It’s the economy stupid!
Ας
πάρουμε την ιστορία από την αρχή της κρίσης.
Με την κατάρρευση της «φούσκας»
των ακινήτων, το 2008 στις Η.Π.Α. (Lehman Brothers, Bear Sterns κτλ), λόγω υπερδανεισμού των νοικοκυριών με αντίκρισμα τις
πλασματικές εμπορικές αξίες
των ακινήτων, βασιζόμενη όχι σε πραγματικό χρήμα
αλλά σε ομόλογα παραγώγων μετατρεπόμενα σε δάνεια μεταξύ χρηματοπιστωτικών
ιδρυμάτων και πολλαπλασιαζόμενα στη νιοστή με ομόλογα στεγαστικών δανείων.
Σημειώνεται ότι στην αρχή της
κρίσης, το παγκόσμιο Α.Ε.Π. υπολογίζεται σε 50 τρις USD και τα
ομόλογα παραγώγων, που διαπραγματεύονταν στην αγορά, σε 700 τρις USD.
Αυτό μας δείχνει την
πραγματικότητα της παγκόσμιας οικονομίας. Τα κεφάλαια μπορεί να έχουν ποικίλες
μορφές: χαρτονομίσματα (κρατικό χρήμα), ομόλογα (ιδιωτικό χρήμα) κτλ. Το χρήμα
δημιουργήθηκε για την διευκόλυνση συναλλαγών έχοντας κάποιο αντίκρισμα. Μέχρι
το 1971, που καταργήθηκε άτυπα ο «κανόνας του χρυσού», από τον τότε πρόεδρο των
Η.Π.Α. Ρίτσαρντ Νίξον, το κάθε κράτος επιτρεπόταν να τυπώνει και να διακινεί
χρήμα σε πραγματική μορφή (χαρτονομίσματα) ίσο με το εκάστοτε απόθεμά του σε
χρυσό. Τυχόν υπέρβαση αυτού αποτυπωνόταν στον πληθωρισμό (πληθωριστικό χρήμα).
Τα ομόλογα παραγώγων στηρίζονται
στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας του κάθε κράτους (π.χ. η Βραζιλία εξέδιδε
ομόλογο με αντίκρισμα την μελλοντική παραγωγή καφέ ή οι χώρες του OPEC σε
πετρέλαιο). Όμως η διαπραγμάτευση αυτών στην αγορά (έντοκα πάντα) και η
αναχρηματοδότηση ή η λάθος διαχείριση αυτών οδήγησαν πλήθος ιδιωτικού
«ψεύτικου» χρήματος (fake money),
χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Έτσι φτάνουμε στο σημείο από την μία να υπάρχει
αποκλειστικό δικαίωμα εκτύπωσης χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες (FED,ECB κ.ά.), οι
οποίες σημειωτέον αποτελούν ΙΔΙΩΤΙΚΑ τραπεζικά ιδρύματα και από την άλλη,
δικαίωμα διοχέτευσης εικονικού-ψηφιακού χρήματος από κράτη με την μορφή
ομολόγων (με το απαραίτητο έντοκο «φιλτράρισμά» τους από τις κεντρικές
τράπεζες.
