Τόσα χρόνια ακούγαμε τις πολιτικές σειρήνες σ’ ένα μονότονο τραγούδι ελπίδας, ένα υπέροχο παραμύθι υποσχέσεων και υπνωτισμένοι ακολουθούσαμε, πιστεύαμε, ελπίζαμε κι όταν αργότερα
απογοητευόμασταν, λέγαμε την άλλη φορά δε θα ‘ναι έτσι και ξανά πάλι μπαίναμε στον ίδιο κύκλο, ξανά και ξανά και τίποτα δεν άλλαξε κι ο κύκλος σκλήραινε και σιγά σιγά έγινε τσιμεντένιος, ώσπου βρεθήκαμε φυλακισμένοι στα κελιά που μας ετοίμασαν με τη δική μας ανοχή. Κελιά χωρίς παράθυρο, χωρίς φως που κάθε ένα, δύο, τρία ή τέσσερα χρόνια ανοίγουν μια χαραμάδα για μια μέρα. Μόνο μία.
Αύριο είναι μια τέτοια μέρα. Κάποιοι θα φοβηθούν και δε θα την πλησιάσουν, κάποιοι θα κλείσουν τα μάτια και θα πουν “ε και;”. Όχι παιδιά. Κάντε κάτι.
Πηγαίνετε μπροστά στη χαραμάδα και μη φοβάστε. Βρίστε, ουρλιάξτε, φτύστε, κάντε ότι θέλετε αλλά κάντε κάτι. Μην τους αφήσετε να νομίσουν ότι είστε μαζί τους. Νοιώστε πια ελεύθεροι, αυτή η χαραμάδα μπορεί να σκίσει το κελί στα δύο και να βγείτε στο φως. Αυτή η χαραμάδα είναι ο φόβος τους. Τίποτε άλλο. Όταν θα στέκεστε εκεί μπροστά αυτοί θα τρέμουν. Σκεφτείτε. Είναι ότι μας απόμεινε για να πολεμήσουμε. Ότι μας απόμεινε…
Καφετζής
