- Οι πρόσφατες δηλώσεις του κυρίου Σόιμπλε πως, «η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της»,
- τα απλοϊκά αν όχι παραπλανητικά που ακούγονται κατά καιρούς περί «ελληνικού παρασιτικού καταναλωτισμού», είτε ως «ονείρου» κάποιων, είτε ως πραγματικότητας,
- τα περί «δανεικής ευημερίας», κοινώς «μας τάιζαν και μας ταΐζουν» αλλά «δεν μπορούν πλέον να μας ταΐζουν άλλο»,
- η χυδαιότητα του «όλοι μαζί τα φάγαμε» προηγούμενων κυβερνώντων,
- τα λεγόμενα περί του «λιτού βίου» των σημερινών κυβερνώντων,
είναι όλα παραλλαγές της παλιάς θεωρίας της «ψωροκώσταινας», της «άποψης» δηλαδή πως ο ελληνικός λαός δεν έχει τη δυνατότητα να επιβιώσει και να αναπτυχθεί με τις δικές του δυνάμεις, με τη δική του εργασία, αναπτύσσοντας ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς δημιουργικές σχέσεις με όλους τους άλλους λαούς, αλλά είναι καταδικασμένος να έχει «προστάτες» και «συμμάχους» που θα τον «ταΐζουν» και θα τον συντηρούν με αντάλλαγμα την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους «προστάτες» και «συμμάχους» του και την παράδοση του πλούτου και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας στην εγχώρια και την ξένη επιχειρηματικότητα.
Στις σημερινές συνθήκες και λόγω της συμμετοχής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που επιτρέπει την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η εγχώρια επιχειρηματικότητα από τη μια μεριά και η ξένη επιχειρηματικότητα από την άλλη δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως μεταξύ τους από τη σκοπιά της ανάπτυξης της χώρας μας και του λαού της. Οι εγχώριοι επιχειρηματίες, όπως και οι ξένοι, μπορούν να αξιοποιούν τα κεφάλαια από τα κέρδη που αποκομίζουν όπως θέλουν και φυσικά μπορούν να τα επενδύουν σε άλλες χώρες ή να τα τοποθετούν σε ξένες τράπεζες κατά το δικό τους αποκλειστικά συμφέρον. Κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να τα επενδύσουν στη χώρα στην οποία προέκυψαν από την εργασία του λαού της για να επιτευχθεί περαιτέρω ανάπτυξη εντός της επικράτειας. Πολλά από τα κεφάλαια αυτά τοποθετούνται σε μεγάλες ξένες τράπεζες, που τα δανείζουν στη συνέχεια στο κράτος της χώρας από την οποία προέρχονται. Το κράτος με τη σειρά του με τα δάνεια αυτά ενισχύει την «ανάπτυξη» για να προκύψουν νέα κέρδη. Τα νέα αυτά κέρδη τοποθετούνται με τη σειρά τους στις μεγάλες ξένες τράπεζες για να δανειστούν και πάλι στο κράτος, για να κλείσει έτσι ο φαύλος κύκλος της εξυπηρέτησης και ανάπτυξης των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων σε βάρος της ανάπτυξης της χώρας και του λαού της. Για το λαό, «μεροδούλι, μεροφάι», ανεργία και να παρακαλάς για πεντακόσια ευρώ το μήνα, τίποτα περισσότερο, αυτή η κατάσταση παγιώνεται από τώρα και στο εξής!
