Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα είναι ιερατικός χορός με εσωτερική
ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Λένε πως δεν είναι γυναικείος χορός.
Σε ολόκληρη την ιστορία του το ζεϊμπέκικο είναι ένας μοναχικός χορός.
Στις γυναίκες απαγορευόταν να χορεύουν ζεϊμπέκικο, εκτός και αν ήταν πόρνες.
Το ζεϊμπέκικο έχει τις ρίζες του στην εποχή της Τουρκοκρατίας, αλλά ποτέ δεν καταγράφηκαν συγκεκριμένα βήματα
Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα».
Το ζεϊμπέκικο δε χορεύεται έτσι, μόνο για επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα να "φτιάξει κεφάλι" και να έρθει στο αμήν.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα.
ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Λένε πως δεν είναι γυναικείος χορός.
Σε ολόκληρη την ιστορία του το ζεϊμπέκικο είναι ένας μοναχικός χορός.
Στις γυναίκες απαγορευόταν να χορεύουν ζεϊμπέκικο, εκτός και αν ήταν πόρνες.
Το ζεϊμπέκικο έχει τις ρίζες του στην εποχή της Τουρκοκρατίας, αλλά ποτέ δεν καταγράφηκαν συγκεκριμένα βήματα
Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα».
Το ζεϊμπέκικο δε χορεύεται έτσι, μόνο για επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα να "φτιάξει κεφάλι" και να έρθει στο αμήν.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα.
Όμως ο ζεϊμπέκικος χορός ήταν ο πανάρχαιος ιερός χορός των αρχαίων Ελλήνων
Η σχέσις του ζεϊμπέκικου με την αρχαιότητα έγκειται εις το ότι είναι έναςπολεμικός χορός προπαρασκευαστικός της ψυχής για την τόνωση του ηθικού εκ των έσω, ως ένα είδος προσευχής, προτού μπούνε στη μάχη ή προτού μπούνε στον αγώνα της ζωής, στις σημερινές ημέρες, στις ταβέρνες κλπ.
Διότι αυτός που σηκώνεται να χορέψει κάνει ένα είδος προσευχής, εκ του εαυτού του προς τον εαυτόν του, χωρίς να έχει ανάγκην επικροτήσεως ή επιδοκιμασίας από κανέναν. Απομονώνεται, σαν να λέμε, και προβάλλει τον εαυτόν του σε μια έξαρση, σε μια μετουσίωση, σε μια μεταρσίωση, εις τον μεταξύ χρόνου και διαστήματος χώρον.
Κουνάει τις ωμοπλάτες του σαν να είναι φτερούγες και αιωρείται. Κάποτε-κάποτε χτυπάει τα πόδια του για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρεύεται, ότι δεν είναι φάσμα και πότε-πότε παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή γονατίζει και χτυπάει την γη με τα χέρια του ή την αγγίζει για να παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή το άλας, την δύναμιν, από την μητέρα του την χθόνια γην, για να συνεχίσει αυτήν την δοκιμασία, στην οποίαν εκουσίως προσέρχεται προς χαλάρωση
Έτσι, στο τέλος πηγαίνει και κάθεται στο κάθισμά του, έχοντας πλέον απαλλαγεί από τις κοινωνικές καταθλίψεις από τις οποίες κατατρύχεται
Αυτός ο χορός είναι ένας κινησιολογικός υπερβατικός διαλογισμός, με λίγα λόγια μια προσευχή.
Πρόκειται για χορό με τέμπο 9/8, τον οποίο χόρευαν αρχικά οι ζεϊμπέκηδες, απ’ όπου πήρε και το όνομά του. Σύμφωνα με την ιστορία, οι ζεϊμπέκηδες ήταν φυλή ανυπότακτων πολεμιστών, τους οποίους χρησιμοποίησε ο Σουλτάνος το 19ο αιώνα ως βοηθητικά αστυνομικά σώματα. Διατηρούσαν δικές τους συνήθειες και φορούσαν μια εθνική ενδυμασία που τόνιζε τη θεματολογία του χορού τους.
