"Βλέπω τις τελευταίες μέρες τι λένε για τις δικές μας εκλογές εκείνη η Λαγκάρντ, που ένα
ταγιεράκι της κοστίζει όσο τριών χρόνων επιδόματα ανεργίας δικά μου. Η γερμανική καγκελαρία, που μας έχει τσαλαπατήσει όποτε είχε την ευκαιρία. Ο Σόιμπλε, που κάθε φορά που λέει τη λέξη Ελλάδα είναι σα να μας φτύνει. Οι χρυσοπληρωμένοι κομισάριοι της Ευρώπης.
Και θέλω να τους ρωτήσω όλους αυτούς, αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται να ακούσουν, γιατί είναι κουφοί εκ προμελέτης:
-Γιατί ανακατεύεστε ρε στη χώρα μου; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να μου δίνετε συμβουλές τι να ψηφίσω;
-Γιατί με απειλείτε, πάτε να με τρομάξετε και να με στείλετε στην κάλπη με το βρακί λερωμένο μήπως και καταστραφεί η χώρα από την ψήφο μου;
-Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να με θεωρείτε εκτός από τεμπέλη και ηλίθιο, και φοβιτσιάρη, και έτοιμο να σας προσκυνήσω για να μη μου πάρετε το κεφάλι; Σε ποιον απευθύνεστε με τέτοιο περιφρονητικό ύφος που μας βγάζει από τα ρούχα μας;
Εάν δεν έχετε απάντηση, έχω εγώ: Μου φέρεστε έτσι, γιατί με θεωρείτε βλάκα. Βλάκα ναι, για να μην πω τίποτε χειρότερο. Και δεν έχετε και τόσο άδικο σ' αυτό.
Αν δεν ήμουνα βλάκας δεν θα ανεχόμουν τόσα χρόνια εκείνους που αγόραζαν τα ελατωματικά υποβρύχιά σας και τα χρέωναν σε μένα. Εκείνους που τσέπωναν τις μίζες σας και τις χρέωναν σε μένα. Εκείνους που σας έδιναν τις εργολαβίες και τις χρέωναν σε μένα. Εκείνους που θησαύριζαν μαζί σας και χρέωναν εμένα.
Εκείνους θέλετε πάλι να ψηφίσω -για να συνεχιστούν οι δουλειές που πάλι θα χρεώσετε σε μένα. Και δε ντρέπεστε να με απειλείτε ότι αν δεν τους ψηφίσω θα μου κάνετε και θα μου δείξετε.
Τι άλλο να μου κάνετε όμως; Τίποτε δεν μου αφήαατε. Ούτε εισόδημα, ούτε δουλειά, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε χώρα.
Αλλά ένα θέλετε να μου αφήσετε: Τη βλακεία μου.
Κι εγώ λοιπόν θα σας τη στείλω τη βλακεία μου αύριο στο Βερολίνο σας, στο Παρίσι σας, στις Βρυξέλλες σας, μαζί με την ψήφο μου.
Η βλακεία στην Ελλάδα πέθανε.
Δεν μα τρομάζετε πια. Ξυπνήσαμε ρε!"
Ένας άνεργος Έλληνας
