Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί με όρους λογικής τους λόγους για τους οποίους – εν μέσω προεκλογικής εκστρατείας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, όπου διεκδικεί το αξίωμα του προέδρου – ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να επισκεφθεί τη Ρωσία, λίγες μόλις ημέρες μετά τα δημοψηφίσματα σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ και ενώ διαρκεί η φοβερή αιματοχυσία και αδελφοκτόνα σύγκρουση στην ανατολική Ουκρανία.
Η Ρωσία δεν είναι μέλος της ΕΕ, ώστε να δικαιολογείται μια περιοδεία εκεί προς άγραν ψήφων, η κατάσταση στην περιοχή είναι έκρυθμη, οι αποσχιστικές τάσεις καταδικάζονται από την Ευρώπη – και σωστά και μας συμφέρει, αν σκεφθούμε τι θα γινόταν αν η Άγκυρα οργάνωνε ένα δημοψήφισμα στα Κατεχόμενα με ερώτημα την «ένωσή» τους με την Τουρκία.
Επιπλέον, όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση της Κύπρου, η Ρωσία μπορεί να διεκδικεί την Κριμαία επειδή την θεωρεί «δική» της, αλλά δεν μπαίνει ποτέ στα χωράφια των άλλων, ούτε πρόκειται ποτέ να δυσαρεστήσει την ΕΕ αναμιγνυόμενη σε θέματα που δεν την
αφορούν.
Όλοι θυμόμαστε πως τον καιρό της κυπριακής κρίσης, η Μόσχα άφησε τον τότε υπουργό Οικονομικών της Κύπρου να «σέρνεται» επί ημέρες χωρίς να βλέπει κανέναν επίσημο, μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει στη μεγαλόνησο με άδεια χέρια.
Όλοι θυμόμαστε επίσης πως ούτε καν σε ρύθμιση του ήδη υπάρχοντος δανείου προς την Κύπρο είχε δεχθεί να προχωρήσει η Μόσχα και το έπραξε μόνο όταν η μεγαλόνησος μπήκε στο μνημόνιο και σταμάτησε τα ηρωικά «όχι», υπακούοντας στις εντολές της τρόικας.
Από το περιεχόμενο δε των συναντήσεων του κ. Τσίπρα στον περίφημο «Μόσχοβο» δεν προέκυψε τίποτε το ουσιαστικό.
Ακούστηκαν τα τετριμμένα περί «στρατηγικών εταίρων», περί της Ρωσίας αναπόσπαστου τμήματος της «μεγάλης Ευρώπης» (;) και υπέρ της ανάγκης για διατήρηση των παραδοσιακών θερμών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, που συνδέονται με «κοινούς αγώνες» των λαών τους, κοινές θρησκευτικές πεποιθήσεις (πάλι καλά που δεν πρότεινε στους Ρώσους… χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας) και κοινές πολιτικές και πολιτιστικές ρίζες.
Είναι αυτά θέματα άξια να συζητούνται μέσα στη φωτιά του πολέμου και των εκλογών;
Προφανώς όχι.
Επομένως – και με δεδομένο ότι εκεί στη Ρωσία δεν περίμεναν τον κ. Τσίπρα και τη συνοδεία του να τους πουν τι να κάνουν στην Ουκρανία – μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επίδοξος πρόεδρος της Κομισιόν πήγε στη Μόσχα για να… πικάρει την ΕΕ.
(Υπό αυτήν την έννοια, μπορούμε να εντάξουμε το ταξίδι στην προσωπική του προεκλογική εκστρατεία).
