…η πιο σοφή απ’ τις συντροφιές είναι η μοναξιά…
Γράφει η Δήμητρα
Σμυρνή
Πριν δύο μήνες κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του βεροιώτη
ποιητή Δημήτρη Παπαστεργίου Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, από τις εκδόσεις ARS POETICA, εκδόσεις ενός άλλου
συντοπίτη μας, του Θωμά Παπαστεργίου. Και οι δυο, εκδότης και ποιητής, ανήκουν
στον ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΠΥΡΗΝΑ, μια ομάδα ανήσυχων ανθρώπων της Βέροιας, που ασχολούνται με την ποίηση.
Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΤΟΥ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει η ARS POETICA. Ο εκδότης Θωμάς
Παπαστεργίου φιλοδοξεί με τις εκδόσεις του να προωθήσει όχι μόνο ποιητικά έργα
αλλά και μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και ίσως αργότερα βιβλία πολιτικής
φιλοσοφίας. Παρ’ όλο που γνωρίζει, όπως δηλώνει, τις δυσκολίες του
εγχειρήματος, αισιοδοξεί, γιατί πιστεύει πως ο στόχος του, να βγούνε βιβλία
ανθρώπων που γράφουν καλά αλλά δεν έχουν πρόσβαση σε εκδοτικά κυκλώματα, είναι
ένας στόχος που θα βοηθήσει όχι μόνο αυτές τις φωνές αλλά και θα προσφέρει
γενικότερα στο πνευματικό κλίμα της πόλης.
Ο ποιητής Δημήτρης Παπαστεργίου –ο ίδιος, σεμνός, διστάζει να χρησιμοποιήσει τον τίτλο του
ποιητή- γεννημένος στη Βέροια και με
σπουδές στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου
Αθηνών, επιστρέφει στη Βέροια και παράλληλα με τις επαγγελματικές του
δραστηριότητες μετατρέπει τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του, τις
ευαισθησίες του σε ποίηση.
Η ΤΡΑΠΟΥΛΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή.
Αν και θα περίμενε κανείς να είναι έντονα ευδιάκριτη η ανωριμότητα σ’ ένα πρώτο
έργο, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Φαίνεται πως ο ποιητής δούλεψε τη γραφή του,
περιμένοντας αρκετά, πριν τη βγάλει στο φως.
Τη συλλογή τη
διακρίνει η ποικιλία στις θεματικές και εκφραστικές επιλογές. Κινείται σε
θέματα οικεία σε όλους, όπως η αλλοτρίωση και η απώλεια της ταυτότητάς μας ως έθνους…
Αυτά
κι άλλα πολλά εκεί θα τα βρεις / μαζί με εκείνα / που δεν μπόρεσαν να τα σηκώσουν στην πλάτη τους οι επιδρομείς
/ και τα κατέστρεψαν…,
όπως το κόστος για τη γυναίκα, στο οποίο την οδήγησε το πάθος της να εξισωθεί
με τον άντρα Το Λενιώ δεν έχει πια σκονισμένα
γόνατα / τα μαλλάκια της δεν είναι αχτένιστα / στα χειλάκια της δεν υπάρχουν
λεκέδες σοκολάτας / δεν μπλέκει ανεπιτήδευτα τα χεράκια της / δε χορεύει σα
νεράιδα / δεν κλέβει πια το γλυκό της γιαγιάς
/ ούτε βλέπουμε τα λειψά της δοντάκια όπως τότε / που έκοβε και μας
μοίραζε το θεϊκό χαμόγελο της.
Το Λενιώ πήγε πανεπιστήμιο / έμαθε πολεμικές
τέχνες και πάει γυμναστήριο / έχει σημαντικό πόστο σε μια σπουδαία επιχείρηση /
οδηγεί κι αισχρολογεί / κι όποτε ανέβει στο χωριό / όλοι σταυροκοπιούνται και
θαυμάζουν: / «Βρε, το Λενιώ είναι αυτό; πώς μεγάλωσε έτσι; / Σωστός άντρας
έγινε»,
όπως η τρυφερή αγάπη για το πρόσωπο της μάνας… Κι αγάπησα / την αγραμματοσύνη της, / το
κόκκινο μισοκουρελιασμένο παλτό που κράτησε / για να της θυμίζει ό,τι πιο όμορφο πρωτοφόρεσε
μικρούλα / τα κέικ που 'φτιάχνε στα γενέθλιά
μου, / τα κεριά που άναβε για τους προγόνους μας και για βοήθειά μας,
/ τη
θάλασσα και το βουνό που με πήγαινε, / το ξεμάτιασμά της και τα ιαματικά
της χέρια, / τα παιχνίδια και τα γλυκά που μου αγόραζε…,
όπως ο έρωτας και η δυναμή του… Αυτά
/ που όλοι / τα νομίζουν πεφταστέρια / είναι άγγελοι / που τα φτερά τους / τα
έκαψε ο έρωτας.
Οι εκφραστικές του επιλογές και αυτές ποικίλες. Ξεκινούν
συνειδητά από το δημοτικό τραγούδι, σαν μια μελέτη πάνω στον παραδοσιακό στίχο…
μπρατσέρα
μου κουρσάρικη βιάσου για να σαλπάρεις / -η πιο σοφή απ’ τις συντροφιές είναι η μοναξιά. / Σάλτα
δελφίνι μου πιστό στη ράχη να με πάρεις / κι εγώ γι’ αντάλλαγμα καλό, θα φέρω
απανεμιά…, .
για να φτάσει με άνεση σε σύγχρονες ποιητικές φόρμες… Τα
λόγια μας ήταν άλογα / Καλπάζανε ελεύθερα / Συντροφιασμένα με το Σιρόκο / Ανεμίζοντας τις χαίτες… κι
από ‘κει στην αφαίρεση και την επιγραμματικότατα… Η ματιά σου σμίλη πάνω στο κορμί
μου / Κρίμα που άφησε το δημιούργημά της ημιτελές και άσχημο.
Χαρακτηριστικό της γραφής του ο ευδιάκριτος
θεματικός πυρήνας και η ολοκλήρωση του θέματος σε κάθε ποίημα.
Καθοριστική επίσης η χρήση της στίξης, που κάνει τα ποιήματά του περισσότερο
προσεγγίσιμα για τον αναγνώστη. Είναι γνωστό πως πολλές φορές, στη σημερινή ποίηση, η ανυπαρξία θεματικού πυρήνα και στίξης δυσκολεύει τον
αναγνώστη στην προσέγγιση του ποιήματος. Χαρακτηριστική, ανάμεσα στα άλλα και η ισορροπία που
κρατιέται μεταξύ της κριτικής διάθεσης και της ρομαντικής, μεταξύ της
ορθολογικής θεώρησης του σήμερα και της
νοσταλγικής θεώρησης του χθες.
Ο Δημήτρης
Παπαστεργίου, που δηλώνει… «μαραθωνοδρόμος» της ποίησης, με συνοδοιπόρους του τους άλλους ποιητές
του ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΑ, δείχνει και πείσμα και πάθος και αντοχή, αναζητώντας
την ουσία της ποίησης. Ο ποιητής δε γεννιέται ούτε γίνεται / Σε μια
στράτα απερίγραπτης ομορφιάς / αναζητά την έμπνευση… Γίνεται
τότε παραμυθάς υπέροχος… μοιράζοντας τα ποιήματά του αντίδωρα.
Δημοσιεύτηκε
στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ της Κεντρικής Μακεδονίας
