Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Φαίνεται, όμως, ότι δεν έχει γίνει από όλους αντιληπτό πως ενδεχόμενη πτώση αυτής της κυβέρνησης (κάτι που ο κ. Τσίπρας εύχεται, αλλά έχει αναθέσει αυτή τη δουλειά στον… λαό) θα οδηγούσε σε απρόβλεπτες εξελίξεις για τη χώρα – και οπωσδήποτε στην άτακτη χρεοκοπία, οπότε θα παρέλκει οποιαδήποτε από τις συζητήσεις που κάνουμε αυτή τη στιγμή.
Υπενθυμίζω, λοιπόν, για πολλοστή φορά πως όταν η ιταλική Βουλή έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μόντι, ο Μπερλουσκόνι, δίνοντας άλλη μια μάχη οπισθοφυλακών, είπε την περίφημη φράση: «Ε, κι’ όποτε θέλουμε τραβάμε την πρίζα»!
Τότε ήταν που ο Μόντι απάντησε: «Παρακαλώ να μην συγκρίνετε την κυβέρνηση με μηχάνημα, διότι δεν είναι. Αλλά ακόμη και αν ήταν, δεν θα ήξερα να σας πω αν πρόκειται για ξυριστική μηχανή ή για μηχάνημα υποστήριξης τεχνητής αναπνοής».
Αν, λοιπόν, κάποιοι στην Ελλάδα εννοούν να παίζουν με τις πρίζες, οφείλουν να γνωρίζουν πως πρόκειται για πολύ επικίνδυνα παιχνίδια.
Πολύ περισσότερο που η Ιταλία είναι συνηθισμένη σε συμμαχικές κυβερνήσεις, κάτι που για την χώρα μας αποτελεί πρωτόγνωρο πείραμα και μάλιστα στη δυσκολότερη περίοδο.
Η κ. Γεννηματά δεν είναι ένα οποιοδήποτε στέλεχος. Είναι εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ που μετέχει στην κυβέρνηση.
Και επομένως, είναι αδιανόητο να προχωρά σε απρόκλητες επιθέσεις, με αναφορές στο παρελθόν, απώτερο και πρόσφατο.
Διότι επί όλων όσων ισχυρίζεται υπάρχουν απαντήσεις. Και για το χρέος (που διογκώθηκε από τα τοκοχρεολύσια της τάξης των 12 δις ευρώ τον χρόνο σε όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία) και για τα «Ζάππεια», το πρώτο από τα οποία ανάγεται στον Ιούλιο του 2010, όταν η χώρα δεν είχε μπει τόσο βαθιά στο μνημόνιο και υπήρχε χρόνος να αλλάξουμε πορεία.
Όσο περνούσε ο καιρός, συνέβαιναν γεγονότα που δεν επιδέχονταν αναστροφή, όπου η είσοδος των ιδιωτών στο ελληνικό χρέος, τα πιστωτικά γεγονότα, τα κουρέματα, οι εξαγγελίες δημοψηφισμάτων, η παραίτηση Παπανδρέου, η κυβέρνηση Παπαδήμου, δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα σωρό σπασμωδικές κινήσεις.
Γι’ αυτό και το Ζάππειο επικαιροποιήθηκε άλλες τρεις φορές, έως ότου τελικά κατέληξε σε ένα κείμενο 18 σημείων, που αποτέλεσε το προεκλογικό οικονομικό πρόγραμμα – όσο μπορούμε να μιλάμε για οικονομικό πρόγραμμα σε μια πτωχευμένη και υπό διεθνή επιτήρηση χώρα.
Η κ. Φώφη Γεννηματά δεν έλειψε από καμιά κυβέρνηση – ούτε και από αυτήν του κ. Παπαδήμου, η οποία αριθμούσε 52 μέλη, διότι, ως γνωστόν, ήσαν όλοι… απαραίτητοι.
Επειδή όλες αυτές οι γελοιότητες έχουν συμβεί στη χώρα, καλό είναι να μετράμε όλοι τα λόγια μας.
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 2009 με διαφορά δέκα μονάδων, είχε όλη την άνεση και την ανοχή να κάνει κάτι, αλλά τελικά το μόνο που, όπως αποδείχθηκε, ήξερε να κάνει ήταν να δυσφημίσει τη χώρα και να την οδηγήσει σιδηροδέσμια σε μηχανισμό στήριξης όπου το πάνω χέρι έχει το ΔΝΤ.
Επομένως, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
Κατ’ αντιστοιχία, οι υπουργοί της κυβέρνησης οφείλουν να μην ξεχνούν πως στηρίζονται από τρικομματική κυβέρνηση και οφείλουν να ενημερώνουν και να συνεννοούνται με όλα τα κόμματα που μετέχουν σ’ αυτήν.
Όσο εύκολο είναι η κ. Γεννηματά να καταλάβει πως το επόμενο βήμα είναι στο κενό, άλλο τόσο εύκολο είναι να το καταλάβουν και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου.
Εκτός κι’ αν κάποιοι πάσχουν από αμνησία…
Υ.Γ. Ξαναθυμίζω: Η κυβέρνηση δεν είναι η ξυριστική σας μηχανή!