Παράδειγμα: Ένας ιδιώτης Α οφείλει σε Χ Τράπεζα, από συναπτόμενο δάνειο, €1000 και
αδυνατεί να το αποπληρώσει. Η τράπεζα τιτλοποιεί την παραπάνω οφειλή των €1000
και την καταγράφει στις επισφάλειες του ισολογισμού της (διατηρώντας στο
ακέραιο τις εμπράγματες εγγυήσεις του Α –π.χ. υποθήκη ακινήτου- και τιτλοποιώντας
τες και αυτές). Στη συνέχεια το κράτος, για να «κρατήσει στην ζωή» την τράπεζα,
εγγυάται μέσω έντοκου κρατικού ομολόγου €1000 και το εκχωρεί μέσω
ανακεφαλαιοποίησης (ανάλυση παρακάτω) στην τράπεζα. Η τράπεζα διαπραγματεύεται
το κρατικό ομόλογο στις αγορές ή στους κρατικούς δανειστές και δανείζεται €1000
με την εγγύηση του κράτους. Το κράτος δε, το παραπάνω ομόλογο το έλαβε ως
δάνειο από τους δανειστές και για να το αποπληρώσει στρέφεται προς τον ιδιώτη
Α, επιβάλλοντας φορολογία και λαμβάνοντας εξασφαλίσεις (κατασχέσεις
λογαριασμών, υποθήκες κτλ.). Κατάληξη: ο ιδιώτης Α οφείλει €1000x2=€2000, η τράπεζα εμφανίζεται με κεφαλαιακή επάρκεια, το κράτος
δανείζεται με αντίκρισμα τα προς είσπραξη €1000 από τον ιδιώτη και, τέλος, οι
δανειστές έχουν λαμβάνειν €2000, από τον ιδιώτη εκδίδοντας απλά ένα ομόλογο,
που επέστρεψε στο συρτάρι τους.
Σχέση κράτους-τράπεζας (το μεγάλο ψέμα):
Το κράτος ανακεφαλαιοποιεί τις τράπεζες, δίνοντάς τους την τελευταία
6ετία 240 δις € επί συνόλου 370 δις € κρατικού χρέους. Κατά την αύξηση
μετοχικού κεφαλαίου των τραπεζών, στα πλαίσια της ανακεφαλαιοποίησης,
συμμετάσχει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), το οποίο
εμφανίζεται ως διαχειριστής των κεφαλαίων που εισέρευσαν από τους δανειστές μας
(ECB,EU,IMF) που δανείζουν με ομόλογα (καταβάλλοντας επιτόκιο π.χ. Euribor 0,05%
πολλαπλασιαζόμενο από 30 ως και 100 φορές) για την «διάσωση» των «συστημικών»
τραπεζών. Το ΤΧΣ συμμετάσχει στο 90% της Α.Μ.Κ. της εκάστοτε τράπεζας και το
10% καλούνται να το εισφέρουν οι ιδιώτες μέτοχοι (μεγαλοτραπεζίτες, funds κ.ά.).
Το ΤΧΣ, όμως εκδίδει warrants
(δικαιώματα υπέρ των ιδιωτών μετόχων με αναλογία 9 προς 1, δηλαδή για κάθε μία
μετοχή, που αγόρασε κάποιος εκ των παραπάνω,
έχει το δικαίωμα να αποκτήσει άλλες 9, από το ΤΧΣ, εντός 54 μηνών από
την Α.Μ.Κ., με τίμημα το 50% της αξίας της μετοχής + 0,1% επιτόκιο ανά έτος.
Παράδειγμα: Η Χ Τράπεζα έχει ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης, μέσω ΑΜΚ 10δις €. Το ΤΧΣ
καταβάλλει 9δις €, τα οποία έχει δανειστεί μέσω έντοκων ομολόγων από τους
δανειστές (ECB,EU,IMF) με επιτόκιο 3%. Οι ιδιώτες μέτοχοι καταβάλλουν 1δις € και
αποκτούν warrants(δικαιώματα επί μετοχών) 9δις €
τα οποία ενεργοποιούν κατά την λήξη του 54μηνου. Έτσι η Χ Τράπεζα, μετά την
πάροδο 54 μηνών από την ΑΜΚ περνάει κατά 100% στα χέρια ιδιωτών, με τα εξής
κόστη: Το κράτος οφείλει στους δανειστές του 9δις€ πλέον τόκων (3%:12x54=13,5%), ήτοι 10,215δις € και θα εισπράξει, για την
«ιδιωτικοποίηση» της τράπεζας 9δις x 50%=4,5δις πλέον τόκων
(0,1%:12x54=0,45%), ήτοι 4,52δις €. Άρα για κάθε
ένα ευρώ του ΤΧΣ, φορτώνει στις πλάτες των πολιτών του 0,57 του ευρώ που τα
χαρίζει στους τραπεζίτες.
