ΟΛΓΑ ΧΩΜΕΝΙΔΟΥ
Την απόλυτη ανάγκη οι υπουργοί να γίνουν τεχνοκράτες υπογράμμισε σήμερα το πρωί στον Σκάι , ο οικονομικός σύμβουλος τουπρωθυπουργού , κ.Γκίκας Χαρδούβελης.
Η σκέψη του είναι απλή , αλλά και ... αιχμηρή για τους συναδέλφους του πολιτικούς, παρότι εκπεφρασμένη κομψά και κυρίως προσεκτικά.
«Ναι μεν οι πολιτικοί ξέρουν να συνεννοούνται με τον κόσμο, πράγμα έμφυτο», όπως είπε χαρακτηριστικά, «αλλά το να είναι και καλοί μάνατζερ είναι πολύ δύσκολο γιατί πρέπει να ασκούν διοίκηση, και θα πρέπει να ξέρουν το αντικείμενο, ώστε να κάνουν τις κατάλληλες κινήσεις, να μην τσακώνονται με τους άλλους υπουργούς κλπ.»
Απ´ ότι φαίνεται ο τεχνοκράτης κ.Χαρδούβελης δεν τους έχει και σε πολλή υπόληψη τους πολιτικούς (!). Δεν έχει κι άδικο. Κι εμείς,
από την θέση του πληγμένου και αγανακτισμένου πολίτη, μέσα μας συμφωνούμε.
Υπάρχει βέβαια ένα σκοτεινό σημείο. Ο τεχνοκράτης βλέπει μόνο νούμερα, δεν βλέπει ανθρώπους. Ο τεχνοκράτης δηλαδή, δεν διαθέτει απαραίτητα το επαρκές κοινωνικό κριτήριο, που θα εξασφαλίσει την βάση δικαιοσύνης στην λήψη των αποφάσεών του. Όμως αυτό, το κοινωνικό κριτήριο, πρέπει να αφορά τους πολιτικούς και την αποστολή τους μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα.
Το κακό όμως είναι ότι την ίδια ιδέα , την ανάγκη δηλαδή της ύπαρξης τεχνοκρατών στην όποια κυβέρνηση εκλεγεί, την έχουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί. Η συγκεκριμένη ιδέα για την επόμενη μέρα, κλωθογυρίζει στα επιτελεία των κομμάτων , παρά τις οποίες δημόσιες τοποθετήσεις τους, αφού βλέπουν πως μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με ποσοστά 17 % και 10% είναι νομοτελειακά ανέφικτη.
Γνωρίζουν βέβαια εις βάθος την αδυναμία τους. Εδώ για μεταβατική περίοδο δύο μηνών ως τις εκλογές και δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε ένα πολιτικό πρόσωπο για να αναλάβει τον υπερευαίσθητο χώρο της παιδείας και ανακάλυψαν(!) τη λύση Μπαμπινιώτη, παρ´ οτι ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά άξιος, που να συμφωνήσουν μετά σε μια πολιτική λύση μακράς πνοής και προγραμματισμού ;
Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτή η επιλογή, που τα επιτελεία των κομμάτων ψάχνουν να βρουν τον τρόπο για να μας τον πασάρουν, δεν είναι παρά η επιβεβαίωση της ατολμίας των πολιτικών να παραδεχθούν πως έκαναν λάθη, πως δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων , πως απέτυχαν στον ρόλο τους.
Δεν έχουν το θάρρος να ομολογήσουν ότι δεν ήξεραν από διοίκηση, ότι λύγισαν από το βάρος των πελατειακών τους σχέσεων και από την πίεση των οργανωμένων συμφερόντων. Μια πράξη που θα είχε και μια λογική κάθαρσης και κατ´ επέκταση αληθινής αναγέννησης τους, μιας που την πιπιλίζουν υποκριτικά με δηλώσεις του τύπου «τώρα ξεκινάμε από την αρχή».