Κατ’ άλλους, το ζεϊμπέκικο προέρχεται από τις λέξεις «Ζευς» και «Βάκχος» και θεωρείται ότι σαν χορός μιμείται το μάζεμα των σταφυλιών από τα αμπέλια και την τοποθέτησή τους στα πανέρια.
Όπως και να ‘χει, ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες το 1922, έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο και δε συναντάται πια με τη μορφή που χορευόταν. Στις μέρες μας, θεωρείται λαϊκός χορός και έχει διαφοροποιηθεί αρκετά, διατηρώντας όμως το βασικό βηματισμό και το ρυθμό των εννέα ογδόων.
Η σχέσις του ζεϊμπέκικου με την αρχαιότητα έγκειται εις το ότι είναι έναςπολεμικός χορός προπαρασκευαστικός της ψυχής για την τόνωση του ηθικού εκ των έσω, ως ένα είδος προσευχής, προτού μπούνε στη μάχη ή προτού μπούνε στον αγώνα της ζωής, στις σημερινές ημέρες, στις ταβέρνες κλπ.
Διότι αυτός που σηκώνεται να χορέψει κάνει ένα είδος προσευχής, εκ του εαυτού του προς τον εαυτόν του, χωρίς να έχει ανάγκην επικροτήσεως ή επιδοκιμασίας από κανέναν. Απομονώνεται, σαν να λέμε, και προβάλλει τον εαυτόν του σε μια έξαρση, σε μια μετουσίωση, σε μια μεταρσίωση, εις τον μεταξύ χρόνου και διαστήματος χώρον.
Κουνάει τις ωμοπλάτες του σαν να είναι φτερούγες και αιωρείται. Κάποτε-κάποτε χτυπάει τα πόδια του για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρεύεται, ότι δεν είναι φάσμα και πότε-πότε παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή γονατίζει και χτυπάει την γη με τα χέρια του ή την αγγίζει για να παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή το άλας, την δύναμιν, από την μητέρα του την χθόνια γην, για να συνεχίσει αυτήν την δοκιμασία, στην οποίαν εκουσίως προσέρχεται προς χαλάρωση
Έτσι, στο τέλος πηγαίνει και κάθεται στο κάθισμά του, έχοντας πλέον απαλλαγεί από τις κοινωνικές καταθλίψεις από τις οποίες κατατρύχεται
Αυτός ο χορός είναι ένας κινησιολογικός υπερβατικός διαλογισμός, με λίγα λόγια μια προσευχή.
Πρόκειται για χορό με τέμπο 9/8, τον οποίο χόρευαν αρχικά οι ζεϊμπέκηδες, απ’ όπου πήρε και το όνομά του. Σύμφωνα με την ιστορία, οι ζεϊμπέκηδες ήταν φυλή ανυπότακτων πολεμιστών, τους οποίους χρησιμοποίησε ο Σουλτάνος το 19ο αιώνα ως βοηθητικά αστυνομικά σώματα. Διατηρούσαν δικές τους συνήθειες και φορούσαν μια εθνική ενδυμασία που τόνιζε τη θεματολογία του χορού τους.
Κατ’ άλλους, το ζεϊμπέκικο προέρχεται από τις λέξεις «Ζευς» και «Βάκχος» και θεωρείται ότι σαν χορός μιμείται το μάζεμα των σταφυλιών από τα αμπέλια και την τοποθέτησή τους στα πανέρια.
Όπως και να ‘χει, ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες το 1922, έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο και δε συναντάται πια με τη μορφή που χορευόταν. Στις μέρες μας, θεωρείται λαϊκός χορός και έχει διαφοροποιηθεί αρκετά, διατηρώντας όμως το βασικό βηματισμό και το ρυθμό των εννέα ογδόων.
