Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος,
Η επικοινωνιακή στρατηγική της ΝΔ άλλαξε μεσούσης της προεκλογικής καμπάνιας και αυτό συνιστά ασφαλώς τη σημαντικότερη εξέλιξη στο δρόμο προς τις κάλπες. Η στρατηγική του
φόβου για την «επόμενη μέρα», με τα σενάρια καταστροφής να δίνουν και να παίρνουν, αποδείχθηκε πως αν και λειτούργησε αποτελεσματικά για τη ΝΔ το 2012 είναι ανεπαρκής για το 2015. Στην ένταση των διλημμάτων που έθεταν τα στελέχη της, το κοινωνικό σώμα απαντούσε «ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει».
Το Εθνικό Σχέδιο Μεταρρυθμίσεων και Ανάπτυξης που παρουσίασε ο Σαμαράς σηματοδότησε αυτή τη στροφή και έθεσε ξανά τη ΝΔ στην τροχιά διεκδίκησης θετικής ψήφου από τους πολίτες. Σε αυτή τη «θετική στροφή» ήρθε να προστεθεί και το διεθνές επικοινωνιακό περιβάλλον. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι αναγνωρίζουν πως τα προβλήματα της Ευρωζώνης δεν μπορούν να κρύβονται άλλο κάτω από το «χαλί» της ακραίας λιτότητας και πρέπει να αναζητηθούν λύσεις που θα δίνουν διέξοδο προς το μέλλον. Επίσης, δεν είναι αμελητέο το γεγονός πως ο Στουρνάρας «πήρε το μήνυμα» και τοποθετείται πλέον θεσμικά και όχι ως κυβερνητικό στέλεχος, όπως έκανε με το αρχικό ατόπημα του δημιουργώντας στον ΣΥΡΙΖΑ σκέψεις αντικατάστασής του.
Είναι σαφές λοιπόν πως «το κλίμα είναι ΣΥΡΙΖΑ». Αυτό που «παίζεται» πλέον στη μιάμιση βδομάδα που απομένει ως τις κάλπες είναι το αν θα καταφέρει ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει αυτοδυναμία. Σίγουρα μιλάμε για δύο διαφορετικές κυβερνήσεις. Είναι άλλο πράγμα ο αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ και είναι άλλο πράγμα μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Το αν θα συμβεί το πρώτο ή το δεύτερο, είναι στοίχημα που βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ και στο κατά πόσο θα πείσει τους πολίτες πως μόνος του μπορεί καλύτερα. Κι αυτό θα το πετύχει καταφέρνοντας να δείξει με περισσότερη ευκρίνεια τα πρόσωπα (δηλαδή τους εν αναμονή υπουργούς του) και τις πολιτικές τους.
Τα παραπάνω δεδομένα είναι δύσκολο έως αδύνατον να αλλάξουν θεαματικά στο χρόνο που απομένει. Και μάλιστα όταν οι τηλεοπτικές καμπάνιες αποδεικνύουν πως οι ελληνικές διαφημιστικές εταιρείες είναι εξαιρετικά μέτριες στην πολιτική επικοινωνία και αγνοούν παντελώς τη λειτουργία του διαδικτύου και την ικανότητά του να «τρολάρει» σποτάκια σαν κι αυτό με τον «Νικολάκη» του Σαμαρά.
Τα παραπάνω δεδομένα είναι δύσκολο έως αδύνατον να αλλάξουν θεαματικά στο χρόνο που απομένει. Και μάλιστα όταν οι τηλεοπτικές καμπάνιες αποδεικνύουν πως οι ελληνικές διαφημιστικές εταιρείες είναι εξαιρετικά μέτριες στην πολιτική επικοινωνία και αγνοούν παντελώς τη λειτουργία του διαδικτύου και την ικανότητά του να «τρολάρει» σποτάκια σαν κι αυτό με τον «Νικολάκη» του Σαμαρά.
Έτσι, ο μόνος που κατάφερε να κάνει τη διαφορά και να περάσει το μήνυμά του μέσω τηλεοπτικού σποτ είναι ο Καμμένος. Το μήνυμά του είναι και σωστά στοχευμένο για τις επιδιώξεις των ΑΝΕΛ και έξυπνα δοσμένο, ως «αναγκαίο καλό» για να μην εκτροχιαστεί το «τραινάκι» του «μικρού Αλέξη». Μένει να αποδειχθεί αν το σποτ, πέρα από την επικοινωνιακή διαφορά, καταφέρει να καλύψει και τη διαφορά που χωρίζει τους ΑΝΕΛ από την είσοδό τους στη Βουλή.
