Κάθε λαός λοιπόν διάλεξε κι από ένα κομμάτι γης ανάλογα με των πληθυσμό του και την αξιοσύνη των να καλλιεργήσουν ή να
εκμεταλλευτούν το κομμάτι που από τότε και πέρα θα τους ανήκε.
Όλοι έφευγαν ευχαριστημένοι και στο τέλος μάζεψε ο μεγάλος Θεός τους χάρτες και, ετοιμάστηκε να φύγει ικανοποιημένος που για άλλη μια φορά δίκαια δημιούργησε τα έθνη επί της γης.
Στον τελευταίο όμως χάρτη που μάζευε, είδε έναν λαό που δεν τον είχε δει πριν γιατί ήταν μικρός και έτσι ανακατεμένος με τις άλλες φίλες ξεχάστηκε.
Δεν πήρατε γη εσείς; Όχι Κύριε είπε κάποιος από το πλήθος.
Συγνώμη είπε ο Θεός.δεν έχω κάτι για εσάς. Σκορπιστείτε και αναμιχθείτε με τις άλλες φυλές για να επιβιώσετε.
Ευχαριστούμε πάνσοφε είπαν και με δάκρυα στα μάτια άρχισαν να αποχωρούν.
Γύρισε ο Θεός άλλη μια φορά και κοίταξε με λύπη το λαό που έφευγε και είδε ότι αυτοί οι άνθρωποι που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, είχαν κάτι διαφορετικό, κάτι ξεχωριστό από τις μάζες των άλλων ανθρώπων. Τότε τους φώναξε να σταματήσουν και τους ρώτησε.
Ποιοι είστε εσείς; Έλληνες είμαστε, ακούστηκε μια φωνή να απαντάει.
Ακούστε λοιπόν παιδιά μου, είπε ο Παντοδύναμος. Έχω κρατήσει ένα κομμάτι γης για εμένα, για να ξεκουράζομαι και να αφήνω το πνεύμα μου να ηρεμεί.
Μην φεύγετε λοιπόν. Πάρτε αυτό το κομμάτι και κάντε το γη και πατρίδα σας. Αυτό όμως που σάς ζητώ για αντάλλαγμα, είναι να μην με ξεχνάτε. Αν με ξεχάσετε θα δυστυχήσετε. Όταν όμως με ξαναθυμηθείτε καλέστε με. Εγώ πάλι μαζί σας θα είμαι.
Λοιπόν συνEλληνες.
Γιατί θα πρέπει να αφήσουμε το δώρο του Θεού να μας το πάρουν άλλοι. Ας διώξουμε τους προδότες και τους εχθρούς και ας κάνουμε πάλι την γη μας παράδεισο. Σίγουρα μπορούμε. Ο Θεός το είπε. Θα είναι μαζί μας.