Με ποιο τρόπο λοιπόν κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να ωφεληθεί και να αναπτυχθεί μια χώρα και ο λαός της από τα κέρδη των εγχώριων, αλλά και των ξένων φυσικά, επιχειρηματιών, που προκύπτουν από την εργασία και το μόχθο των εργαζομένων της χώρας αυτής; Με κανέναν! Αυτοί κερδίζουν, αυτοί ωφελούνται, αυτοί αναπτύσσονται! Φυσικά, όλα αυτά αφορούν τους μεγάλους επιχειρηματίες και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και όχι τους «μικρούς». Οι «μικροί» στις σημερινές συνθήκες της κρίσης καθίστανται με γοργούς ρυθμούς είδος υπό εξαφάνιση. Ελάχιστοι από αυτούς θα επιβιώσουν και μόνο όσοι δραστηριοποιούνται σε τομείς που δεν ενδιαφέρουν προς το παρόν τους «μεγάλους». Ελαχιστότατοι από αυτούς μπορεί να γίνουν «μεγάλοι». Η συντριπτική πλειοψηφία τους βαδίζει προς το πυρ το εξώτερον, ο κύκλος εργασιών τους αποσπάται σταδιακά στον κύκλο εργασιών των «μεγάλων» σύμφωνα με το γνωστό, «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό»!
Οι «απόψεις» και οι ισχυρισμοί αυτοί, πως καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας και πως ζούσαμε με δανεικά και δεν δουλεύαμε είχαν και έχουν σκοπό να δικαιολογήσουν διαχρονικά τη λιτότητα και τη φτωχοποίηση των εργαζομένων και να απαξιώσουν την προσφορά τους και την εργασία τους. Το περίεργο είναι πως κανείς μέχρι τώρα δεν μπήκε στον κόπο να τεκμηριώσει αυτές τις απόψεις και αυτούς τους ισχυρισμούς, λόγω προφανώς της αδυναμίας να τεκμηριωθούν. Προβάλλονται χωρίς καμιά τεκμηρίωση και καμιά εξήγηση για καθαρά επικοινωνιακούς και προπαγανδιστικούς λόγους μόνο και μόνο για να πειστούν οι εργαζόμενοι πως καταχρηστικώς μέχρι τώρα ζούσαν καλύτερα, για να αποδεχτούν την περαιτέρω φτωχοποίηση που τους επιφυλάσσουν και για να παραιτηθούν από τη διεκδίκηση όλου αυτού του πλούτου που προκύπτει από την εργασία τους και τον δικαιούνται.
Οι «απόψεις» που επανέφερε πρόσφατα ο κύριος Σόιμπλε, πως η «Η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της», είναι επί της ουσίας παιδαριώδεις και ανόητες και αποκαλύπτουν το επίπεδο αυτών που τις υιοθετούν. Αν λάβει κανείς υπόψη πως τις εκστομίζουν στις διάφορες εκδοχές τους υπουργοί οικονομικών, πρωθυπουργοί, αντιπρόεδροι κυβερνήσεων, οικονομολόγοι, διακεκριμένοι πολιτικοί και πολλές φορές διακεκριμένοι επιστήμονες, τότε φυσικά μπορεί να σκεφτεί πως δεν είναι ανοησίες, αλλά πολύ απλά συνειδητή κοροϊδία και εξαπάτηση με σκοπό την παραπλάνηση και τη χειραγώγηση, για να γίνουν αποδεκτές από τους εργαζόμενους οι σε βάρος τους πολιτικές που προωθούνται σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
Αν και οι «απόψεις» αυτές ποτέ δεν συνοδεύονται με επιχειρήματα, αποδείξεις ή έστω ψήγματα τεκμηρίωσης και η «πειστικότητά» τους πηγάζει μόνο και μόνο από το «κύρος» που αντλούν από τη θέση που κατέχουν αυτοί που τις εκστομίζουν, υπάρχουν κάποια επιχειρήματα που αποδεικνύουν το μέγεθος της ανοησίας ή της κοροϊδίας που υποκρύπτουν:
