Εάν και όταν: ανα-στοχασμοί
και αφ-ορισμοί
Του Καθηγητή Γιάννη Πανούση,
τ. Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης
Δεν είναι εύκολο να πολεμάς στις Θερμοπύλες
Χρειάζεται διπλό θάρρος
γιατί πολεμάς τη μάχη ενός άλλου
Κ.Α.Τρυπάνης, «Σκιάς όναρ»
Εάν η ομογενοποίηση, η «νορμαλοπάθεια» συνιστά
κοινωνική αρρώστια, εάν ο νόμος και η τάξη συνιστούν εχθρούς
της ασφάλειας, εάν η βία και το έγκλημα συνιστούν πράξεις αντίστασης, εάν
η καλή βία συνιστά νόμιμο λόγο για την κακή βία, εάν η παρακρατική
τρομοκρατία «συνομιλεί» με την παραστρατιωτική, εάν ο
πατριωτισμός λογίζεται ως εθνικοφροσύνη, εάν η άσκηση του
δικαιώματος του ενός συνιστά κατάργηση του δικαιώματος του άλλου, εάν
ο θυμός συνιστά ηθική βάση γενικής κοινωνικής ρήξης, εάν η
ανοχή των έντρομων συνιστά αποδοχή του τρόμου, εάν η βία των λέξεων συνιστά
προοίμιο της βίας των πράξεων, εάν οι ακρότητες συνιστούν γενναιότητα, εάν ο φανατισμός συνιστά
απελευθερωτική πίστη στην απόλυτη αλήθεια, εάν η μαγκιά του
οπλοφόρου συνιστά πολιτική ενηλικίωση, εάν η βαρβαρότητα συνιστά μορφή
αθωότητας, εάν η αντισυστημική σκέψη συνιστά όρο συστηματικής
καταστροφής θεσμών και μνημείων, εάν ο τραμπουκισμός συνιστά
κοινωνικό λειτούργημα, εάν ο ποινικός έλεγχος συνιστά τη μόνη απάντηση στα
κοινωνικά αιτήματα, τότε δεν
πιστεύεις στη Δημοκρατία.
Όταν για πολλούς η
εφαρμογή των νόμων είναι ζήτημα διακριτικής ευχέρειας και «κεφιού» του καθενός, όταν η προστασία του πολίτη ή και η δημόσια τάξη
επαφίενται στην ιδεολογική εκτίμηση δράστη/θύματος/τρίτων, όταν ο φόβος δεν είναι δικαίωμα
αλλά μακιγιάζ «ρατσισμού», όταν η χειραγώγηση ταυτίζεται με τη
«χειραφέτηση», όταν η μνησικακία
υπερβαίνει το αίσθημα του συνανήκειν, όταν κάθε γκέτο μετατρέπεται ή εκλαμβάνεται ως άντρο,
όταν η διχαστική ρητορική του μίσους υιοθετείται από τους πολιτικούς ως
επιχείρημα, όταν η
αντίδραση στο άδικο είναι ένοπλη, όταν η ιδεολογική ακαμψία μεταμφιέζεται σε «νόμο», όταν ο
μιθριδατισμός ταυτίζεται με την ψύχραιμη διαχείριση, όταν
η φαντασίωση βιώνεται ως πραγματικότητα, όταν η καταστροφή
λογίζεται ως (ανα)δημιουργία, όταν η παρανομία συνοδοιπορεί με την ανομία, όταν η κοινωνική βία ασκείται από
οικονομικά ασφαλείς, όταν
το «δίκιο» της δυναμικής μειοψηφίας επιβάλλεται στην αρχή της πλειοψηφίας,
όταν φίλος του λαού θεωρείται ο εχθρός του δημόσιου συμφέροντος, όταν
ο φόνος ενός αστυνομικού νοείται ως νομιμοποιημένη αριστερή αντίδραση,
όταν η δημόσια τάξη είναι εχθρός ενώ ο εγκληματίας φίλος, όταν
η κοινωνική φρόνηση μεταφράζεται σε δειλία, όταν η κτήση/χρήση
όπλου θεωρείται πολιτισμική κατάκτηση, όταν ο χυδαίος λαϊκισμός θαυμάζεται ως
ζορμπάδικη φιλοσοφία ζωής, τότε
μην ελπίζεις σε ελευθερία.
Εντέλει θα έχουμε τόση Δημοκρατία και
τόση Ελευθερία όσες είναι οι αν(τ)οχές μας (ή όσο μας αξίζει).
