που υπάρχει γύρω. Εδώ και πολλά χρόνια την είχαν βάλει μέσα στο ίδιο τους το
σπίτι. Έμοιαζαν όλα φυσιολογικά. Πέρναγαν καλά. Δίπλα στους ηγέτες με τη ξεχειλωμένη ηθική, υπήρχαν οι πρόθυμοι σε όλα πολίτες.
Στην Ελλάδα του μνημονίου πρέπει να σκεφτούμε μια δημοσκόπηση πολύ σοβαρότερη από εκείνη της δύναμης των κομμάτων. Είναι επουσιώδες να μάθουμε πόσοι και ποίο κόμμα ψηφίζουν. Δεν θα λύσει τίποτα. Αυτό που πρέπει να μάθουμε είναι πόσοι άσχετα με το κόμμα που υποστηρίζουν, στη πραγματική ζωή, στη καθημερινότητά τους , στην αντίληψή τους έχουν ταυτιστεί με τους προδότες - ηγέτες όπως τους αποκαλούμε, και το δικό τους κόσμο.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι σε τι ποσοστό έχουν διαφθαρεί οι συνειδήσεις. Πόσοι συμπολίτες δεν έχουν πλέον ούτε ιδανικά, ούτε οράματα, ούτε αξίες και όχι μόνο, πόσοι δεν διαθέτουν καν την ελάχιστη παιδεία για να μπορέσουν στο μέλλον ίσως να ελπίσουν να τις βρουν αυτές τις αξίες. Είπα ότι είναι επουσιώδες ποιο κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει ο καθένας και το εννοώ. Δεν μου λέει τίποτα το τι θεωρείς πως είσαι. Το ζουμί είναι το τι είσαι πραγματικά. Η ψήφος στην Ελλάδα ήταν πάντα ή πελατειακή ή παραδοσιακή. Είτε πεσκέσι στον άρχοντα είτε αυτό που μάθαμε στο σπίτι. Και μέσα από αυτή την επιλογή οι άνθρωποι γουστάρανε να νοιώθουν δεξιοί, αριστεροί, φασίστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές ή αναρχικοί. Εξουσιαστές ή αντιεξουσιαστές. Φιλοτομαριστές ή επαναστάτες.
Τα δεδομένα όμως δείχνουν μια πραγματικότητα που ξεφεύγει πολύ από το προσωπικό παραμύθιασμα του καθενός. Όταν βλέπουμε ξεκάθαρα πως ένα μέρος των πολιτών έκλεβε όπως και όπου μπορούσε το κράτος ή το συνάνθρωπο, όταν βλέπουμε ανθρώπους διατεθειμένους να γλείψουν, να λαδώσουν, να προσπεράσουν με αθέμιτα μέσα τους υπόλοιπους, να παρανομήσουν, για να ικανοποιήσουν τον εαυτούλη τους δεν μπορεί να χρυσωθεί το χάπι. Όταν κλέβεις, κλέβεις και δεν μπορείς να το ονομάσεις ένοχη απόλαυση. Όταν βάζεις μέσο να περάσει το παιδί σου που ήταν σκράπας στα μαθήματα και παρακάμπτεται ο άξιος χωρίς μέσον συμμαθητής είσαι λαμόγιο, δεν αμάρτησες για το παιδί σου σαν τη φουκαριάρα την αθώα νεανίσκη στις παλιές ελληνικές ταινίες, όταν γίνεσαι πουτάνα, νταβατζής, εκβιαστής, είσαι πουτάνα, νταβατζής, εκβιαστής δεν σε αθωώνει το γεγονός πως με τις βίζιτες , το νταβατζηλίκι ή τους εκβιασμούς θα γίνεις στο μέλλον ένας αξιοσέβαστος νοικοκύρης γιατί το σεβασμό τον έχεις χάσει στο δρόμο. Κι όταν μεγαλώνεις τα παιδιά σου έτσι ώστε να γίνουν ανέκδοτα για το αλ τσαντίρ, χαζογκόμενες και χαζογκόμενοι κούφιοι χωρίς ηθικές αρχές, χωρίς ιδανικά, χωρίς ευαισθησία και ανθρωπιά είσαι απλά ένας κακός γονιός, άχρηστος.
