«Κάθε ασθενής που:
- «δεν μπορεί να του παρασχεθεί η θεραπεία εντός προθεσμίας ιατρικώς αποδεκτής»,
- «χρειάζεται εξειδικευμένη περίθαλψη»,
- «με διάγνωση σοβαρής νόσου, αναμένει μακροχρόνια ραντεβού με κίνδυνο να επιβαρυνθεί η υγεία του»,
- πάσχει από «ειδικά νοσήματα που δεν μπορούν ή καθυστερούν να λάβουν θεραπεία στη χώρα του»,
- «επιζητά διαφορετική θεραπευτική μέθοδο»,
- πάσχει «από νόσημα για το οποίο δεν προσφέρεται η κατάλληλη θεραπεία στη χώρα του» και άλλες περιπτώσεις που προβλέπει η οδηγία 2011/24,
- και ο οποίος «ζητά να υποβληθεί σε κατάλληλη θεραπεία σε άλλο κράτος μέλος», έχει δικαίωμα ακόμα και σήμερα να αποζημιωθεί για τα έξοδά του (νοσήλια, φάρμακα, ενδεχομένως μετακίνηση, κλπ) από τον ασφαλιστικό του φορέα.
Αυτό προκύπτει από απάντηση του Επιτρόπου κ. Dalli στον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή, ο οποίος ζητούσε να πληροφορηθεί τις δυνατότητες που έχουν οι ασθενείς να αναζητήσουν περίθαλψη σε άλλο κράτος μέλος και να αποζημιωθούν για τα έξοδά τους.
Πιο συγκεκριμένα, στην απάντησή του ο αρμόδιος Επίτροπος κ. Dalli, αφού επισημαίνει ότι «Η οδηγία 2011/24, διευκρινίζει τα δικαιώματα των ασθενών για πρόσβαση σε ασφαλή και ποιοτική θεραπεία στις άλλες χώρες της ΕΕ και για επιστροφή των εξόδων τους, και ότι άρχισε να ισχύει στις 24 Απριλίου 2011», διευκρινίζει ότι η οδηγία προβλέπει:
Πρώτον: «κανόνες σχετικά με την επιστροφή των εξόδων σε ασθενείς, σε περίπτωση διασυνοριακής υγειονομικής περίθαλψης»,
Δεύτερον: ότι τα κράτη μέλη «οφείλουν να δημιουργήσουν στο έδαφός τους εθνικά σημεία επαφής» και ότι «οι ασθενείς έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν πληροφορίες από τα εθνικά σημεία επαφής … σχετικά με τα πάσης φύσεως δικαιώματά τους, τα πρότυπα ποιότητας και ασφάλειας της υγειονομικής περίθαλψης και τις διαδικασίες»,
Τρίτον: ότι οι ασθενείς που θα μεταβούν σε άλλο κράτος μέλος για θεραπεία, μετέπειτα «δικαιούνται ιατρικής παρακολούθησης στη χώρα προέλευσής τους, εφόσον είναι αναγκαίο, έχουν πρόσβαση σε αντίγραφο του ιατρικού φακέλου τους, και έχουν δικαίωμα να ασκούν μέσα έννομης προστασίας σε περίπτωση που υποστούν βλάβη από την υγειονομική περίθαλψη που έλαβαν»,
Τέταρτον: «Τα κράτη μέλη πρέπει να μεταφέρουν τις διατάξεις της οδηγίας στο εθνικό δίκαιο εντός προθεσμίας 30 μηνών».
Ο κ. Dalli, καταλήγοντας στην απάντησή του, διευκρινίζει με έμφαση ότι ανεξάρτητα του πότε τα κράτη μέλη θα μεταφέρουν την οδηγία στο εσωτερικό τους δίκαιο, οι ασθενείς, βάσει των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, έχουν ήδη το δικαίωμα «να αναζητήσουν υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης σε ένα άλλο κράτος μέλος όπως και επιστροφή των σχετικών εξόδων».
