Μιλώντας στον Real Fm και στον Νίκο Χατζηνικολάου και αναφερόμενος στα προβλήματα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και στην ανάγκη για συγχωνεύσεις, χρησιμοποίησε τη έκφραση «ουστ, συγχωνευθείτε, γιατί δεν αντέχουμε».
Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Αν ήταν με ένα «ουστ» να λύναμε όλα τα προβλήματά μας, τότε θα ήμασταν η ευτυχέστερη χώρα επί του πλανήτου.
Διότι εκτός από το «ουστ, συγχωνευθείτε» προς τις τράπεζες, υπάρχουν και άλλα «ουστ» που ακούγονται στον βρόντο. Όπως, το «ουστ, κυβερνήστε»! Ή το «ουστ, συγχωνεύστε το κράτος». Ή το «ουστ, συγχωνεύστε τις κρατικές δαπάνες». Ή το «ουστ, συγχωνέψτε τα υπουργεία σας». Ή το «ουστ, μαζέψτε τα έσοδα». Ή το «ουστ, συμμαζέψτε τους συνδικαλιστές σας».
Και άλλα «ουστ» ων ουκ έστιν αριθμός, με κυριότερο το «ουστ, σταματήστε την προπαγάνδα»!
Διότι ωραία είναι να τα βρίσκουμε όλα τα δικά μας καλά καμωμένα και να εκτοξεύουμε «ουστ» δεξιά – αριστερά. Αλλά όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως αν ένας υπουργός, αναπληρωτής υπουργός, υφυπουργός δεν μπορεί να αποχωριστεί την καρέκλα του, αν και το κόστος της είναι επιζήμιο – υπάρχουν τέτοιοι και τέτοιες, πρέπει να το παραδεχθεί ο κ. αντιπρόεδρος – γιατί θα πρέπει να τρέξουν όλοι οι άλλοι να συγχωνευτούν;
Καλά είναι να μεταθέτουμε το πρόβλημα αλλού και να μην κοιτάμε την καμπούρα μας, αλλά το παραμύθι είναι σύντομο και με κακό τέλος.
Καλή είναι η προπαγάνδα και οι λεονταρισμοί – πότε κατά των τραπεζών και πότε κατά των οίκων αξιολόγησης – αλλά είναι κι’ αυτό ένα ψέμα με κοντά ποδάρια. Ζούμε σε έκτακτες συνθήκες και αποκαλύπτεται πάραυτα.
Χθες για παράδειγμα, μάθαμε ότι η Ελλάδα έλαβε μια ακόμη ανούσια απάντηση σε ερώτημα που δεν χρειαζόταν να έχει υποβληθεί, αλλά προφανώς υποβλήθηκε για επικοινωνιακούς λόγους.
Το γεγονός προβλήθηκε ως «πράσινο φως από την Κομισιόν για την παροχή εγγυήσεων 30 επιπλέον δις ευρώ προς τις τράπεζες». Αλλά από την ανακοίνωση της Κομισιόν προκύπτει ότι οι εγγυήσεις αυτές… προβλέπονται από το Μνημόνιο!
Το λέει ξεκάθαρα: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εγκρίνει, βάσει των κανόνων για την βοήθεια προς τα κράτη, αύξηση του προϋπολογισμού για τις εγγυήσεις προς την Ελλάδα με επιπλέον ποσό που ανέρχεται στα 30 δις ευρώ. Η αύξηση αυτή είχε ήδη προβλεφθεί στο μνημόνιο για την τρίτη αναθεώρηση του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής της Ελλάδας»!
Και αφού το λέει το μνημόνιο, προς τι όλος ο θόρυβος των τελευταίων ημερών; Προς τι οι (δήθεν) διαμαρτυρίες των υπουργών και των βουλευτών; Δεν γνώριζαν ότι οι εγγυήσεις επιβλήθηκαν όχι για παροχή ρευστότητας στην αγορά, αλλά για να μην καταρρεύσουν οι ελληνικές τράπεζες (όπου βρίσκονται αποταμιευμένες οι οικονομίες του κόσμου);
Η με τον πλέον επίσημο τρόπο (ανακοίνωση της Κομισιόν) αποκάλυψη ότι τα 30 δις ευρώ περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο, με δύο τρόπους εξηγείται: Ή οι διαμαρτυρόμενοι το γνώριζαν και απλώς έπαιζαν θέατρο… διαφωνώντας ή απλώς δεν είχαν διαβάσει το Μνημόνιο πριν το ψηφίσουν! Άλλη εκδοχή δεν υπάρχει.
Οι περαιτέρω συζητήσεις δεν έχουν καμιά αξία – πλην προπαγανδιστικής. Επειδή το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εξαρτάται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (που αυξάνει τα επιτόκια, αλλά ούτε αυτό είναι πρόβλημα σύμφωνα με τον «αυστηρό» κατά τον κ. Πάγκαλο υπουργό των Οικονομικών). Επειδή το ελληνικό τραπεζικό σύστημα εξαρτάται απόλυτα από την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, υποβαθμιζόμενο μαζί με αυτήν. Και κυρίως επειδή οι τράπεζες λαμβάνουν την ενίσχυση για να μπορούν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα, δηλαδή ελληνικό χρέος – οπότε τι να περισσέψει για την αγορά, κύριε αντιπρόεδρε και κύριοι διαμαρτυρόμενοι;
Όλα αυτά, βέβαια, για το «πράσινο φως» και τα πράσινα άλογα, ακούστηκαν χθες επειδή το νομοσχέδιο για τις νέες εγγυήσεις έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή. Και προβλέπει επίσης σ’ αυτό το δικαίωμα του Δημοσίου να ασκεί βέτο δια των Επιτρόπων του σε πιθανές συγχωνεύσεις ή εξαγορές τραπεζών που κάνουν ακριβώς χρήση του πακέτου στήριξης.
Οπότε, πού κολλάει το «ουστ, συγχωνευθείτε», αφού υπάρχει η δυνατότητα βέτο στις συγχωνεύσεις;
Επιπλέον, χθες ο υπουργός των Οικονομικών, σε συνέντευξή του στους Financial Times, δήλωσε πως οι μεταρρυθμίσεις νομοθετήθηκαν και τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της υλοποίησης. Το είπε κάπως βιαστικά, το παρουσίασε ως αυτονόητο, αλλά είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Είναι η ώρα που κάποιος πρέπει να πει «ουστ, υλοποιήστε όσα νομοθετείτε»!
Αλλά για να υλοποιηθούν όσα νομοθετούνται, πρέπει κάποιοι από την πάνσοφη πολιτική μας τάξη να αναλάβουν τις ευθύνες τους για όλες τις παροχές και τα προνόμια που δημιούργησαν την Ελλάδα των δύο ταχυτήτων. Πρέπει κάποιοι να βγουν μπροστά και να πουν «ναι, εμείς επιτρέψαμε να υπάρχει επίδομα για το ζέσταμα των αυτοκινήτων στον ΟΤΕ» και «ναι, εμείς επιτρέψαμε να υπάρχει επίδομα αγαμίας στα ΕΛ.ΠΕ».
Και σ’ αυτήν την περίπτωση, θα έλθει και το τελευταίο «ουστ», με τον τρόπο που χρησιμοποιείται αιώνες τώρα στην ελληνική αργκό: Ουστ, ξεκουμπιστείτε!
