Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Καμιά αλλαγή δεν γίνεται με μηδενιστές του συνδικαλισμού - Σταματήστε να μάχεστε μεταξύ σας με τα μάτια κλειστά!

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον αποστολέα του μηνύματος.... elzoni.gr
Καμιά αλλαγή δεν γίνεται με μηδενιστές του συνδικαλισμού
19/06/2013
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Είναι πραγματικά πολύ ανησυχητικό και εξαιρετικά απογοητευτικό το γεγονός ότι ακόμη και στην ώρα μηδέν, τη στιγμή που η χώρα κουνάει τα πόδια της πάνω από τον γκρεμό πιασμένη από ένα κλαδί, να παραμένει αδύνατη ακόμη και η παραμικρή συνεννόηση – μεταξύ των κομμάτων και μέσα στα ίδια τα κόμματα. 

Άναυδος ο λαός παρακολουθεί ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που ο ίδιος (ο λαός) έστειλε στη Βουλή, να μην δείχνει την παραμικρή διάθεση συνεννόησης ακόμη και στα στοιχειώδη, ακόμη και στην ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης. 

Μάχονται πάλι όλοι, με τα μάτια κλειστά, για να μην δουν την καταστροφή που έρχεται – ακριβώς όπως κλείνει κανείς τα μάτια πριν από ένα
μεγάλο άλμα στο κενό. 

Κάνουν πιρουέτες, προκειμένου να μην παραδεχθούν την αλήθεια και να μην θίξουν κεκτημένα, αφήνοντας έτσι ανενόχλητες ομάδες συμφερόντων να καταστρέφουν τη χώρα και την οικονομία της. 

Η αλήθεια είναι μία: Καμιά αλλαγή, καμιά μεταρρύθμιση δεν μπορεί καν να ξεκινήσει χωρίς τη συνεργασία των συνδικάτων. 

Χθες, στην Κύπρο, ανακοινώθηκε ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Τράπεζας Κύπρου και η Ένωση Τραπεζικών Υπαλλήλων Κύπρου (ΕΤΥΚ), κατέληξαν σε συμφωνία για μειώσεις μισθών και επιδομάτων όλων των υπαλλήλων του Ομίλου. 

Πρόκειται για κλιμακωτές μειώσεις που φθάνουν ακόμη και στο 30%, ενώ κάποια επιδόματα καταργούνται και κάποια μειώνονται στο 50%. 

Παράλληλα, συνεχίζονται οι διαβουλεύσεις για εθελουσία έξοδο. 

Διερωτάται κανείς: Είναι οι Κύπριοι τραπεζικοί συνδικαλιστές χειρότεροι από κάποιους έξυπνους δικούς μας, που λόγω του μαξιμαλισμού τους φθάνουν στον μηδενισμό; 

Δεν θα μπορούσαν να κηρύξουν μια απεργία διαρκείας, αρνούμενοι κάθε συζήτηση; 

Και μάλιστα, όχι μόνο στην Τράπεζα Κύπρου, αλλά σε όλες; 

Τι θα πετύχαιναν; Προφανώς ένα ωραίο λουκέτο στο ήδη τραυματισμένο κυπριακό τραπεζικό σύστημα, απώλεια όλων των θέσεων εργασίας και ακόμη περισσότερα δεινά για την κυπριακή οικονομία. 

Ακόμη και η ΠΝΟ, υπέγραψε στις αρχές του μήνα συλλογική σύμβαση για δύο χρόνια,  με μηδενικές αυξήσεις, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα την μη μείωση του επιδόματος της άγονης γραμμής. 
Τον περασμένο Απρίλιο σε συμφωνία για το ωράριο ήλθε η ΟΜΕ-ΟΤΕ με την διοίκηση της επιχείρησης – οπότε ο μεν ΟΤΕ μπορεί πλέον να διατηρεί περισσότερες ώρες ανοιχτά τα καταστήματά του, οι δε εργαζόμενοι εξασφαλίζουν τις θέσεις εργασίας και τους μισθούς τους.

----------------------------------------------------------------------------------------

Σταματήστε να μάχεστε μεταξύ σας με τα μάτια κλειστά!
20/06/2013
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν κάποιος περίμενε πως μετά από μια οικονομική καταστροφή σαν τη σημερινή - που αγγίζει τα όρια της εθνικής τραγωδίας - το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα φερόταν με την μέγιστη δυνατή ωριμότητα, προφανώς διαψεύστηκε για άλλη μια φορά. 

Ακόμη και ο αναμενόμενος σήμερα αναγκαστικός συμβιβασμός δεν προοιωνίζεται κάτι καλό για τη χώρα. 

Αν δεν γίνει κατανοητό ότι τέτοιες στιγμές παραμερίζονται τα πάντα (και οι πάντες) και μπροστά στα μάτια όλων υπάρχει μόνο το συμφέρον της πατρίδας, τότε η επόμενη κρίση βρίσκεται σίγουρα πολύ κοντά. 

Η Ιστορία της Ελλάδας έχει δείξει πως σπάνιες υπήρξαν αυτές οι στιγμές – οι στιγμές που σύσσωμο το Έθνος, ενωμένο κάτω από σύσσωμη την ηγεσία του, έδωσε μια μάχη και την κέρδισε. 

Αλλά ακόμη και τότε, πολύ σύντομα η ενότητα παρέδιδε τη σκυτάλη σε αδελφοκτόνους σπαραγμούς, σ’ αυτούς τους μικρούς αλλά πολύ φονικούς εμφυλίους, που είναι οι «πόλεμοι μέσα στον πόλεμο». 

Ο διχασμός, η μεγάλη κατάρα του Έθνους, επανέρχεται ξανά και ξανά. 

Σήμερα, όμως, τα πράγματα δείχνουν να είναι χειρότερα από κάθε άλλη ιστορική στιγμή. 

Η αδυναμία ή η εθελοτυφλία, ως προς την ερμηνεία μιας δικαστικής απόφασης, η πρωτοφανής σπατάλη λέξεων, η έλλειψη σκέψης, ο κομματισμός και οι απίστευτες πολιτικές φιλοδοξίες ρίχνουν τη χώρα στο βάραθρο. 

Και μόνο η σκέψη ότι συνέβησαν όσα συνέβησαν για την ΕΡΤ, δείχνει πως υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να εκλείψει κάθε ελπίδα. 

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της προχθεσινής ημέρας στη Βουλή. 

Κατά την ειδική συνεδρίαση μνήμης και τιμής στους ηρωικούς βουλευτές Γρηγόρη Λαμπράκη και Γιώργο Τσαρουχά – ο πρώτος, ως γνωστόν, δολοφονήθηκε από το τρίκυκλο και το παρακράτος της χούντας και ο δεύτερος πέθανε κατά τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία τον υπέβαλε πέντε χρόνια αργότερα η δικτατορία των συνταγματαρχών - μίλησαν όλοι, έστω και με τις διαφοροποιήσεις τους, για την ανάγκη να διδασκόμαστε από το παρελθόν, και τα λοιπά και τα λοιπά. 

Ε, δεν πρόλαβαν να βγουν από την αίθουσα της Ολομέλειας οι συγγενείς των αείμνηστων τιμωμένων και όλοι όσοι μέχρι εκείνη τη στιγμή έδειχναν να συμφωνούν τουλάχιστον στα στοιχειώδη, άρχισαν να ξιφουλκούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων τους και της λογικής. 

Όπως στις ταινίες, που μόλις βγαίνουν από το σπίτι οι καλεσμένοι, ξεκινά ένας τρικούβερτος καυγάς από όλους όσοι δια της βίας συγκρατούνταν μέχρι εκείνη την ώρα. 

Όπως τότε, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. 

Μια δολοφονία που θα μπορούσε να είχε γίνει ο τελευταίος σταθμός μιας ανώμαλης πορείας που εμποδίστηκε χωρίς να φθάσει στην καταστροφή, αλλά τελικά οδήγησε σε ακόμη πιο ανώμαλες καταστάσεις. 

Τι συνέβη και τότε – όπως και τώρα; 

Το ίδιο ακριβώς: 

Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου ούτε τότε, αλλά δυστυχώς ούτε και τώρα, αντιλαμβάνονται τους κινδύνους που ελλοχεύουν και που αναμφίβολα οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερα δεινά. 

Και συνεχίζουν να μάχονται μεταξύ τους με τα μάτια κλειστά, αδιαφορώντας γι’ αυτό που βρίσκεται στο τέλος αυτής της ανώμαλης πορείας. 

Τότε, στο τέλος αυτού του αγώνα δρόμου του αλληλοσπαραγμού βρισκόταν η δικτατορία. 

Σήμερα; 

Μπορεί κανείς να σκεφθεί τι βρίσκεται στο τέλος της σημερινής ανώμαλης πορείας; 

Και κυρίως, μπορούν να το σκεφτούν αυτό αυτοί που… μπορούν να σκεφτούν; 

Γιατί από τους άλλους δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε. 

Ζουν μέσα στον κόσμο των δικών τους φιλοδοξιών, του μηδενισμού και της αυταρέσκειας. 

Η ευθύνη ανήκει στους «άλλους». 

Και αυτοί οι «άλλοι» πρέπει να σταματήσουν τώρα να μάχονται μεταξύ τους με τα μάτια κλειστά…