Σύμφωνα λοιπόν με τις «απόψεις» αυτές, τα τέσσερα και παραπάνω εκατομμύρια των Ελλήνων που πήγαιναν τις τελευταίες δεκαετίες κάθε πρωί στη δουλειά τους, είτε στον ιδιωτικό, είτε στο δημόσιο τομέα, παρήγαγαν λιγότερα από αυτά που τους έδιναν με τους μισθούς που έπαιρναν και αυτοί που τους πλήρωναν τους έδιναν περισσότερα από αυτά που παρήγαγαν. Πώς αλλιώς μπορείς να καταναλώνεις πάνω από τις δυνάμεις σου; Με άλλα λόγια και σύμφωνα με την «άποψη» αυτή, όλες οι επιχειρήσεις εδώ και δεκαετίες λειτουργούσαν χωρίς κέρδος, αλλά με ζημία, αφού έδιναν μισθούς μεγαλύτερους από όσα παράγονταν, μόνο και μόνο για να παρέχουν την ευχέρεια στους εργαζόμενους να καταναλώνουν πάνω από τις δυνάμεις τους! Είναι δυνατόν να ειπωθεί μεγαλύτερη ανοησία από αυτήν; Δεν είναι φανερό πως επιχειρούν ασύστολα να μας κοροϊδέψουν;
Το 2001 σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος σε σύνολο τεσσάρων εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλη τη χώρα, 616 χιλιάδες εργάζονταν στη γεωργία, 11 χιλιάδες στην αλιεία, 18 χιλιάδες στην εξόρυξη, 557 χιλιάδες στη βιομηχανία, 34 χιλιάδες σε ενέργεια, φυσικό αέριο, ύδρευση, 285 χιλιάδες στις κατασκευές, 673 χιλιάδες στο εμπόριο και τις επισκευές οχημάτων, 255 χιλιάδες σε ξενοδοχεία και εστιατόρια, 250 χιλιάδες στις μεταφορές, αποθήκευση, επικοινωνίες, 108 χιλιάδες σε οικονομικά ιδρύματα, 213 χιλιάδες στη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων και στις ενοικιάσεις, 290 χιλιάδες στο δημόσιο τομέα, άμυνα και κοινωνικές υπηρεσίες, 251 χιλιάδες στην εκπαίδευση, 187 χιλιάδες στην υγεία και την κοινωνική φροντίδα και 178 χιλιάδες σε άλλες υπηρεσίες. Τι έκαναν όλοι αυτοί κάθε μέρα που πήγαιναν στη δουλειά τους; Σκότωναν μύγες και τους πλήρωναν κι από πάνω για να καταναλώνουν πάνω από τις δυνάμεις τους; Δεν προέκυπταν κέρδη από την εργασία και τη δράση τεσσάρων εκατομμυρίων εργαζομένων; Η ύπαρξη και μόνο κερδών δεν σημαίνει αυτονόητα πως παράγονταν περισσότερα από αυτά που θα μπορούσαν να αγοραστούν με τους μισθούς που δίνονταν για να παραχθούν όλα αυτά που παράγονταν;
Αν εννοούν ως κατανάλωση πάνω από τις δυνάμεις μας τα δάνεια που πήραν οι εργαζόμενοι για να πάρουν ένα δικό τους σπίτι ή ένα δικό τους αυτοκίνητο ή έστω να καταναλώσουν κάτι παραπάνω, καλό είναι να λάβουν υπόψη πως για τα χρήματα που δανείστηκαν οι εργαζόμενοι πλήρωσαν και πληρώνουν τόκους, πως όσα δεν τα επέστρεψαν στις τράπεζες τα χρωστούν ακόμα και πως η δυσκολία ή η αδυναμία να επιστραφούν αυτά τα δάνεια προέκυψε από την κρίση, γιατί συρρικνώθηκαν οι μισθοί των δανειοληπτών ή είναι άνεργοι. Με τα δάνεια αυτά οι Ιδιώτες επιχειρηματίες είτε στον τομέα της οικοδομής είτε σε άλλους τομείς της οικονομίας είχαν κέρδη και φυσικά και οι τράπεζες που τα δάνεισαν είχαν κι αυτές τους τόκους τους. Κέρδη οι Ιδιώτες, τόκοι οι τράπεζες, ο Ιδιωτικός Τομέας είχε από τα δάνεια αυτά έναν επιπλέον λόγο να ευημερεί και επομένως αυτά που δανείστηκαν οι εργαζόμενοι ωφέλησαν στην ανάπτυξη του Ιδιωτικού Τομέα, στην ανάπτυξη δηλαδή της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας. Ουσιαστικά, τα δάνεια που πήραν οι εργαζόμενοι, αλλά και γενικά όλα τα δάνεια, συμπεριλαμβανομένων και των δανείων που πήρε το κράτους, ωφελώντας την ανάπτυξη της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας και συμβάλλοντας καθοριστικά στην ανάπτυξη του ΑΕΠ της χώρας απομάκρυναν την έλευση της κρίσης και σε καμιά περίπτωση δεν την προκάλεσαν.
