Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές συνοδεύεται από την Τετάρτη από μια θλιβερή συγχορδία θρήνου και οιμωγών.
Οι ίδιοι άνθρωποι που διακηρύσσουν την ανάγκη να απαλλαγεί η χώρα από τους «δυνάστες δανειστές», επιστρατεύουν τώρα τα πιο απίθανα επιχειρήματα και υποβάλλουν τις πιο ανόητες ερωτήσεις, προκειμένου να «εξηγήσουν» γιατί έπρεπε να παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στον δανεισμό εντός μνημονίου και όχι να επιστρέψουμε στο διεθνές σύστημα δανεισμού.
Το τι ακούγεται, δεν περιγράφεται:
Ότι πρόκειται για την πιο ακριβή προεκλογική καμπάνια κόμματος – υπονοώντας πως στις αγορές βγήκαμε επειδή έχουμε ευρωεκλογές και εκλέγουμε περιφερειάρχες και δημάρχους και επομένως οι… φιλάνθρωπες και φιλελληνικές «αγορές» έλαβαν υπόψη τους τις προεκλογικές ανάγκες μας, αποφασίζοντας να μας ανοίξουν την αγκαλιά τους.
Ότι η έξοδος στις αγορές δεν ήταν χρειαζούμενη, αφού έχουμε
πλεόνασμα και η κυβέρνηση έχει δηλώσει πως οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας είναι καλυμμένες – κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν πως σχεδόν Τρίτη παρά Τρίτη εκδίδουμε έντοκα γραμμάτια του δημοσίου του ενός, των τριών ή των έξι μηνών, τα οποία ανακυκλώνουμε με εξαιρετικά βραχυπρόθεσμο τρόπο.
(Ας αφήσουμε πως ακόμη και η αναγγελία εξόδου στις αγορές μείωσε και το επιτόκιο των εξάμηνων εντόκων γραμματίων που η Ελλάδα εξέδωσε την περασμένη Τρίτη στο 3,01%).
Ότι το επιτόκιο είναι υψηλό – ενώ είναι γνωστό πως τόσο η Ιρλανδία όσο και η Πορτογαλία με υψηλό επιτόκιο έκαναν την πρώτη δοκιμαστική τους έξοδο, πέρσι και πρόπερσι και τώρα δανείζονται με 3%.
Ότι η έξοδος στις αγορές θα αποδυναμώσει το αίτημα για αναδιάρθρωση του χρέους – ενώ είναι βέβαιο πως διαφορετικά διαπραγματεύεσαι όταν δεν εξαρτάσαι αποκλειστικά από αυτούς που σε κρατούν στο χέρι.
Ότι με τον νέο δανεισμό, απλώς αυξάνει το ήδη υψηλό χρέος μας.
Διερωτήθηκε μάλιστα ο κ. Τσίπρας κατά την πρόσφατη περιοδεία του σε Καρδίτσα και Λάρισα:
«Γιατί με χρέος 120%, ανεργία 14% και επιτόκιο 6% μας έβγαλαν από τις αγορές, ενώ σήμερα με χρέος 175%, ανεργία 30% θα μας ξαναβάλουν στις αγορές με το ίδιο πάλι επιτόκιο;»
Η απάντηση είναι προφανής:
Διότι το πρόβλημα ΔΕΝ είναι το χρέος, αλλά το έλλειμμα – αυτό επιβαρύνει το χρέος.
Η Αμερική είναι καταχρεωμένη στην Κίνα, αλλά και τον πρώτο λόγο στη διεθνή σκηνή συνεχίζει να έχει και αύξηση θέσεων εργασίας ανακοίνωσε πρόσφατα.
Μάλιστα, σύμφωνα με την τελευταία εξαμηνιαία έκθεση του ΔΝΤ, το χρέος των πλουσιοτέρων κρατών παραμένει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα – αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης να τις αξιολογούν με τρία Α.
Αλλά εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι μπορούμε να έχουμε ελλείμματα, που αυξάνουν το χρέος, διότι μόνο έτσι μπορούν να χαϊδεύουν τα αυτιά όσων λένε ότι θα ξαναπροσλάβουν ή θα αυξήσουν τους μισθούς τους.
Επίσης, αν και όλοι κραυγάζουμε ότι το μεγάλο πρόβλημά μας είναι η ανεργία, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύουν τον λαό, αφήνοντας να εννοηθεί ότι με την έλευσή τους στην εξουσία θα αρχίσει να… βρέχει θέσεις εργασίας.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η επιστροφή στις αγορές δεν έχει να κάνει ούτε με μια (μικρή) αύξηση του χρέους, ούτε με το επιτόκιο (που θα πέσει και αυτό μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση, όπως έδειξε η εμπειρία των άλλων χωρών), ούτε με καμιά από τις δήθεν ανησυχίες της αντιπολίτευσης.
Έχει να κάνει με το γεγονός ότι μια χώρα που μπορεί να βρίσκει κεφάλαια, ανακτά τη διεθνή της αξιοπιστία, στέλνει μήνυμα σταθερότητας και πλήρους αποτροπής του κινδύνου χρεοκοπίας – και επομένως οι επενδυτές (αυτοί δηλαδή που δημιουργούν δουλειές και θέσεις εργασίας), Έλληνες και ξένοι, αισθάνονται αρκετά ασφαλείς για να φέρουν τα λεφτά τους.
Κατά τον ίδιο τρόπο και οι τράπεζες απελευθερώνονται από τον εγκλωβισμό του δανεισμού τους από την ΕΚΤ και αναζητούν κεφάλαια από τις αγορές – επομένως μπορούν να χρηματοδοτούν την οικονομία και τις επιχειρήσεις, που άλλωστε είναι και ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημά μας.
Το πρόβλημα είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι της αντιπολίτευσης δεν ξέρουν τώρα τι να κάνουν χωρίς βαρβάρους.
Όσο για το νέο λατινοαμερικανικό πρότυπο που ανακάλυψε εσχάτως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την Βολιβία του Μοράλες, εκεί υπάρχει μια δυσκολία:
Ως γνωστόν, η Βολιβία εξασφαλίζει θέσεις εργασίας στις φυτείες της κόκας.
Ο ίδιος ο Μοράλες, πριν φθάσει στο τιμόνι της χώρας, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους καλλιεργητές κόκας.
Οπότε, θα πρέπει και εμείς εδώ (που τέτοιες καλλιέργειες νομίμως δεν διαθέτουμε) να πληροφορηθούμε το είδος της… φυτείας που θα επέλεγε η αντιπολίτευση για να εξευρεθούν θέσεις εργασίας…
