για την αναζήτηση του… ενόχου, που δεν είναι άλλος από τη… Σελήνη.
Τεξανοί αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι ένα τρομερά σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο εξηγεί γιατί πολλά παγόβουνα είχαν φύγει από την αρχική θέση τους και βρέθηκαν στο δρόμο του υπερωκεάνιου.
Οι ερευνητές του πολιτειακού πανεπιστημίου του Τέξας, με επικεφαλής τον καθηγητή φυσικής, Ντόναλντ Όλσον, αναφέρουν ότι στις 4 Ιανουαρίου 1912 η Σελήνη και ο Ήλιος ευθυγραμμίστηκαν με τέτοιο τρόπο, που η συνδυασμένη βαρυτική έλξη τους πάνω στη Γη προκάλεσε μια πολύ ισχυρή παλιρροϊκή επίδραση.
Επίσης, η Σελήνη βρέθηκε στο περίγειό της, δηλαδή στο πλησιέστερο σημείο της στη Γη τα τελευταία 1.400 χρόνια και μάλιστα μόλις έξι λεπτά πριν γίνει πανσέληνος. Όταν η πανσέληνος συμπίπτει με το σεληνιακό περίγειο, τότε μιλάμε για την ύπαρξη «σούπερ-Σελήνης», που και αυτή με τη σειρά της ενίσχυσε την παλίρροια.
Παράλληλα, το περιήλιο, δηλαδή η κοντινότερη προσέγγιση της Γης στον Ήλιο, είχε συμβεί ακριβώς την προηγούμενη μέρα του ναυαγίου, με συνέπεια η ελκτική δύναμη του Ήλιου πάνω στη Γη να είναι ιδιαίτερα αυξημένη.
Οι πιθανότητες να συμπέσουν όλες αυτές μαζί οι συνθήκες, θεωρούνται αστρονομικές, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με συνέπεια να μεγιστοποιηθεί τελικά η ελκτική δύναμη πάνω στους ωκεανούς της Γης, να ενταθεί η παλίρροια και να διευκολυνθεί η απόσπαση των παγόβουνων της Γροιλανδίας, που πλέον άρχισαν να ταξιδεύουν προς το νότο.
Υπό κανονικές συνθήκες, τα μεμονωμένα αυτά παγόβουνα συνήθως κολλάνε για χρόνια στα ρηχά νερά έξω από τον Καναδά, όμως αυτή τη φορά η ενισχυμένη παλίρροια τα διευκόλυνε να ξεκολλήσουν πάλι και να ταξιδέψουν γρήγορα ακόμα πιο νότια, όπου μετά από περίπου τρεις μήνες έμελε να συναντήσουν τον «αμέριμνο» Τιτανικό.
«Κατευθύνθηκαν ολοταχώς σε μια περιοχή γεμάτη παγόβουνα και αυτό το λάθος στην πραγματικότητα βύθισε το πλοίο. Όμως, η Σελήνη μπορεί να εξηγήσει γιατί ένας ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός παγόβουνων βρέθηκε στο δρόμο του Τιτανικού» δήλωσε ο Όλσον.
Ο έμπειρος καπετάνιος Έντουαρντ Σμιθ του Τιτανικού, ο οποίος ήξερε πολύ καλά τα νερά του Βόρειου Ατλαντικού, αγνόησε τις προειδοποιήσεις ότι θα βρει παγόβουνα στη διαδρομή, απλούστατα γιατί ποτέ δεν περίμενε ότι θα συναντούσε τόσα πολλά και μεγάλα βουνά πάγου, καθώς δεν μπορούσε να ξέρει ότι η παλίρροια ήταν ασυνήθιστα ισχυρή και τα είχε ξεκολλήσει.
Πάντως, η νέα θεωρία δεν φαίνεται να πείθει όλους τους επιστήμονες. Για παράδειγμα, ο σεισμολόγος Τζον Βιντάλε του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, που έχει μελετήσει τη σχέση ανάμεσα στις ωκεάνιες παλίρροιες και στη σεισμική δραστηριότητα, θεωρεί υπερβολική την αστρονομική διάσταση του ναυαγίου, καθώς, όπως δήλωσε, δεν έχει υπολογισθεί πόσο μεγάλη ήταν η αύξηση της παλίρροιας το 1912.
Εξάλλου, όπως είπε, φαίνεται «τραβηγμένο» να υποστηρίξει κανείς ότι λίγες ώρες μεγάλης παλίρροιας και μάλιστα πριν από τρεις τουλάχιστον μήνες ήταν αρκετές για να έχουν μια τόσο δραματική συνέπεια.
Εξίσου σκεπτικιστής εμφανίστηκε ο γεωφυσικός Τζον Μπελίνι της Αμερικανικής Γεωλογικής Υπηρεσίας, ο οποίος επέκρινε τους Τεξανούς ερευνητές ότι «παίζουν με τη θεωρία του χάους, σχετικά με το κλασικό σενάριο της πεταλούδας που κουνάει τα φτερά της σε ένα μέρος και προκαλεί μια θανατηφόρα θύελλα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και μάλιστα μετά από πολλές εβδομάδες».
http://www.onlycy.com/
