αντιπολιτευτικό της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας, που συμπεριλαμβάνει και την κρατική τηλεόραση, θα μιλήσω.
Πρέπει να πάσχει κανείς από τη νόσο Alzheimer για να ξεχνάει ότι με Πράξεις Πραξικοπηματικού Περιεχομένου κυβερνιόμαστε πολύ καιρό τώρα... Από την εποχή του Γιωργάκη Mind-the-GAP. Μιλάμε λοιπόν για το “Σύνταγμα” και τις παραβιάσεις του, ξεχνώντας ότι το έχουν καταντήσει κουρελόχαρτο το ελληνικό Σύνταγμα, χρόνια τώρα, συστηματικά βιασμένο, στην κεφαλή των βιαστών ο πρώτος τη τάξει κρονόληρος.
Αλλά τότε, τι υπερασπιζόμαστε σήμερα, μαζικά στους δρόμους και στα κοινωνικά δίκτυα?
Μιλάνε κάποιοι -όχι αβάσιμα από τη σκοπιά τους-και για την κρατική τηλεόραση ως φορέα πολιτισμού. Αλλά να ποιο είναι το επίπεδο του πολιτικού μας πολιτισμού. Να διορίζεται -κι εμείς σαν πολίτες και χορηγοί με το ζόρι, να ανεχόμαστε, ως γενικό διευθυντή ενημέρωσης στην κρατική τηλεόραση, τον άνθρωπο που από την αλήστου μνήμης εφημερίδα του, διαφήμιζε κοπέλες όπως εκείνη η ξανθιά οπτασία, που κέρδιζε το ψωμί της τραβώντας ταινίες πορνό με σαμπανομπούκαλα... Δεν υπερασπιζόμαστε, όμως, την αισθητική των σαμπανομπούκαλων!
Προφανώς δεν υπερασπιζόμαστε ούτε τους κομματόσκυλους, που ήδη μνημονεύονται σε διάφορα σημεία της μπλογκόσφαιρας για την ευελιξία με την οποία «στριμώχθηκαν» στο μισθολόγιο της γενναία χρηματοδοτούμενης από τον οβολό μας, κρατικής τηλεόρασης. Όχι, ούτε αυτούς τους υπερασπιζόμαστε, ούτε μπορεί να είναι ετούτοι το θέμα μας.
Αλλά ούτε κι ο τρόπος που την κλείνουν, νύχτα, την κρατική τηλεόραση, είναι τόσο σπουδαίο θέμα... Τόσα και τόσα πρωτοφανή έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, αυτό μας ενόχλησε? Αφού εμείς έτσι κι αλλιώς, ακούμε τον Ξεφτεντέρη και τ΄ άλλα παιδιά. Αυτό δε μαρτυρούν οι εκθέσεις τηλεθέασης?
Κι εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού? Ένα Σάββατο βράδυ που βαριόμασταν να βγούμε έξω, που καθόμασταν μετά τον κάματο της εβδομάδας και της μεσημεριανής βόλτας, να δούμε τι γίνεται στην πατρίδα τι τρώγαμε στα μούτρα? Τους μπεκροκανάτες. “Στην Υγειά Μας” και τσουχτερός κι ο λογαριασμός! Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, θα μου πειτε. Περί πολιτισμού διαχεόμενου στη διασπορά, όμως, ο λόγος...
Από την άλλη, εδώ δεν έχουν ακόμα –στα χαρτιά- αποξηράνει την λίμνη της Κωπαΐδας, την κρατική τηλεόραση πάνε να εξυγιάνουν? Ανεξάρτητα από την ανικανότητα της Τρόικας Εσωτερικού και την απροθυμία της να θίξει την κομματική της πελατεία, αυτό που συμπεραίνω, επειδή λεφτά δεν υπάρχουν, είναι ότι αν η κρατική τηλεόραση έμενε κλειστή για το καλοκαίρι, δε θα γκρεμιζόταν και κανένας φούρνος αν επρόκειτο να κάνει μια νέα αρχή ανεξάρτητης και γνήσια δημόσιας -όχι πια κρατικής- τηλεόρασης, ενός νέου πυλώνα πολιτισμού στη βάση του ανεκτίμητου οπτικοακουστικού αρχείου που, τυπικά, αυτή τη νύχτα παραμένει αφύλαχτο!
