Η επιστολή του 77χρονου αυτόχειρα περιγράφει μέσα σε μερικές αράδες την ζοφερή
πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι τους τελευταίους μήνες.
πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι τους τελευταίους μήνες.
Λέξεις και έννοιες που βγαίνουν από μέσα μας, αλλά σκοντάφτουν στα χείλη μας για να μη μας κατηγορήσουν εμάς ως ακραίους ή δήθεν σωτήρες μας.
Οι τελευταίες λέξεις που αποτύπωσε στο χαρτί με ένα κόκκινο μελάνι που δεν θα στεγνώσει ποτέ στις ψυχές και τις συνειδήσεις όλων μας, χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση κατοχική και την παρομοιάζουν με αυτή του προδότη στρατηγού Τσολάκογλου.
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσης μου που στηρίζονταν σε μια αξιοπρεπής σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή.
Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει τη δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίζω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου.
Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα πορέτο του Μιλάνο).
