Τμήμα Χημείας ΑΠΘ
Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις εκπορεύονται από την
Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αυτή είναι η
πολιτική τους, έτσι χειρίζονται τις υποθέσεις τους, μ’ αυτούς τους
όρους δανείζουν επιπλέον χρήματα για να σου δώσουν τη δυνατότητα να
πληρώσεις τα παλιότερα χρέη, μετατρέποντάς τα από χρέη προς ιδιώτες σε
χρέη προς κράτη και προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Επομένως η
πολιτική των κομμάτων που υπέγραψαν αυτά τα μνημόνια και κατ’ επέκταση
των κυβερνήσεών τους είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι αυτή ακριβώς η
πολιτική που έφερε όλα αυτά που είδαμε να γίνονται αυτά τα δυόμιση
χρόνια που πέρασαν και θα φέρει όλα αυτά που δεσμεύτηκαν και μάλιστα
ενυπογράφως οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος να προωθήσουν από τον
Ιούνιο και μετά και ο θεός να βάλει το χέρι του αν τους δοθεί η
δυνατότητα να τα προωθήσουν, μόνο στο θεό μπορούν να ελπίζουν αυτοί
που θα πάνε να τους ψηφίσουν και μετά θα γυρίσουν στην τηλεόρασή τους
για να δουν τι θα γίνει!
Βεβαίως προεκλογικά προσπαθούν και οι δυο τους να κρύψουν τι
σκοπεύουν να κάνουν. Ο μεν κύριος Σαμαράς μιλάει κατά κόρον για
ισοδύναμα μέτρα, δηλαδή όχι Γιάννης, Γιαννάκης, ο δε κύριος Βενιζέλος
πιο ωμός δήλωσε στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη τα εξής: ««Δεσμεύομαι
για τον Ιούνιο ότι δεν θα γίνουν τυφλές, οριζόντιες περικοπές σε
μισθούς και συντάξεις, αλλά διαρθρωτικές αλλαγές», όπως είναι ένας
«μικρότερος δημόσιος τομέας» τόνισε κατά την ανοιχτή ομιλία του στη
Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το απόγευμα της Κυριακής». Εδώ στο
πανεπιστήμιο μπορούμε να ησυχάσουμε, τον Ιούνιο δεν θα ελαττώσουν
μισθούς και συντάξεις, μετά, έχει ο θεός! Όσο για το μικρότερο δημόσιο
δεν θα μπορούσε να πει πιο ξεκάθαρα πως από τον Ιούνιο θέλουν να
βάλουν μπρος τις απολύσεις.
Η κατάσταση θα ήταν λοιπόν κάπως έτσι αν η κρίση ήταν απλά
κρίση χρέους, όπως αγωνιωδώς προσπαθούν να μας πείσουν. Όμως τα
πράγματα περιπλέκονται περισσότερο αν αναλογιστούμε πως σε όλες
ανεξαιρέτως τις Ευρωπαϊκές χώρες είτε μπήκαν σε διαδικασίες μνημονίων
και δανειακών συμβάσεων είτε όχι προωθούνται εδώ και πολλά χρόνια οι
ίδιες ακριβώς πολιτικές με χαρακτηριστικά τα δυο πρόσφατα παραδείγματα
της Ιταλίας και της Ισπανίας. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πολύ απλά πως
και δάνεια να μη χρειαζόταν να μας δώσουν πάλι θα καλούμασταν να
μειώσουμε μισθούς και συντάξεις, να ανατρέψουμε τις εργασιακές σχέσεις
υπέρ των εργοδοτών, να αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης, να μειώσουμε
τις κοινωνικές παροχές στην υγεία και την παιδεία, να απελευθερώσουμε
επαγγέλματα και να συρρικνώσουμε το δημόσιο τομέα. Αυτά τα μέτρα είναι
η πεμπτουσία της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απορρέουν από τις
δύο βασικές αρχές αυτής της πολιτικής, την «ανάπτυξη» και την
«ανταγωνιστικότητα».