Αλλά, κακά τα ψέματα, όλοι ξέρομε ότι αυτή η αφερέγγυα κυβέρνηση ουδέποτε θα μπορέσει να κάμει κάτι αντικειμενικότερο από τα πεπραγμένα της γκεμπελικής «ομάδας της αλήθειας», πασπαλισμένο, ίσως, με αφρούς από τη σαμπάνια της ξανθιάς ενζενί και συνοδευόμενο από περισσότερα μακάβρια τιτιβίσματα του ομοφοβικού «πρωθυπουργικού» φίλου. Εναντίον όλων αυτών θα έπρεπε να έχομε ξεσηκωθεί από καιρό, αλλά περιέργως, άλλα λένε οι δημο(σ)κόποι.
Απομένουν οι εργαζόμενοι των 600 ή των 5600 ευρώ, δε με νοιάζει, δεν έχει σημασία το ποσό, το θεωρώ ανάξιο σχολιασμού, άμα κάνει κάποιος καλά τη δουλειά του... Αυτούς υπερασπιζόμαστε? Ναι αυτούς! Αλλά ανάμεσά τους είναι κι οι διπλοθεσίτες -όταν βρωμάει ο τόπος άνεργους δημοσιογράφους- είναι και οι ρουφιάνοι, είναι και οι αγράμματοι οσφυοκάμπτες είναι κι οι εκφωνητές της φωνής της «ομάδας της αλήθειας» του πρωθυπουργεύοντα σφουγγοκωλάριου, πολλοί, ανάμεσά τους, διορισμένοι με μπιλιετάκι άνωθεν.
Άρα ποιοι είναι –τέλος πάντων- αυτοί που πραγματικά αξίζουν να τους δώσομε όλη μας τη συμπαράσταση και να τους υπερασπιστούμε στους δρόμους και τις πλατείες? Κι αν όχι ποιοι, σπαρμένοι σ’ όλη την Ελλάδα είναι η άνθρωποι, τρέχα γύρευε ποιοι... Αλλά βρε αδελφέ, πόσοι είναι αυτοί? Είναι πολλοί ή είναι λίγοι? Είναι περισσότεροι ή είναι λιγότεροι απ' όσους βγήκαν στο ταμείο ανεργίας, ας πούμε, την τελευταία εβδομάδα?
Αυτό που με εντυπωσιάζει, λοιπόν, για να καταλήξω και κάπου, είναι ο τρόπος που λειτουργούμε εμείς οι πολίτες... Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου, κι εγώ χθες το βράδυ, ήμουν έξω από την ΕΡΤ της γειτονιάς μου. Δε βγήκαμε, λοιπόν, στους δρόμους ούτε για για την καθημερινή κατάργηση -στην πράξη- του Συντάγματος ούτε όταν ξεπουλούσαν αντί πινακίου φακής την ΑΤΕ. Δε βγήκαμε στους δρόμους για τα διαλυμένα νοσοκομεία, για τα γκρεμισμένα σχολεία... Βγήκαμε για την ΥΕΝΕΔ...
Δε λέω ότι δε χαίρομαι με το πανηγύρι που γίνεται, όλοι την σπίθα που θα βάλει επιτέλους τη φωτιά προσδοκούμε, κι αν πάλι δε γίνει τίποτα, θα είναι που τα ξερά χόρτα είναι βρεγμένα από τα δάκρυα του πρώτου τη τάξει κρονόληρου και κατουρημένα με το κάτουρο του φόβου μας...
Α, να μην ξεχάσω, είναι και η απουσία οράματος, είναι και η έλλειψη μιας αντάξιας των χαλεπών καιρών μας ηγεσίας, μαζί κι οι συνδικα-ληστες των ονείρων μας που εμποδίζουν αυτή τη σπίθα να φτουρήσει και να γίνει πυρκαγιά... Αλλά όλο τα ίδια λέμε...
My Pillow Book
