Πρόσεχε λοιπόν τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να συμβεί»

Δυστυχώς ή ευτυχώς, γεννήθηκα σε μία εποχή που καθώς λέγεται  «τα είχε όλα». Είμαι 31 ετών. Ανήκω στη γενιά εκείνη που δεν της έλειψε τίποτα, που δικαίως ή αδίκως κατηγορήθηκε ως «γενιά
του φραπέ», «γενιά του καναπέ», που όπως άκουγα συχνά να λένε «τα βρήκε όλα έτοιμα». Κι όμως. Αλλάξανε τα πράγματα  και φτάσαμε  σε μία εποχή όπου στο λεξιλόγιό μας δίπλα από το ρήμα ''αγοράζω'' και ''πουλάω'' οφείλει να  μπει και το ρήμα "νιώθω". Κάποιοι θεώρησαν  πως μια γενιά που μπορεί να αγοράσει τα πάντα, έχει και τα πάντα. Δυστυχώς έκαναν λάθος..

Παλαιότερα, ως παιδί,  θεωρούσα τον εαυτό μου πολύ άτυχο. Ήθελα να ζω σε εποχές άλλες. Με γοήτευαν οι ιστορίες  των παππούδων για τα πέτρινα χρόνια. Έπρεπε να ανοίξω  βιβλία για να δω φωτογραφίες και να διαβάσω  κείμενα από "άλλα χρόνια", από τότε που τα καλά τραγούδια λογοκρίνονταν και οι άνθρωποι κινητοποιούνταν με οποιοδήποτε μέσον  για να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Εμένα όμως μέσα μου κάτι έκαιγε .  Δε γούσταρα καθόλου που είχα γεννηθεί στην εποχή ''που τα είχε όλα'', που δεν της έλειπε τίποτα από όσα γίνονται ορατά με τα μάτια. Ζήλευα και το έδειχνα  που τα χρόνια μου δεν είχαν κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές. Ζήλευα και επίσης το έδειχνα  που δεν ένιωσα την ανάγκη να διεκδικήσω, να πολεμήσω το άδικο. Ζήλεψα τον παππού μου που έφαγε ξύλο, τον πατέρα μου που κυνηγήθηκε, τη μάνα μου που αδικήθηκε. Ζήλευα που δε μεγάλωσα στην καλή και δημιουργική εποχή του Θεοδωράκη ή του Ελύτη, που δεν έζησα, που δε βίωσα όλα αυτά που κατάφεραν να γίνουν τροφή για τους πιο μεγάλους καλλιτέχνες. Και βαθειά μέσα μου ευχόμουν να είχα γεννηθεί σε μιαν άλλη εποχή,σε μια Χούντα ίσως, σε χρόνια άδικα, άτιμα και ύποπτα που θα με μάθαιναν να αγωνίζομαι, να  δρω ενεργά, να ασχολούμαι με τα κοινωνικά προβλήματα, να προβληματίζομαι κι εγώ με τη σειρά μου και να δημιουργώ κάτι καλύτερο.

Κάποτε κάποιος μου είχε πει «Πρόσεχε λοιπόν τι εύχεσαι, γιατί μπορεί και να συμβεί».

Να' μαστε . Να που τώρα έφτασε η ώρα που όλα όσα θεωρούσαμε δικαίως δεδομένα ανατρέπονται. Και να που ήρθε κι εμένα η στιγμή μου να ζήσω με τη σειρά μου σε  μια εποχή στην οποία τα υλικά αγαθά ολοένα και μειώνονται, μα φαίνεται κάτι καινούργιο ν' αναδύεται, κάτι που είχαμε για καιρό πολύ, βαθειά ξεχασμένο, αυτό το κάτι που δεν είχα νιώσει και που χρόνια λαχταρούσα να δω. Σαν ξαφνικά να συνειδητοποιήσαμε πως ο άνθρωπος δε ζει  μόνο για να παράγει. Σαν να κοιτάξαμε επιτέλους  τους εαυτούς μας αλλιώς, σαν να μου φαίνεται πως αρχίσαμε ξανά να αναγνωρίζουμε κάποιες άλλων εποχών αξίες, σαν να αρχίσαμε κάτι να δημιουργούμε.

Και έτσι κι εγώ 31 ετών, στεναχωριέμαι  που μέσα μου χαίρομαι καθώς  ακούω γύρω μου ανθρώπους άγνωστους να μιλούν για τον άνθρωπο, για το δίκαιο και το άδικο. Γιατί ίσως κάποιοι - είναι μια αρχή κι αυτό - μπορέσαμε να απεγκλωβιστούμε από το προσωπείο του κόμματος. Χαίρομαι πραγματικά που για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κάθε τάξης και ηλικίας παρέα άρχισε να συζητά, έστω με απόψεις άκρως αντίθετες. Τι πιο όμορφο και δημοκρατικό...? Επιτέλους μπόρεσε κι η γενιά μου να εκφραστεί.. Ίσως μια γενιά αδικημένη, φορτωμένη ενοχές για λάθη άλλων. μα μια γενιά έτοιμη να πάρει τη χώρα στην αγκαλιά της και να περάσει απέναντι.. Μου αρέσει που η πολιτική ως τρόπος αντιμετώπισης της ζωής κυριαρχεί ως θέμα σε κάθε μικρή ή μεγάλη γωνιά της χώρας μου. Χαίρομαι που είδα και βλέπω νέους ανθρώπους να γράφουν, να τραγουδούν, να παίζουν θέατρο, να ποδηλατούν, να αντιδρούν  και να δημιουργούν και για κάτι άλλο πέρα από τον έρωτα. Είναι όλα όσα τότε είχα ζηλέψει και τώρα τα βλέπω να ξεδιπλώνονται μπροστά μου.

Μπορεί τον τελευταίο μήνα τα σχολεία να έκλεισαν, όμως πιστεύω πως άνοιξαν πολλά μυαλά.  Επιτέλους συζητούμε, διαφωνούμε ή συμφωνούμε. Επιτέλους, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Τίποτα ίσως δε λειτουργούσε καλά τα τελευταία χρόνια, όχι γιατί δεν είχαμε υλικά αγαθά, μα διότι είχαμε ίσως ξεχάσει τη θέση μας απέναντι στον κόσμο και απέναντι στον ίδιο μας το εαυτό. Επιτέλους, μπορούμε να δούμε το ορατό μέσα απ' την ψυχή.

Υγ. Άσε τους άλλους στις κομματικές γραμμές να ισορροπούν με τη ματαιοδοξία. Να φοβούνται αυτό που με πρησμένους αδένες ζητούσαν. Τη συμμετοχή. Να γουρλώνουν τα μάτια και να νοιώθουν την απόρριψη. Άσε τους θεματοφύλακες που εξαργυρώνουν παλιές γκλομπιές να κουνάνε δάχτυλα. Μη ξοδεύεις χρώμα σε νάιλον και καραβόπανα. Φόρα κάτι άνετο και κάνε τα όνειρά σου μόδα. Κατεβαίνεις, στέκεσαι, μπερδεύεσαι, επαναπροσδιορίζεις. Ξαναστέκεσαι, μπερδεύεσαι, συζητάς, αναδιπλώνεσαι και ούτω καθεξής. Μπορεί να μην ωριμάζεις, αλλά ζυμώνεσαι.

Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης