Η εργασιακή τρομοκρατία στο αποκορύφωμα/
Του Νίκου Β. Σουρλόπουλου
Ο εργασιακός μεσαίωνας που διανύουμε δεν είναι ξενόφερτος, δεν οφείλεται σε εξωτερικούς εχθρούς (Μασόνους, Εβραίους, ξένα κέντρα
εξουσίας που θέλουν να καταστρέψουν τους έλληνες κλπ.). Είναι κληροδότημα της μεταπολίτευσης με άλλοθι την οικονομική κρίση που επιτρέπει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με κύριο και μοναδικό γνώμονα το κέρδος. Θυμάστε το περιστατικό σε κάποιο εργοστάσιο κονσερβοποιίας στη Νάουσα που κατά τη διάρκεια του ελέγχου έκρυψαν τις εργάτριες μέσα στα ψυγεία; Από τότε έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι της εκμετάλλευσης, που βοήθησε σε μεγάλο βαθμό τους ντόπιους επιχειρηματίες να σταθεροποιήσουν αυτό το καθεστώς μετατρέποντας το παράνομο σε… ηθικό!Παρά το γεγονός ότι πολιτικά κόμματα, ντόπιοι βουλευτές και συνδικαλιστές της Ημαθίας μοιράζουν αφειδώς δελτία τύπου συμπαράστασης προς όλους, θέλοντας να υπενθυμίσουν στο ''ποίμνιό'' τους πόσο ενδιαφέρονται γι αυτούς εν καιρώ κρίσης, κάποιοι επιχειρηματίες, με πολιτικές ‘’πλάτες’’, με πρόφαση την κρίση και την ανεργία, εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, φτάνοντάς τους σε σημείο εξαθλίωσης, με μεροκάματα που δεν ξεπερνούν τα 2,5 ευρώ την ώρα, για δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες σκληρής δουλειάς, χωρίς ένσημα και με αρκετές απλήρωτες υπερωρίες. Και όλα αυτά ‘’λόγω οικονομικής κρίσης’’…
Ο κόσμος το χει τούμπανο
Σ’ αυτούς που γνωρίζουν πως λειτουργεί ο συγκεκριμένος κλάδος επιχειρήσεων στη μεταποίηση (διαλογητήρια), οι παραπάνω εργαζόμενοι είναι γνωστοί και σαν ‘’εργάτες φαντάσματα’’. Είναι άνθρωποι που μπλέχτηκαν στα δίχτυα της ανάγκης, που έχασαν τη δουλειά τους και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν σ’ αυτά τα μεροκάματα υπό το φόβο της ανεργίας και υπό τις απειλές της απόλυσης, που συχνά πυκνά, όπως μάθαμε, εξαπολύουν οι εργοδότες τους!
Εργάτες φαντάσματα, χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς την προοπτική να πάρουν επίδομα ανεργίας στην περίπτωση που απολυθούν και κυρίως, χωρίς το κουράγιο να καταγγείλουν από μόνοι τους την κατάσταση… Το καθεστώς φόβου που έχουν περιέλθει δεν τους επιτρέπει να κάνουν καταγγελίες ενώ οι αρμόδιες αρχές δεν κάνουν τίποτα, επικαλούμενοι το γεγονός ότι δεν γίνονται καταγγελίες…
‘’Είναι προνόμιο και προϋπόθεση σ’ αυτές τις ‘’δουλειές’’, να ανήκει κάποιος σε κάποιο οικογενειακό βιβλιάριο ΙΚΑ, ΟΓΑ, ενός μέλους της οικογενείας του, για να προσληφθεί…’’ μας λέει κάποιος που δούλευε σε ένα από αυτά τα εργοστάσια… ‘’άλλωστε’’ συνεχίζει, ‘’ένας άμα φύγει θα πάνε δέκα να ζητήσουν δουλειά κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα αφεντικά..’’.
Η υποκρισία
Τον τελευταίο καιρό οι έλληνες γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας διαμάχης μεταξύ συνδικαλιστών πολιτικής ηγεσίας και εργοδοσίας για τις απολύσεις 200 ατόμων στη χαλυβουργική ή 300 ατόμων στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης και παλαιότερα 200 λιμενεργατών, κλπ. ξεχνώντας, προκλητικά θα λέγαμε, όλους αυτούς τους ανθρώπους που εργάζονται με επαχθείς εργασιακούς όρους στα ντόπια διαλογητήρια. Αυτοί οι άνθρωποι, που μετά την απόλυσή τους και μη έχοντας κανέναν να τους υπερασπιστεί, εξαναγκάζονται από τους εργοδότες τους – πολλές φορές με τη βοήθεια τοπικών βουλευτών που τους βρίσκουν δουλειά - να αποδέχονται τέτοιους όρους.
Είναι αίτημα της κοινωνίας, οι τοπικοί βουλευτές να πάρουν ανοιχτά θέση στο θέμα χωρίς μεγάλα λόγια αλλά με πράξεις. Είναι οι μόνοι που μπορούν και έχουν τη δύναμη να καταγγείλουν τέτοιες πρακτικές. Είναι οι μόνοι που μπορούν να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς ελέγχου εργασίας και να σταματήσουν εδώ τον κατήφορο της εργασιακής και ηθικής εξαθλίωσης των πολιτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
