Της Τατιάνας Παπαδοπούλου
Όταν υποδεχόμαστε την άνοιξη, καλωσορίζουμε μαζί… και τις έντονες μυρωδιές της φύσης. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της.
Με σεβασμό παρατηρούμε τη γέννηση της. Μέρα με τη μέρα παίρνει σάρκα και οστά….μέσα από χρώματα και αρώματα ολόκληρη η πλάση.
Είναι πολύ γενναιόδωρη, μας χαρίζει καρπούς πρωτόγνωρους, δεν τους γευόμαστε παρά μόνο τους θαυμάζουμε.
Ανακαλύπτουμε αυτό που λένε, ότι είμαστε επισκέπτες στη φύση και πρέπει να τη σεβόμαστε.
Προσπαθούμε, άλλοι τα καταφέρνουμε και άλλοι όχι. Άλλοι μαθαίνουμε και άλλοι παραβλέπουμε.
Είναι ωραίο ο καθένας να βάζει το δικό του λιθαράκι, σε ένα όμορφο δημιούργημα.
Η φύση γεννά συναισθήματα.
Το πιο έντονο, είναι αυτό του έρωτα.
Ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις.
Ξαφνικά έχεις μια ευφορία, όσο δύσκολη και να είναι η καθημερινότητα σου.
Έχεις μια εσωτερική δύναμη… που πηγάζει από την όραση και την όσφρηση. Αποκτάς ψυχική ηρεμία. Αρχίζεις να ονειρεύεσαι διαφορετικά.
Τα βράδια σου γίνονται πιο ευχάριστα. Τη μέρα πιάνεις γλυκιά κουβέντα με ζουμπούλια, πετούνιες, μολόχες, τριαντάφυλλα.
Έρχεσαι σε αντίλογο με αγκάθια και άγρια χόρτα.
Παίρνεις συμβουλές από δέντρα και βασιλικούς. Στο τέλος μένει η χαρά.
Η χαρά της προσφοράς, της δημιουργίας, του σεβασμού, της ευγένειας, της έμπνευσης.
Διαβάστε επίσης: - Hμαγεία της στιγμής