Με ένα τόσο μεγάλο πλήθος πωρωμένο κι εθισμένο στη παρανομία, τη πονηριά και το εύκολο χρήμα, ένα πλήθος πνευματικά στείρο, ψυχικά κατεστραμμένο, αναρωτιέμαι που μπορούμε να φτάσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν να γινόμαστε τόσο αφελείς (και γίνομαι κι εγώ και το ομολογώ) και να πιστεύουμε πως αυτός που είχε μάθει να κλέβει αβέρτα, αυτός που είχε μάθει να πουλάει τον εαυτό του σε καλή τιμή, αυτός που είχε μάθει να εκπαιδεύει τα παιδιά του πως να γίνουν λαμόγια, ξαφνικά με την επέλαση του μνημονίου και τη ξαφνική φτώχεια που του ήρθε κατακούτελα θα πάθει μια αυτόματη αναμόρφωση και θα ταραχτεί συνειδησιακά?
Πολλοί ευχόμαστε το βρισίδι, η αγανάκτηση που βγαίνει αυτές τις μέρες να είναι προεόρτιο αλλαγών. Όμως είναι έτσι. Μήπως για πολλούς η αγανάκτηση είναι γιατί οι συμμορία τους έριξε στο "ζύγι" ενώ ήταν υπάκουοι μπράβοι? Μήπως άλλοι βρίζουν γιατί δεν μπορούν πλέον να κλέβουν ανενόχλητα? Μήπως κάποιοι άλλοι τρελαίνονται γιατί είχαν μάθει να λαδώνονται για να μην κάνουν τη δουλειά τους ή να λαδώνονται για να κάνουν τη δουλειά τους τελικά? Πόσοι ξύπνησαν γιατί έμεινε το αυθαίρετο στη μέση. Πόσοι φωνάζουν γιατί ο η μετάθεση του κανακάρη δίπλα στο σπίτι έμεινε σε εκκρεμότητα...
Δίπλα στο έμψυχο υλικό που χτυπιέται αλύπητα τώρα και που στο μεγαλύτερο ποσοστό χτυπιόταν και την εποχή της καλοπέρασης των υπόλοιπων, υπάρχει ένας κόσμος βαριά άρρωστος για να μη πω πεθαμένος ήδη. Μαθημένος στη αποδοχή της ανηθικότητας, της διαφθοράς, της κομπίνας, της κλεψιάς, της πουτανιάς. Και όχι απλή αποδοχή. Τρόπος ζωής. Δεν υπήρχε ανάγκη να κάνουμε κανένα μνημόνιο αν υπήρχαν πολιτικοί έτοιμοι να τα βάλουν με τη διαφθορά και να τη τσακίσουν. Κι αν υπήρχαν από κάτω χιλιάδες πολίτες έτοιμοι να σταθούν στο πλάι τους να τους βοηθήσουν μέχρι τη τελική ρήξη με τη σαπίλα. Δεν υπήρχε ανάγκη για ξένους κηδεμόνες αν είχαμε πολιτικούς με καθαρά χέρια και το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών με καθαρά χέρια. Οι φαύλοι θα έμπαιναν σε κλοιό αμέσως. Οι κλέφτες θα ξεσκεπαζόντουσαν. Οι τεμπέληδες θα υποχρεωνόντουσαν να δουλέψουν. Οι κουτοπόνηροι δεν θα είχαν που να προωθήσουν τις κουτοπονηριές τους.
Όμως η πλειοψηφία είχε βρώμικα χέρια. Ακόμα και σήμερα δεν αγανακτεί για την ανηθικότητα της. Για το ξεβόλεμά της ανησυχεί. Δεν ντρέπεται μπροστά στα μάτια των παιδιών της για τη ξεφτίλα της. Ακόμα σαν σουσουράδα με φτιασίδια και ψεύτικα στολίδια τριγυρνάει η πλειοψηφία... Κι ένα τέτοιο μάτσο ανθρώπων ανάξιων, ανήθικων κι έτοιμων για όλα, πως μπορούσε να έχει καβάτζα άξιους μελλοντικούς ηγέτες? Που να βρει ικανούς ηγέτες να πολεμήσουν τη διαφθορά. Πόσες γενιές γεννήθηκαν, γαλουχήθηκαν και γέρασαν μέσα σ΄αυτή τη διαφθορά χωρίς καμιά ενοχή?