Για μια ακόμη φορά οι πολιτικοί ετοιμάζουν το σκηνικό της αποφυγής των ευθυνών τους. Γι’ αυτούς οι τεχνοκράτες είναι στην πραγματικότητα οι Ιφιγένειες που τις θέλουν για να τους φορτώσουν τις ευθύνες για την δική τους αδυναμία να πάρουν τις αποφάσεις που αυτοί οφείλουν να πάρουν. Που άλλωστε, είναι και ο λόγος για τον οποίο εκλέγονται.
‘Ομως στην ιστορική συγκυρία που βρισκόμαστε είναι η πρώτη φορά που έχουμε τεχνοκράτες πάνω από τα κεφάλια μας. Είναι οι τεχνοκράτες της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, που μας «σκανάρουν» καθημερινά τα τελευταία δύο χρόνια. Κάνουνε μαζί τους διαπραγματεύσεις, τους έχουν δώσει εξουσιοδοτήσεις. Προς τι λοιπόν η χρεία και μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που ετοιμάζονται να στρώσουν οι πολιτικοί μας ;
Υπάρχει εξάλλου ένα σκοτεινό σημείο στην επιλογή τεχνοκρατών σε υπουργικές θέσεις. Ο τεχνοκράτης βλέπει μόνο νούμερα, δεν βλέπει ανθρώπους. Ο τεχνοκράτης δηλαδή, δεν διαθέτει απαραίτητα το επαρκές κοινωνικό κριτήριο, που θα εξασφαλίσει την βάση δικαιοσύνης στην λήψη των αποφάσεών του. Αλλά και αυτό, το κοινωνικό κριτήριο, αφορά τους πολιτικούς και την αποστολή τους μέσα στο δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι υπόθεση των τεχνοκρατών.
Οι πολιτικοί όμως στην Ελλάδα δεν αποδείχτηκαν μόνο ανίκανοι, αλλά το κυριότερο, αποδείχτηκαν ότι δεν έχουν στόχο. Αν ήταν απόλυτα ξεκάθαροι για το τι πρέπει να κάνουν, θα είχαν και την βούληση. Και τότε, θα δικαιολογείτο η πρόθεση τους να συνεργάζονται με τεχνοκράτες. Όχι βέβαια από θώκο αντίστοιχο με τον δικό τους -υπουργικό δηλαδή-, αλλά από την θέση της πυραμίδας που τους έχει δοθεί από το δημοκρατικό πολίτευμα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ευρώπη.
Στην Γερμανία, πολιτικοί –όχι τεχνοκράτες υπουργοί - αποφάσισαν εν μια νυκτί και εξαφάνισαν τον πρόεδρο της δημοκρατίας τους, για σκιές από χρηματοδότηση από επιχειρηματίες με χαμηλότοκο δάνειο, σεβόμενοι την υγιή αντίδραση του γερμανικού λαού. Ο Σόιμπλε είναι πολιτικός. Όχι τεχνοκράτης. Κι είναι ένας απόλυτα πετυχημένος υπουργός για τη χώρα του, που στηρίζεται στις προτάσεις και τις εισηγήσεις των τεχνοκρατών .
Θέλετε κι άλλο παράδειγμα ; Δίπλα μας, στην Τουρκία ο Ερντογάν έφερε τα πάνω κάτω σε μια διαλυμένη χώρα σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, χρησιμοποιώντας κατ´ εξοχήν πολιτικά πρόσωπα από το κόμμα του για να πάρουν δύσκολες , ιστορικές, αποφάσεις . Δεν διάλεξε τεχνοκράτες για να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Ήξερε τι ήθελε και δεν λιποψύχησε προ ουδενός, παρά το έπραξε.
Οι σωστοί πολιτικοί διακρίνονται από τις αποφάσεις τους στις ιστορικές προκλήσεις της εποχής τους. Επειδή έβαλαν το χέρι τους στην φωτιά. Οι έλληνες πολιτικοί πότε επιτέλους θα το κάνουν αυτό ; Πότε θα πάψουν να βρίσκουν δικαιολογίες ; Αν κρυφτούν πίσω από τους τεχνοκράτες , νομίζουν ότι θα γλυτώσουν από την λογοδοσία απέναντι στον ελληνικό λαό και ότι θα διασφαλίσουν το πολιτικό μέλλον τους ; Αυτό είναι το ζητούμενο , ή η σωτηρία και πρόοδος της χώρας ;