Φαινόμενο των ημερών, η
τιτλοποίηση «κόκκινων» δανείων από τις τράπεζες και πώλησή τους σε funds στο
10-15% της αξίας τους. Τα ποσά που «εισπράττει», από την παραπάνω κίνηση, τα
δανείζει στο κράτος μέσω «κρατικών εντόκων γραμματίων», για να αποπληρώσει το
κράτος τους τόκους που δανείστηκε για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα
ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών . Δηλαδή,
«ξεφορτώνονται» τα «κόκκινα» δάνεια που δημιουργήθηκαν από μια «φούσκα»
εισαγόμενου υπερκαταναλωτισμού, στηριζόμενη σε «τοξικά» ομόλογα, «φορτώνοντας»
το κόστος στο κράτος (δηλαδή στους πολίτες του) και παραδίδονται σταδιακά
«καθαρές» στους ιδιώτες που τις ελέγχουν.
Μπορεί τα παραπάνω να ακούγονται
ουτοπικά. Σίγουρο είναι ότι ο κρατισμός δεν είναι η πλέον ενδεδειγμένη λύση
αντιμετώπισης της κρίσης. Αλλά το ελληνικό κράτος, όσες φορές έφτασε στο
παρελθόν σε παρόμοιες καταστάσεις, ανταπεξήλθε γιατί βρέθηκε στο τιμόνι του
ένας Καποδίστριας, ένας Τρικούπης, ένας Ελ. Βενιζέλος, ένας Πλαστήρας (παρότι
από τους παραπάνω ο ένας δολοφονήθηκε, οι δύο πέθαναν αυτοεξόριστοι στο Παρίσι
και ο τελευταίος πέθανε στην ψάθα, αρνούμενος να διορίσει δημόσιο υπάλληλο τον
ίδιο του τον αδερφό). Ζητείται ελπίς λοιπόν. Ζητείται ηγέτης για να σηκώσει
στις πλάτες του τις ελπίδες και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού.
Η εναλλαγή «φιλελεύθερων» και
«σοσιαλιστών» στην εξουσία αποτελεί πλέον περιοδικό φαινόμενο. Απλά, το
πολιτικό σύστημα χρησιμοποιεί την εκάστοτε εκλογική αναμέτρηση ως «βαλβίδα
εκτόνωσης» γιατί πολύ απλά, διατηρώντας το ιδεολογικό χάσμα αριστεράς και
δεξιάς στο υποσυνείδητο του ψηφοφόρου, δημιουργεί μέθοδο δράσης και αντίδρασης
και εξομάλυνση των προσδοκιών του λαού.
Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία
του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.
Τα μνημόνια και την δημιουργία
του μεγαλύτερου παγκόσμιου «σκουπιδότοπου» ομολόγων δεν μπορούσε να τα εφαρμόσει δεξιά κυβέρνηση το
2009. Έτσι, με πρόσχημα την εκλογή του ποιός θα ακούει τα κάλαντα στο Προεδρικό
Μέγαρο, ο «φιλελεύθερος» Καραμανλής προσέφυγε σε εκλογές δηλώνοντας ότι θα
χρειαστούν σκληρά μέτρα και απέναντί του στήθηκε ο «σοσιαλιστής» Παπανδρέου
κηρύσσοντας το ιστορικό, πλέον, «λεφτά υπάρχουνε». Τα πρωτοκλασάτα στελέχη της
τότε κυβέρνησης «εξαφανίζονται» από τον προεκλογικό αγώνα (Σαμαράς,
Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, Σουφλιάς κ.ά.), ο Καραμανλής περιφέρεται μόνος «από
χωρίου σε χωρίον» ανά την επικράτεια και χάνει τις εκλογές με 10,5% από τον
«ελπιδοφόρο» ηγέτη του ΠΑΣΟΚ.