Κι η απαξίωση όλων των κομμάτων από τη κοινωνία δεν είναι μια πράξη παρορμητική και ασυνείδητη. Είναι γιατί ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους που να έχουν αποδείξει την αρετή τους έξω από τα κούφια λόγια και τα συνθήματα. Να την έχουν αποδείξει με τη ζωή τους, με τις πράξεις τους και να ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο συρφετό. Τα ανθρωπάκια απαξιώνουν όλους τους πολιτικούς γιατί τους αναγνωρίζουν σαν ανθρωπάκια επίσης. Σε όλους τους χώρους. Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, υπάρχουν λόγια. Συνέχεια λόγια, θεωρίες, συνθήματα, ειπωμένα όμως από ανθρωπάκια που πίσω από τα φώτα της εξέδρας, πίσω από τις κάμερες της τηλεόρασης, πίσω από τις κομματικές συγκεντρώσεις δεν έχουν καμιά μεγαλοπρέπεια. Δεν ξεχωρίζει η ζωή τους, η νοοτροπία τους, οι πράξεις τους σε τίποτα από τους υπόλοιπόυς. Μίζεροι, με τα πάθη τους, τις μικρανθρωπιές τους, τον αριβισμό τους, τη καλοπέρασή τους, το βόλεμα...
Το τραγικό είναι πως ακόμα και μέσα σ΄αυτό το ζοφερό τοπίο, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με μεγαλείο ψυχή. Επώνυμοι ή ανώνυμοι. Μορφές που ξεχωρίζεις το καθαρό από το βλέμμα τους στο δρόμο, τη ζεστασιά στο χαμόγελό τους, την ανθρωπιά καθώς τους σφίγγεις το χέρι, άνθρωποι που στις ζωές τους κράτησαν πάντα τα χέρια καθαρά και αγωνίστηκαν να φυλάξουν την αξιοπρέπειά τους, το φιλότιμο, τη φιλανθρωπία, αλλά στο γκρεμό οι αθώοι θα στοιβαχτούν μαζί με τους ενόχους. Και το χειρότερο είναι πως οι ζωντανές ψυχές, οι άνθρωποι που φύλαγαν ανθρωπιά, αξίες, ιδανικά θα πονέσουν περισσότερο. Θα νοιώσουν γέρα πάνω στο πετσί τους άλλη μια φορά τα χέρια της διεφθαρμένης πολιτείας. Θα θυσιαστούν αν χρειαστεί για ένα όνειρο, μια τιμή, μια πατρίδα όπως έκαναν κι οι παππούδες τους, όπως τους έμαθαν οι έντιμοι γονείς τους. Θα κατέβουν στο πεζοδρόμιο με σημαίες και λάβαρα ελπίζοντας σε έναν άλλο κόσμο, σε μια ουτοπία ίσως. Θα σταθούν δίπλα στη δυστυχία και δώσουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν. Θα μιλάνε πάλι στους νεκρούς μήπως τους αναστήσουν. Αλλά...
Την εποχή της εξαθλίωσης που καταφθάνει γοργά, δεν θα κατέβουν όλοι στα πεζοδρόμια με σημαίες και λάβαρα. Πολλοί από τους μνημονιόπληκτους, το πολύ πολύ να κατέβουν για καμιά βίζιτα....
Δεν μπορείς να αγωνιστείς για ιδανικά όταν δεν έχεις. Κι αν γυρίσει κάποιος ονειροπόλος και μου πει μα αυτό θέλω, να μάθω στο κόσμο να έχει ιδανικά, να έχει αξίες, να παλεύει για το δίκιο, την ελευθερία, την αγάπη, θα του απαντήσω, πως η ηλικία της αθωότητας της ανθρωπότητας, αν ποτέ υπήρξε, έχει παρέλθει προ πολλού. Δεν υπάρχουν αθώοι. Όλοι ξέρουν τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Είμαστε σίγουροι όμως τι τελικά θέλουν να επιλέξουν? Όσοι προσπαθούμε να κρατήσουμε μέσα μας την ομορφιά της ζωής και να την δείξουμε και στους υπόλοιπους θεωρούμε δεδομένο πως κι οι υπόλοιποι θα την δουν και θα την ασπαστούν στο τέλος.
Επιτρέψτε μου όμως να σκεφτώ πως μ΄αυτά που βλέπω σήμερα γύρω μου στη πατρίδα μου έχω σοβαρές αμφιβολίες για το πόσα ζωντανά κι έμψυχα πλάσματα κυκλοφορούν ακόμα. Κι οι νεκροί ξυπνάνε? Δε νομίζω. Η αλλοίωση των συνειδήσεων είναι τόσο βαθιά που μπροστά μου δεν βλέπω να σχηματίζονται στο μέλλον ομάδες ηρώων αλλά κανιβάλων.
http://logia-starata.blogspot.com/2012/02/blog-post_687.html