Όπως είπε, είναι ανάγκη να υπάρξει από πλευράς ΕΕ μια διαφορετική αντιμετώπιση του ουκρανικού ζητήματος, διότι «δημιουργούνται οι προϋποθέσεις μιας νέας διαίρεσης στην καρδιά της Ευρώπης, ένα πισωγύρισμα στις εποχές του ψυχρού πολέμου», καθώς «είναι πισωγύρισμα να βλέπουμε το φασισμό και τους νεοναζί να μπαίνουν ξανά σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και αυτό να γίνεται αποδεκτό από την ΕΕ. Είναι και ένας από τους στόχους της επίσκεψής μας να αναδειχθεί η δυνατότητα μιας διπλωματικής λύσης, θα πρέπει να γίνει η Ουκρανία μια γέφυρα ανάμεσα στην ΕΕ και τη Ρωσία και όχι ένα πεδίο ενός νέου διχασμού».
Ως άλλος… Ταλεϋράνδος, ο κ. Τσίπρας συναντήθηκε με τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Βλαντίμιρ Τιτόφ, ο οποίος προηγουμένως είχε συναντηθεί με τον Γκρέγκορ Γκίζι, επικεφαλής του κόμματος της Αριστεράς (Ντι Λίνκε) στη Γερμανία, που, όμως, δεν πολυσυμφωνεί με τη Μόσχα και πιστεύει ότι το δίκιο βρίσκεται κάπου στη μέση.
Και αν ήταν μόνο αυτά, μικρό το κακό.
Ο κ. Τσίπρας, όμως, από δω το έφερε από κει το πήγε, κατάφερε να καταγγείλει ευθέως την ΕΕ, όχι μόνο τασσόμενος κατά των ευρωπαϊκών κυρώσεων, αλλά και μιλώντας για έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη!
Και το χειρότερο: Έφθασε στο σημείο να συγκρίνει και να συσχετίσει την Ελλάδα με την Ουκρανία!
Όπως είπε, «η ευρωπαϊκή ηγεσία δυστυχώς θέλει κυβερνήσεις και στην Ουκρανία και στην Ελλάδα, υποτελείς. Κυβερνήσεις που να μην εκπροσωπούν το συμφέρον των λαών τους, αλλά τις κοντόφθαλμες επιδιώξεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας».
Συγγνώμη, αλλά εκτός από Βενεζουέλα πρέπει να γίνουμε και… Ουκρανία για να εξυπηρετήσει τις δικές του πολιτικές επιδιώξεις ο κ. Τσίπρας;
Τι σχέση έχει η Ουκρανία με την Ελλάδα, ένα πλήρες μέλος της ΕΕ, που μάλιστα αυτόν τον καιρό ασκεί την προεδρία;
Έχουμε κανέναν εμφύλιο στην Ελλάδα;
«Εμείς πιστεύουμε ότι οι λαοί είναι αυτοί που πρέπει να έχουν τον τελευταίο λόγο. Και οι λαοί είναι αυτοί που πρέπει να παίρνουν τις τύχες στα χέρια τους, προκειμένου η Ευρώπη να ξαναγυρίσει στις ιδρυτικές τις αξίες. Στη δημοκρατία πάνω απ' όλα, την κοινωνική συνοχή, την αλληλεγγύη και την προκοπή. Διότι προκοπή χωρίς ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα, λοιπόν, το μήνυμα που στέλνουμε, είναι το μήνυμα της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας», μας είπε από τη Μόσχα ο κ. Τσίπρας.
Συγγνώμη, αλλά στην Ουκρανία ποιο τμήμα του λαού επιτρέπεται να παίρνει τις τύχες του στα χέρια του;
Διότι, από όσο γνωρίζουμε, εκεί ο λαός βρίσκεται διχασμένος και σε εμφύλιο.
Αλλά όταν επισκέπτεσαι τον γείτονα μόνο και μόνο για να μπεις στο μάτι της δικής σου οικογένειας και για να την καταγγείλεις, τότε μπορείς να καταφεύγεις σε όλα τα μέσα και σε όλες τις (επικίνδυνες) συγκρίσεις.
Ακόμη και να εξισώνεις την Ελλάδα με την Ουκρανία…
Ας μπει κι’ αυτό στον λογαριασμό πριν από την κάλπη της Κυριακής…