Τα μέτρα που ζητούν, οι
δανειστές, το 2015, δεν μπορεί να τα εφαρμόσει «φιλελεύθερη» κυβέρνηση. Έτσι,
με πρόσχημα την εκλογή του ποιός θα ακούει τα κάλαντα στο Προεδρικό Μέγαρο, ο
«φιλελεύθερος» Σαμαράς προσέφυγε σε εκλογές δηλώνοντας ότι θα χρειαστούν σκληρά
μέτρα και απέναντί του στήθηκε ο «σοσιαλιστής» Τσίπρας κηρύσσοντας ένα
αντίστοιχο «λεφτά υπάρχουνε». Τα πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης
«εξαφανίζονται» από τον προεκλογικό αγώνα (Αβραμόπουλος, Μπακογιάννη, κ.ά.), ο
Σαμαράς περιφέρεται μόνος «από χωρίου σε χωρίον» ανά την επικράτεια και… (η
συνέχεια την Κυριακή στους δέκτες σας)
Η Ελλάδα πρέπει να δημιουργήσει
ένα νέο πολιτικό μηχανισμό. Η «συμμορία» των παλιών πολιτικών που τα «τσέπωναν»
πρέπει να εκδιωχθεί από την εξουσία.
Πρέπει να αντικατασταθεί από μια
νέα γενιά πολιτικών που με ανιδιοτέλεια θα αντισταθεί σθεναρά και θα στραφεί
ενάντια στη διαφθορά και στο «λάδωμα».
Πρέπει, επιτέλους, να πάρουμε την
μοίρα μας στα χέρια μας.
Από την στιγμή που δεν φαίνεται
να υπάρχει αντίστοιχου βεληνεκούς ηγέτης, όπως του παρελθόντος, θα πρέπει να
υπάρξει επιτέλους ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ.
Οι «αιώνιοι δελφίνοι» της δεξιάς,
που έχει κατακερματιστεί σε τιμάρια, το κέντρο (με τα πολλά ΠΑΣΟΚ) και η
αριστερά (που με τις συνιστώσες της θυμίζει καπεταναίους του ’21, που έχουν
πιάσει τους «νταϊφάδες» τους και φοβούνται να κυβερνήσουν, τηρώντας απαρέγκλιτα
το αιώνιο αντιπολιτευτικό σύνδρομο της αριστεράς, που ψηλά ζαλίζεται), πρέπει
να τα βρουν για να τελειώσει το καθημερινό δράμα του λαού.
Όταν ο υψηλότερος θεσμικά ρόλος,
στο ελληνικό κράτος, είναι ο εκάστοτε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας,
δηλαδή ο «ταμίας» του κράτους, τότε ζούμε σε κατοχή. Κατοχή οικονομική, που δεν
αποτινάσσεται με τα όπλα και με παλληκαριές όπως το 1940. Πρέπει να πολεμήσουμε
με τα ίδια όπλα, την οικονομία. Πρέπει να ξυπνήσουμε πριν είναι αργά και μας
τελειώσει και το τελευταίο πολεμοφόδιο: Η υπερηφάνεια του Ελληνισμού.
Κλείνω με μία ρήση του μεγάλου
Έλληνα Νίκου Καζαντζάκη:
«…Η μοίρα της Ελλάδας, όπως και κάθε έθνους που έχει μεγάλη ιστορική
αποστολή, είναι τραγική. Κάθε τόσο οι πλούσιες, μέσα της, αντινομίες τη
σπρώχνουν στα χείλια του γκρεμού. Η Ελλάδα, στη μακρόχρονη ιστορία της, έφτασε
πολλές φορές στον γκρεμό. Και τότε γινόταν το απροσδόκητο, δηλαδή αυτό που
υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και ονομάζεται θαύμα-ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΑΥΜΑ-, και η
Ελλάδα σώζονταν. Και όχι μονάχα σώζονταν, παρά και έπαιρνε καινούριες εντολές
να συνεχίσει την μοιραία και τραγική αποστολή της: Να φωτίσει τον κόσμο…»
Κεχαγιάς
Γιώργος
Λεπτοκαρυά, 21η
Γενάρη 2015
