Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Συγγνώμη, αλλά -πέρα από τις ανάρμοστες συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν μεν αυτούς που τις υιοθετούν, αλλά και δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές – κατάλαβε κανείς από όσους παρακολούθησαν προχθές τη συζήτηση (λέμε τώρα) στη Βουλή ποιες ήταν οι σοβαρές ανακοινώσεις που είχε να κάνει ο πρωθυπουργός στο Σώμα;
Το κείμενο της επέκτασης της δανειακής σύμβασης δεν κατατέθηκε – και επομένως δεν συζητήθηκε. Παραμένει μέχρι σήμερα κάτι ανάλογο της… συμφωνίας του Ραμπουϊγιέ, δηλαδή ένα ακόμη καλά φυλαγμένο μυστικό.
Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου ούτε κατατέθηκε, ούτε συζητήθηκε – ειδικά όσον αφορά στην αναγνώριση του χρέους «στο ακέραιο».
Η περίφημη λίστα με τις μεταρρυθμίσεις ούτε κατατέθηκε, αλλά ούτε και ήταν έτοιμη, όπως μας πληροφορούσαν από το εξωτερικό οι έχοντες σχέση με το θέμα.
Για τα πετρέλαια και σε ποιους πρέπει να «παραδοθούν» δεν δόθηκε καμιά απάντηση.
Για την κατάσταση της οικονομίας με την χώρα να επιστρέφει στην ύφεση, ούτε κουβέντα.
Για το γεγονός ότι η χώρα παραμένει εκτός χρηματοδότησης και στον αέρα, ούτε λέξη.
Για το περιεχόμενο της επιστολής του πρωθυπουργού προς την κ. Μέρκελ και τον κίνδυνο για στάση πληρωμών, σιγή ιχθύος.
Και το άκρως παράδοξο: Ο κ. Τσίπρας ζήτησε τη στήριξη της Βουλής (και κυρίως της αξιωματικής αντιπολίτευσης) επί θεμάτων που δεν έθεσε, επί μιας διαπραγμάτευσης που παραμένει μυστική και επί μεταρρυθμίσεων που δεν υπάρχουν και δεν θέλει να εφαρμόσει, φοβούμενος τις αντιδράσεις των συνιστωσών του.
Από εκεί και πέρα, δεν του έμεναν και πολλά πράγματα να κάνει πέραν των γνωστών:
Παρέλαβε καμένη γη, κινείται σε ναρκοθετημένο έδαφος, οι προηγούμενοι τα έκαναν όλα χάλια, φταίνε πάντα οι άλλοι, ο εσωτερικός εχθρός είναι και πάλι εδώ.
Ακριβώς ό,τι κάνουν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα!
Επινόηση εσωτερικού εχθρού και δαιμονοποίηση του αντιπάλου, για την ακρίβεια της αντίθετης γνώμης.
Αν κανείς ρωτούσε τι συζητήθηκε στη Βουλή, η απάντηση που θα έπαιρνε είναι «τίποτα».
Διότι, αν καλά θυμόμαστε, αυτό που είχε διακηρυχθεί είναι ότι η συμφωνία – φαντάζομαι και η δανειακή σύμβαση – θα ερχόταν στη Βουλή όχι για ψήφιση, αλλά έστω για συζήτηση.
Διότι, αν καλά θυμόμαστε, αυτό που είχε διακηρυχθεί είναι ότι η συμφωνία – φαντάζομαι και η δανειακή σύμβαση – θα ερχόταν στη Βουλή όχι για ψήφιση, αλλά έστω για συζήτηση.
Αλλά ούτε συζήτηση για το θέμα υπήρξε, ούτε κουβέντα για την ταμπακιέρα.
Όπου ταμπακιέρα, η πραγματικότητα που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κρύψει από τον εαυτό του:
Ότι πρόκειται για την ίδια και απαράλλαχτη δανειακή σύμβαση, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του και κάτω από το αγγλικό δίκαιο και κάτω από το δικαστήριο του Λουξεμβούργου.
Αυτή είναι η αλήθεια και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν όλοι, τόσο το καλύτερο για την πατρίδα.