Εφόσον λοιπόν όλα αυτά τα μέτρα που δεσμευτήκαμε να πάρουμε
είναι η πεμπτουσία της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης πώς θα μπορούσε
να χαρακτηριστεί η πρόταση των αντιμνημονιακών δυνάμεων για
αναδιαπραγμάτευση; Δηλαδή θα πάμε να τους πούμε πως η πολιτική της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία και η Ελλάδα ουσιαστικά συμφώνησε με τη
συμμετοχή της σ’ αυτόν τον οργανισμό, με την υπογραφή της στη συνθήκη
του Μάαστριχτ και τη συμφωνία για το ευρώ, δεν μας κάνει και δεν
θέλουμε να εφαρμοστεί στη χώρα μας; Δεν είναι φανερό πως το να
απορρίπτεις το μνημόνιο και να αποδέχεσαι την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι
εξόχως αντιφατικό; Αυτοί λοιπόν που μιλούσαν για αναδιαπραγμάτευση,
που την Κυριακή 29 Απριλίου το άλλαξαν και είπαν πως η κυβέρνηση της
«αριστεράς» θα καταγγείλει το μνημόνιο και θα πάει στην Ευρωπαϊκή
Ένωση να διαπραγματευτεί με τους ηγέτες σε ανώτατο επίπεδο, ή δεν
ξέρουν τι τους γίνεται ή θέλουν να ξεγελάσουν όσους είναι εναντίον της
πολιτικής του μνημονίου για να τους ψηφίσουν ή βρίσκονται στην άλλη
όχθη αλλά δεν το έχουν καταλάβει ούτε οι ίδιοι, γιατί βλέποντας
αυτάρεσκα πώς αυτοπροσδιορίζονται, ως αριστεροί, σκέφτονται πως αφού
είμαστε αριστεροί, δεν μπορεί, είμαστε εντάξει!
Ουσιαστικά η διάκριση σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς
είναι πλαστή! Αν θα θέλαμε να σχηματοποιήσουμε κάπως τα πράγματα για
να μπορούμε να αναλύσουμε καλύτερα την κατάσταση, ουσιαστικά θα πρέπει
να διακρίνουμε τις πολιτικές δυνάμεις από τη μια μεριά σε αυτές που
αποδέχτηκαν στο παρελθόν και αποδέχονται και τώρα την πολιτική που
προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή την «ανάπτυξη» και την
«ανταγωνιστικότητα» υπέρ των μονοπωλίων και όλα αυτά τα μέτρα και τα
μνημόνια που προωθούνται στα πλαίσια αυτής της πολιτικής και επομένως
και τη συμμετοχή σ’ αυτόν τον Οργανισμό και στο Ευρώ και από την άλλη
μεριά σ’ αυτές που είναι υπέρ της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση
για μια πολιτική ανάπτυξης υπέρ των εργαζομένων. Με βάση αυτή τη
διάκριση μπορούμε να σκεφτούμε καλύτερα και να κάνουμε πιο σωστές
εκτιμήσεις. Μπορούμε δηλαδή να εκτιμήσουμε πως μετά το αποτέλεσμα των
εκλογών της 6 Μαΐου και εφόσον επικρατήσουν οι λεγόμενες
αντιμνημονιακές δυνάμεις το θέμα της εφαρμογής ή όχι του μνημονίου και
της δανειακής σύμβασης θα μεταλλαχτεί στο θέμα της συμμετοχής μας ή
όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ. Τότε θα δούμε πώς θα αντιδράσει
το κάθε αντιμνημονιακό κόμμα και πώς θα συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα,
δηλαδή το αντιμνημονιακό του μένος και το σφοδρό έρωτά του για την
Ευρωπαϊκή Ένωση στον οποίο πολλά από αυτά τα κόμματα είναι
διατεθειμένα να τα θυσιάσουν όλα. Δεν θα χρειαστούν παρά λίγες μέρες ή
λίγες εβδομάδες για να αποκαλυφτεί πως το αντιμνημονιακό μέτωπο που θα
έσωζε υποτίθεται τη χώρα από τη μπότα του κατακτητή και τους γερμανούς
δεν ήταν παρά μια σαπουνόφουσκα που θα επιβεβαιώσει με τον τρόπο της
την ίδια την πολιτική του μνημονίου!
Ας μην υπάρξει η αυταπάτη πως από το αποτέλεσμα αυτών των
εκλογών μπορεί να ανατραπεί η πολιτική που προωθούν τα αστικά κόμματα
και η Ευρωπαϊκή Ένωση και να ακολουθηθεί μια διαφορετική πολιτική υπέρ
του λαού! Από αυτές τις εκλογές αυτό που πρέπει να προκύψει είναι η
ενίσχυση της προοπτικής να ανατραπεί αυτή η πολιτική, να μην μπορέσουν
να προωθήσουν τα επιμέρους μέτρα του μνημονίου και μέσα από τους
αγώνες για την ανατροπή αυτή να έρθει πιο κοντά η δυνατότητα να πάρει
ο ίδιος ο λαός την εξουσία στα χέρια του.
δημοσιεύτηκε στο "διάλογο του
ΔΕΠ" του ΑΠΘ την 1η Μαΐου 2012.
