γράφει ο Αγγελος Αγγελίδης
Αιγίνιο 17-01-2012
Οδυνηρή και ανελέητη απάτη εξελίσσεται η προσχεδιασμένη και μεθοδευμένη εξαπάτηση που
επιχειρείται για να ενοχοποιηθεί και ο τελευταίος ίσως τρόπος αντίστασης του λαού. Η αντίσταση, ενός λαού που εγκαταλείφθηκε από εκείνους που έπρεπε να βρίσκονται πρώτοι στα χαρακώματα για τα λαϊκά συμφέροντα και για την προστασία και του εισοδήματος αλλά ακόμη περισσότερο της αξιοπρέπειάς του.
Εκείνου του πολίτη που ξυπνά καθημερινά με το ξυπνητήρι στο κεφάλι και πίνει όρθιος τον πρωϊνό του καφέ. Η βιασύνη μεγάλη να προλάβει το αυτοκίνητο της εταιρίας που θα τον μεταφέρει στον χώρο δουλειάς ή να χτυπήσει έγκαιρα την υπηρεσιακή κάρτα. Οι πολίτες που γίνονται ψυχροί κι αναίσθητοι απέναντι στα παιδιά τους και στα μωρά τους ακόμη. Με φωνές και ένταση τα ξυπνούν απ΄ τον πρωϊνό ύπνο και με συνοπτικές διαδικασίες τα οδηγούν και τα εγκαταλείπουν σε μια παγωμένη σχολική αυλή αφού τα ξεγελάσουν με ένα σχεδόν υποκριτικό βιαστικό φιλί. Το στοργικό γλυκό φιλί που αν και φαίνεται το μόνο απείραχτο που απέμεινε ανεξέλεγκτο στη ζωή του λαού ίσως κι αυτό να έχει επηρεαστεί τελευταία.
Ο λαός ποτέ δεν υπήρξε απατεώνας. Ο λαός μας αν εμφάνισε περιπτώσεις που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το δημόσιο χρήμα ή τις δημόσιες υπηρεσίες είναι απόλυτα σίγουρο πως κάποια στιγμή μυήθηκε περίτεχνα σε τούτο. Σ΄ όλα τα σχολεία και τα βιβλία του κόσμου τα μικρά παιδιά ακούν και διαβάζουν για τις αρετές της ειλικρίνειας, της εντιμότητας, της νομιμότητας, της δικαιοσύνης, της υπακοής, του σεβασμού, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης. Ετσι σφυρηλατείται η ανθρώπινη παιδική ψυχή και έτσι μεγαλώνει.
Πώς όμως αργότερα αυτή η καλλιέργεια χάνεται; Γιατί τα πράγματα αλλάζουν και εμφανίζονται οι αποκλίσεις και οι όποιες παραβατικές συμπεριφορές; Πιστεύω την πετυχημένη απάντηση στο ερώτημα αυτό να την δώσουν κάποιοι πιο ειδικοί από τις δικές μου γνώσεις. Εδώ το μόνο που θα μπορούσα να πω από τις εμπειρίες μου είναι πως όσο οι ηλικίες μεγαλώνουν τόσο αλλάζουν τα μαθήματα της κοινωνίας και τα διδάγματα. Στην ελληνική κοινωνία της τελευταίας εικοσιπενταετίας θυμάμαι πως άλλαξαν κατά πολύ τα προαπαιτούμενα του πετυχημένου πολίτη.
Για να είσαι πρώτος και πετυχημένος πρέπει να είσαι όχι έξυπνος αλλά ¨ξύπνιος¨. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι αετονύχης δηλαδή διπλωμάτης, που σημαίνει ότι μπορείς να ελίσσεσαι και να χειρίζεσαι καλά τις καταστάσεις αδιαφορώντας από πού άρχισες και με ποιες συμφωνίες και υποσχέσεις και με ποιους συνεργάτες. Βλέπεις μόνο το στόχο που είναι η ατομική και προσωπική σου προβολή και ικανοποίηση παραβλέποντας ψυχρά τη μοίρα και την τύχη των αρχικών συντρόφων σου. Θυσιάζεις τη συλλογικότητα μπροστά στην ατομική ευκαιρία. Αυτές οι συμπεριφορές ούτε τιμωρήθηκαν ούτε στοχοποιήθηκαν ποτέ, αντίστροφα έγιναν σχεδόν τα νέα κοινωνικά πρότυπα.
Σε ένα τέτοιο σχολείο συνεχίζουν το σφυρηλάτημα της συνείδησης οι νέοι μας και αναθεωρούν όσα τους έμαθε ο απλός δάσκαλος. Πολλά τα παραδείγματα της αποδεδειγμένης διαπλοκής, των καταχρήσεων και των οικονομικών ατασθαλιών. Και από εκεί που θα περιμέναμε με αγωνία να έχουμε παραδείγματα προς μίμηση έχουμε λίαν κακώς και δυστυχώς αισχρά παραδείγματα προς αποφυγή. Πολλές οι περιπτώσεις των πολιτικών, υπουργών, δημάρχων, αιρετών διαφόρων βαθμίδων, δημοσίων λειτουργών ακόμη και ιερωμένων. Η εμπιστοσύνη κλονίστηκε. Ο απλός λαός δεν εμπιστεύεται πλέον σε κανέναν τη τύχη του.
