Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Στις 21 Ιουλίου του 2011, η Σύνοδος Κορυφής είχε λάβει τις γνωστές «σημαντικές» αποφάσεις της πρώτης περικοπής του χρέους, δια της ολικής αναδιάρθρωσής του, οπότε είχαμε πληροφορηθεί πως επιτέλους «μπήκε πάτος στο βαρέλι».
Ο κ. Παπανδρέου είχε επιστρέψει θριαμβευτής, είχε καταχειροκροτηθεί μέσα στο υπουργικό συμβούλιο και είχε μιλήσει για «τεράστιο βήμα μπροστά», για την φοβερή «διαπραγματευτική τακτική» που είχε ακολουθηθεί, για το «προσωπικό του στοίχημα», ενώ μας είχε διαβεβαιώσει πως «οι θυσίες πιάνουν τόπο».
Η κ. Μέρκελ είχε δηλώσει πως θα αφοσιωθεί με όλες της τις δυνάμεις στην ανάκαμψη της Ελλάδας.
Ο κ. Μόσιαλος είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα χρειάζονταν πρόσθετα μέτρα.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου, που είχε αποπεμφθεί από τη θέση του υπουργού των Οικονομικών, αλλά όχι και από την κυβέρνηση, μιλούσε για «ιστορική συμφωνία» που καθιστούσε το χρέος βιώσιμο.
Παράλληλα, μας είχαν υποσχεθεί το περίφημο «Ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ», δια της παροχής τεχνικής βοήθειας.
Από τότε, πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος – και στο μεταξύ συνέβησαν σημεία και τέρατα.
Ακολούθησε άλλη μια «ιστορική» Σύνοδος Κορυφής στη διάρκεια της οποίας (26-27 Οκτωβρίου) αποφασίστηκε το περίφημο PSI, διότι το προηγούμενο κούρεμα αποδείχθηκε φιάσκο.
Επίσης, ζήσαμε δραματικές στιγμές μέχρι τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου (με τους πενήντα υπουργούς, για να μην ξεχνιόμαστε), τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης και δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Όσο και αν ψάξει κανείς, για τη χώρα δεν έχει γίνει ΤΙΠΟΤΕ!
Απλώς, κάθε φορά που έφθανε ο κόμπος στο χτένι, αποφασίζονταν οριζόντιες περικοπές και χαράτσια.
Το 2010, στη ΔΕΘ, μετακινήθηκε στη Θεσσαλονίκη ολόκληρο το τότε υπουργικό συμβούλιο, προκειμένου να ληφθούν «σοβαρότατες» αποφάσεις για τον ΟΣΕ.
Δυο χρόνια μετά, ο ΟΣΕ ζει και βασιλεύει και παράγει ελλείμματα.
Και αφού, από τον Ιούλιο του 2011, πέρασε καλά-καλά ένας χρόνος στη διάρκεια του οποίου η Ελλάδα απλώς κατανάλωνε δάνεια και πλήρωνε υποχρεώσεις, τώρα επιστρέφουμε στην παλιά γνωστή συζήτηση και στην παλιά γνωστή τακτική των ανέξοδων καταγγελιών.
Ουδείς αισθάνεται την ανάγκη να κοιτάξει την καμπούρα του.
Η χώρα έχει βυθιστεί στην ύφεση, εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά από τις εισαγωγές, η μεταποίησή της τελεί σε απόλυτη συρρίκνωση, η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, η Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό προς την κατεύθυνση της διόρθωσης των φονικών παθογενειών της.
Ένας ολόκληρος χρόνος εντελώς χαμένος, είναι κάτι το εντελώς ασυγχώρητο.
Όλοι γνωρίζουν πως η Ελλάδα όφειλε να είχε φέρει σε πέρας μια σειρά μεταρρυθμίσεις, ακόμη και αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο.
Αυτές τις μεταρρυθμίσεις άλλωστε περίμεναν και οι δανειστές.
Αλλά αφού οι κυβερνήτες μας τους έλεγαν πως το «γαϊδούρι» αντέχει – και επομένως οι μεταρρυθμίσεις ήσαν περιττές – οι δανειστές έκριναν – κακώς – πως δεν τους έπεφτε λόγος.
Από όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες στη χώρα, αντιλαμβανόμαστε πως κάποιοι θεωρούν ότι είναι δυνατόν και αυτή η κατάσταση να συνεχιστεί και τα δάνεια να έρχονται.
Μέχρι και τον προσεχή Σεπτέμβριο, έχουμε λαμβάνειν 12,4 δις ευρώ. Από αυτά τα 4 θα πάνε σε διάφορες υποχρεώσεις στο εξωτερικό.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχει άλλος τρόπος να βρεθούν αυτά τα χρήματα;
Αν υπάρχει, ευχαρίστως να τον ακούσουμε.
Αλλά επειδή δεν υπάρχει, κρείττον το σιγάν…