Αυτοί που παρόλα αυτά επιμένουν πως με τα δάνεια του κράτους, τα δάνεια που πήραν οι εργαζόμενοι και τα δάνεια που πήραν οι επιχειρήσεις «η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της» καλό θα είναι να ελέγξουν τα αντίστοιχα στοιχεία για τα δάνεια και όλων των άλλων χωρών, περισσότερο ή λιγότερο αναπτυγμένων. Η σύγκριση θα τους αναγκάσει να παραδεχτούν πως αν η Ελλάδα έζησε με τα δάνεια που πήρε «πάνω από τις δυνάμεις της», το ίδιο ισχύει και για όλες τις άλλες χώρες, που το συνολικό τους χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, είναι σε πολλές περιπτώσεις και για χώρες περισσότερο αναπτυγμένες από το δική μας μεγαλύτερο από το συνολικό το δικό μας. Λοιπόν; Τι συμβαίνει; Όλες οι χώρες «ζούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις τους»; Από τον ουρανό έπεφταν αυτά που αγοράζονταν και καταναλώνονταν, δεν τα παρήγαγαν οι εργαζόμενοι; Ποιος τα παρήγαγε και ποιος δικαιούταν να τα καταναλώσει; Για να μην αναφερθούμε και στους τόκους και στις επιστροφές που πληρώθηκαν στους δανειστές όλα αυτά τα χρόνια και υπερκαλύπτουν τα ποσά που είχαν μείνει να χρωστάει όχι μόνο η χώρα μας, αλλά και οι άλλες χώρες!
Υπάρχει ακόμα ένα ουσιαστικό ερώτημα γι αυτούς που λένε πως καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας. Τι δικαιούται ο εργαζόμενος από τη δουλειά που προσφέρει στο τέλος του εικοστού αιώνα και στην αυγή του εικοστού πρώτου με τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της σύγχρονης εποχής; Δεν δικαιούται να έχει σπίτι; Δεν δικαιούται να έχει αυτοκίνητο; Τι δικαιούται να έχει; Τη φτώχεια και την εξαθλίωση που του προσφέρει η κατάσταση που παγιώνεται από τώρα και στο εξής στις υποτίθεται ανεπτυγμένες κοινωνίες της «ελεύθερης αγοράς»; Καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας, γιατί είχαμε σπίτι, γιατί είχαμε αυτοκίνητο και γιατί πηγαίναμε και τρώγαμε στις ταβέρνες; Δεν τα δικαιούται αυτά και άλλα πολύ περισσότερα ένας εργαζόμενος από τη δουλειά του στη σύγχρονη εποχή;
Με βάση όλα τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά τα αποτελέσματα της πρόσφατης έρευνας του πανεπιστημίου Μακεδονίας, σύμφωνα με τα οποία το 80% των ερωτηθέντων και το 60% των ερωτηθέντων που ενημερώθηκαν πως τη δήλωση την έκανε ο κύριος Σόιμπλε, απάντησαν πως συμφωνούν πως «Η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της». Η χειραγώγηση της ελληνικής κοινωνίας από την κυρίαρχη ιδεολογία της «ελεύθερης αγοράς» και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που την προπαγανδίζουν έχει στεφτεί με εντυπωσιακή επιτυχία!
Προκόπης Κωφός
