 |
| Σοφία Βούλτεψη 08/07/2011 |
ζοφερό σκηνικό για το μέλλον του τόπου.
Η προ ημερών πομπώδης «απειλή» εκ μέρους του υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου («η Βουλή δεν θα κλείσει αν δεν τελειώσει η υπόθεση της Ζήμενς), καταλήγει, όπως φαίνεται, σε μια πρόταση – ντροπή για το ελληνικό πολιτικό σύστημα και κυρίως για την κυβέρνηση που φέρει την ευθύνη για την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Χθες, το κόστος ασφάλισης για τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έναντι αθέτησης
πληρωμών (CDS), ανέβηκαν κατά 110 ολόκληρες μονάδες βάσης, φθάνοντας τις
2.200!
Αυτό σημαίνει πως ο τζόγος, το πόκερ στην πλάτη της χώρας συνεχίζεται, ενώ την ίδια ώρα το πολιτικό της προσωπικό κυριολεκτικά έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.
Η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή η χώρα που υφίσταται όσα υφίσταται επειδή όχι μόνο υπήρξε απίστευτη ανικανότητα και ιδιοτέλεια, όχι μόνο επειδή είναι η χώρα της απόλυτης ατιμωρησίας, αλλά και επειδή είναι η χώρα όπου με άλλα κοιμόμαστε και άλλα ξυπνάμε.
Μόνο σε μια μέρα, χθες, είχαμε συμπυκνωμένη την επιβεβαίωση αυτής της ανεπάρκειας.
Η διακομματική επιτροπή που μέσα στο υπουργικό συμβούλιο ανακοινώθηκε προχθές από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για να αντιμετωπίσει την λεγόμενη πολιτική βία – ως εάν αυτό να ήταν το πρόβλημα της χώρας – εξαφανίστηκε χθες και η υπόθεση… αρχειοθετείται δια της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας.
Η συζήτηση περί της ανάγκης να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση από 180 βουλευτές, χθες έλαβε τέλος, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να ξεκαθαρίζει ότι τελικά θα ψηφιστεί από 151 βουλευτές.
Και η πολυαναμενόμενη υπόθεση της Ζήμενς, η πιο ογκώδης υπόθεση όλων των εποχών, θα συρρικνωθεί σε ένα συμψηφισμό με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Μαθαίνουμε ότι η πρόταση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που, όπως ηρωικά έχει διαρρεύσει από προχθές συγκέντρωναν υπογραφές, είναι να παραπεμφθούν στην Προανακριτική Επιτροπή για διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών, δύο από κάθε κόμμα (Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης από το ΠΑΣΟΚ, Αλογοσκούφης, Μαρκογιαννάκης από τη Νέα Δημοκρατία).
Και έξω από την πόρτα!
Ένα σκάνδαλο που διαρκεί από το 1987, με σειρά αμαρτωλών συμβάσεων, με ομολογημένες ενώπιον της γερμανικής Δικαιοσύνης μίζες, με απευθείας αναθέσεις τις οποίες ενέκρινε σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο του 1996, με προγραμματικές συμβάσεις (1997), με σκανδαλώδεις «επεκτάσεις» (2000), με άλλες προγραμματικές συμβάσεις (2002) και με συνέχιση της ατιμωρησίας (και των συμβάσεων) ως την ημέρα παραίτησης του Μ. Χριστοφοράκου (Δεκέμβριος 2007) καταλήγει σε τέσσερα πρόσωπα, που είτε απλώς εκτέλεσαν υπογεγραμμένες (και προπληρωμένες) συμβάσεις, είτε έχουν παραδεχθεί την ενοχή τους, είτε διώκονται ήδη για άλλα (παραγεγραμμένα) θέματα.
Με βάση τις αποφάσεις που δρομολογούνται, δεν θα τιμωρηθούν αυτοί που αγόρασαν βαγόνια που δεν χωρούν στις ράγες (30 ηλεκτροκίνητες μηχανές έλξης και εκατό βαγόνια, που σαπίζουν σε κάποιες αποθήκες αν και κόστισαν στον ελληνικό λαό 235 εκ ευρώ).
Αυτό έγινε, βέβαια, το 1997 και το πολιτικό μας σύστημα είναι ξεχασιάρικο.
Εδώ ξέχασαν τι έχει συμβεί μετά τον περασμένο Μάιο, όταν η εξεταστική Επιτροπή για την Ζήμενς παρέδωσε, εν χορδαίς και οργάνοις, το πόρισμα για τη Ζήμενς, με την κοινή παραδοχή ότι πρόκειται για ένα πρωτοφανές πολιτικο-οικονομικό σκάνδαλο!
Ξέχασαν και την σύγκρουση Καστανίδη – Σημίτη, όταν, ο πρώην πρωθυπουργός, με πολυσέλιδη επιστολή του προς τους βουλευτές– και ενώ ήταν πρόεδρος της κυβέρνησης που υπέγραψε όλες τις συμβάσεις – προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που τον αφορούν, έθεσε θέμα αξιοπιστίας των μαρτύρων, αναγνώρισε μόνο «λάθη», έριξε τις ευθύνες στην… περίοδο 1980 – 1996(!) και προσπάθησε να απαξιώσει τους λόγους για τους οποίους είχε παραιτηθεί από υπουργός ο Χ. Καστανίδης.
Το γεγονός, που ξεχάστηκε τόσο γρήγορα, είχε προκαλέσει την οργή του κ. Καστανίδη, ο οποίος, μόλις στις 13 του περασμένου Μαΐου, έδωσε σκληρή απάντηση στον κ. Σημίτη, δίνοντας παράλληλα στη δημοσιότητα και τις επιστολές που είχε ανταλλάξει μαζί του, κατά την περίοδο 1996-1997, ως υπουργός Μεταφορών!
Αν τελικά η υπόθεση της Ζήμενς, στην οποία έχουν εμπλακεί όλα σχεδόν τα μέλη των υπουργικών συμβουλίων – τουλάχιστον ως το 2002, τελευταίο έτος των προγραμματικών συμβάσεων – καταλήξει σ’ αυτό που μαθαίνουμε ότι υπάρχει πρόθεση να συμβεί, τότε θα πρόκειται για την απόλυτη αυτογελοιοποίηση και την επιτομή της αυτοκαταστροφής.
Αν συμβεί αυτό – και μάλιστα την ώρα που στο εξωτερικό συζητούν αν θα υπάρξει ή όχι η χρεοκοπία της χώρας – τότε θα έχει προσφερθεί άλλη μία δικαιολογητική βάση για τους προπηλακισμούς κατά πολιτικών προσώπων.
