετη αριστερά) και άλλα όργανα απεικόνισης του υπεδάφους.

Ηλιακές πομπές

Όπως ανακοίνωσαν οι αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, οι οποίοι συνεργάζονται με συναδέλφους τους στη Βιέννη, οι δύο λάκκοι πιστεύεται ότι ήταν τα σημεία στα οποία ξεκινούσε και τερμάτιζε μια πομπή που ακολουθούσε την κίνηση του Ήλιου στη διάρκεια της ημέρας.

«Τα συναρπαστικά αυτά ευρήματα υποδεικνύουν ότι, παρόλο που το Στόουνχεντζ έγινε τελικά το σημαντικότερο μνημείο του τοπίου, δεν αποκλείεται να μην ήταν πάντα το μόνο, ή το σημαντικότερο, τελετουργικό σημείο της περιοχής και ενδέχεται να έγινε σημαντικό ως ιερός τόπος παρά πολύ αργότερα» αναφέρει ο καθηγητής Βινς Γκάφνι, επικεφαλής της μελέτης από το Κέντρο Οπτικής και Χωρικής Τεχνολογίας IBM στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ.

Οι λάκκοι, μέσα στους οποίους εκτιμάται ότι μπορεί να υπήρχαν ξύλινοι στύλοι, ογκόλιθοι ή φωτιές που σημάδευαν τα σημεία, βρέθηκαν εντός του «Νεολιθικού Cursus», μιας γνωστής διαδρομής που ορίζεται από δύο παράλληλα χαντάκια.

«Είναι πιθανό οι πομπές εντός του Cursus να κινούνταν από τον ανατολικό λάκκο το ξημέρωμα, συνεχίζοντας ανατολικά κατά μήκος του Cursus και, ακολουθώντας την πορεία του Ήλιου, κινούνταν πίσω προς τη δύση, φτάνοντας στον δυτικό λάκκο το ηλιοβασίλεμα, γιορτάζονταν τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου» εικάζει ο Δρ Γκάφνι.

Η ομάδα του καθηγητή ερευνά το υπέδαφος της περιοχής από το 2010, στο πλαίσιο του ερευνητικού Προγράμματος Κρυμμένων Τοπίων του Στόουνχεντζ.


http://logioshermes.blogspot.com/2011/12/blog-post_6808.html