Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω… Τόνι Μπλερ

25.10.2011ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει όνειρα για τη ζωή του. Για το πώς βλέπει το μέλλον. Για το τι θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει. Όνειρα που φυσικά, τις περισσότερες φορές, δεν αποτελούν και ζώσα πραγματικότητα. Μένουν ανεκπλήρωτα, και συνιστούν διαρκή εστία
αναμνήσεων, ίσως και μελαγχολικής αναπόλησης χαμένων ευκαιριών.

Η υπογράφουσα, δηλώνει ευθέως πως… όταν μεγαλώσει (κι άλλο), θέλει να γίνει… Τόνι Μπλερ. Βλέποντας το παράδειγμα πολιτικής και επαγγελματικής σταδιοδρομίας που ακολούθησε ο πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, δυσκολεύεσαι να μην αρχίσεις τα πικρόχολα σχόλια.

Ένας από τους πλέον χαρισματικούς πολιτικούς της γενιάς του, ο Τόνι Μπλερ μεταμορφώθηκε από τον κατεξοχήν εκφραστή του «μεσαίου χώρου» στο… ταπεινό σκυλάκι των ΗΠΑ. Αρχικά επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, και στη συνέχεια και κυρίως επί Τζορτζ Μπους του νεώτερου.

Αυτή η ταύτιση με την πολιτική του τρόμου, που εφάρμοσε ο άλλοτε Κυβερνήτης του Τέξας, μετά την 11^η Σεπτεμβρίου, και η ηθικά έωλη εισβολή στο Ιράκ, έμελλε να σφραγίσουν το… στένεμα της πληθωρικής προσωπικότητας του Τόνι Μπλερ.

Ουσιαστικά υποχρεώθηκε στην άτακτη αποχώρηση από την πρωθυπουργία και την ηγεσία των Νέων Εργατικών, για να παραδώσει τη σκυτάλη στον Γκόρντον Μπράουν. Ενώ στη συνέχεια, είδε τον πολιτικό «κλώνο» του, Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, να χάνει στη μάχη για την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος από τον αδελφό του, Εντ, ακριβώς επειδή κουβαλούσε την κληρονομιά του «μπλερισμού».

Αυτή η πολιτική και ιδεολογική αποδοκιμασία ωστόσο, δεν… σκίασε τον Τόνι Μπλερ, η σύζυγος του οποίου, Σέρι, για να μην ξεχνιόμαστε, έφτασε στο σημείο να εκπροσωπήσει Τουρκοκυπρίους, σε δίκες για περιουσίες στα Κατεχόμενα, ενώ ο σύζυγός της είχε ήδη προλάβει να φορέσει το κοστούμι του ειδικού απεσταλμένου του Κουαρτέτο, για τη Μέση Ανατολή.

Από χθες, ο Τόνι Μπλερ προχώρησε σε… βάθη που δεν έχει ξαναπερπατήσει ένας πολιτικός με τη δική του σταδιοδρομία και αναγνωρισιμότητα. Υπέγραψε «συμβόλαιο» με την κυβέρνηση του Καζακστάν, αναλαμβάνοντας καθήκοντα πολιτικού και οικονομικού συμβούλου, έναντι ετήσιας αμοιβής οκτώ εκατομμυρίων λιρών.

Not bad at all… που θα έλεγαν οι φλεγματικοί Βρετανοί. Ή αλλιώς, τι μπορεί να κάνει ένας πρώην πρωθυπουργός για να ζήσει, ειδικά όταν αδιαφορεί για την υστεροφημία του.


http://www.statesmen.gr/