Ο πολίτης σήμερα αισθάνεται σαν το μικρό παιδί που ενώ το έπαιζε γλυκά και τρυφερά ο μπαμπάς στην αγκαλιά του, ξαφνικά του δίνει ένα δυνατό και αναίτιο χαστούκι στο πρόσωπο. Τότε συμμαζεύεται, σφίγγεται, φοβάται τρομοκρατημένο κι ίσως δεν έχει τη δύναμη ούτε να κλάψει κι ας πόνεσε. Ομως το αύριο δεν θα είναι το ίδιο. Το παιδί θα φοβάται και δεν θα εμπιστεύεται ούτε τον ίδιο τον πατέρα του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα κατά την ταπεινή μου άποψη με τους έλληνες πολίτες και το Κράτος. Τα ανεξήγητα και άδικα χαστούκια ήταν πολλά και συνεχίζονται.
Ποιόν να εμπιστευτείς; Σε ποιόν να πιστέψεις; Βρήκαν πρώτο και εύκολο θύμα τον απλό και έντιμο πολίτη και θα του φορτώσουν όλα τα βάρη. Θυμάμαι το ανεκδοτικό ¨φταις δε φταις θα πληρώσεις¨ και αισθάνομαι ανάλογα αδικημένος. Προσπαθώ να δικαιολογήσω τις έκτακτες εισφορές που φορτώνει εντελώς επιπόλαια το κράτος στους πολίτες και αισθάνομαι εκτεθειμένος, ανασφάλιστος και βορά σε στόματα νηστικών θηρίων. Προσπαθώ να θυμηθώ την εξέλιξη των διαφόρων οικονομικών σκανδάλων που όχι απλά συνέβησαν αλλά και αποδείχθηκαν περίτρανα στη χώρα μας και μετανιώνω απογοητευμένος. Προσπαθώ να εξηγήσω τόσο την επίσημη πολιτική που εφαρμόζεται όσο και το παρασκήνιό της αλλά καταλήγω σε σύγχυση. Προσπαθώ να δικαιολογήσω την σύγχρονη και αναγκαστική στάση του ¨δεν πληρώνω¨ αλλά βομβαρδίζομαι συγχρόνως και από αυτούς που θεωρούν αυτή την ενέργεια πονηρή και πρόθεση αφερεγγυότητας και απάτης.
Βέβαια τότε τα ερωτήματα που μπαίνουν είναι πολλά. Είναι δυνατόν οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις να βάλλουν φρένο στα κέρδη τους αν κάποιος δεν αντισταθεί; Είναι δυνατόν να έμπαινε φρένο στον καλπασμό των ΔΙΟΔΙΩΝ αν δεν γινόταν οι λαϊκοί αγώνες αντίστασης του 2009 και 2010; Είναι δυνατόν να παίρνονται αποφάσεις χωρίς να αντιλαμβάνεται απολύτως τίποτε ο λαός που είναι μάλιστα ο άμεσα ενδιαφερόμενος; Είναι δυνατόν να υπογράφονται οι Συμβάσεις και να ομολογούν δημοσίως οι υπεύθυνοι ότι υπέγραψαν χωρίς να γνωρίζουν τους όρους της Σύμβασης; Είναι δυνατόν άλλα να λέμε, άλλα να εννοούμε και στο τέλος να κάνουμε άλλα; Είναι δυνατόν να παίρνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις στο πόδι όταν ο ελληνικός λαός καλοπληρώνει και συντηρεί το πιο Δημοκρατικό Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα;
Ισως λοιπόν οι πρωτεργάτες του ¨δεν πληρώνω¨ να έκαναν τότε κάποιο σφάλμα. Σήμερα όμως μπορούν να το διορθώσουν εύκολα και γρήγορα με μια ακόμη λέξη: ¨δεν πληρώνω τα άδικα¨. Τότε όλοι θα καταλάβουν και θα συμμαζευτούν και θα είναι πιο προσεκτικοί στις δηλώσεις και στα επιχειρήματά τους. Οι πολίτες μοχθούν και εργάζονται. Οι ήρωες πλέον πολίτες αυτού του τόπου και παράγουν και προσφέρουν και φορολογούνται. Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται σε εκείνους που ενώ καλοπληρώνονται με δημόσιο χρήμα των φορολογουμένων δεν κατάφέρνουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ή από ανικανότητα ή από δόλο. Μόνιμα δε παραμένουν χωρίς αξιολόγηση και χωρίς επιπτώσεις.
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ δεν γεννήθηκαν πονηροί, ούτε απατεώνες.
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ γεννήθηκαν σκεπτόμενοι, εργατικοί, έντιμοι.
Οι ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ απλά δεν θέλουν και ούτε πρέπει να είναι τα μόνιμα άβουλα υποζύγια και να πληρώνουν όλες τις αμαρτίες. Γι αυτό όπως καλούνται να είναι ακέραιοι στις υποχρεώσεις τους, το ίδιο πρέπει να απολαμβάνουν και την κοινωνική ισότητα και την ατομική δικαιοσύνη. Η ταπεινωτική αντιμετώπιση, η απαξιωτική συμπεριφορά, η καταπιεστική εκμετάλλευση μάλλον θα έχουν χειρότερα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα οφέλη, διότι οι ψυχές είναι φτιαγμένες από ασυμπίεστο υλικό.
