Μιλώντας κάποτε στη Θεσσαλονίκη ο Λεωνίδας Ιασωνίδης, υπουργός επί
κυβερνήσεων Βενιζέλου και λαμπρός ρήτορας, σε μία στιγμή είπε: “Αρ’
ατώρα έρθαμεν σε δίλημμα”. Το πλήθος των Ποντίων τον άκουγε σιωπηλό.
Μέχρι που κάποιος σήκωσε το χέρι και υπέβαλε την ερώτηση που απασχολούσε
όλους:
“Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;”.
“Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα” απάντησε ο Ιασωνίδης. “Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ’ α ας σο στόμαν και βγάλουμ’ ατό ας σον κώλον! Σ’ εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ’ οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ’! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας ‘σο στόμας, εμπέν’ το αγγούρ’ σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ’ ας σον κώλος, εμπέν το σκατό ‘σο στόμας! Αρ’ ατό εν το δίλημμα!”
“Πασσά Ιασωνίδη, ντο εν το δίλημμα;”.
“Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα” απάντησε ο Ιασωνίδης. “Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ’ α ας σο στόμαν και βγάλουμ’ ατό ας σον κώλον! Σ’ εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ’ οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ’! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας ‘σο στόμας, εμπέν’ το αγγούρ’ σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ’ ας σον κώλος, εμπέν το σκατό ‘σο στόμας! Αρ’ ατό εν το δίλημμα!”
