Γράφει
η Λίλα Σταμπούλογλου...
Στο
Σύνταγμα κατέβηκα κι εγώ να διαδηλώσω,
μπας
και τη μακροπρόθεσμη καταστροφή γλιτώσω.
ένα
τζινάκι με μακό, κι ένα νερό κρατούσα.
Κι
όπως καθόμουν ήσυχα, χωρίς κακό να κάνω,
δυο
καπνογόνα μου ‘ρχονται στα μούτρα και τα χάνω!
Κι
ενώ πηγαίνω στα τυφλά και ο καπνός με πνίγει,
την
κεφαλή μου ένα γλομπ στα δύο την ανοίγει!
Με
το κεφάλι ανοιχτό να φύγω κάνω αγώνα,
ενώ
δίπλα μου πέφτουνε δεκάδες δακρυγόνα,
ζαλίζομαι,
παραπατώ, τα μάτια μου πονάνε,
και
γύρω μου τα χημικά δεν σταματούν να σκάνε!
Τρέχω
να φύγω, να σωθώ, μαζί μου τρέχουν κι άλλοι,
κανείς
κουκούλα δεν φορά, κι ούτε ποθεί να βάλει.
Κι
όμως αυτοί με κυνηγούν, όπως τον ταραξία,
πετάνε
κι άλλα χημικά, μου ‘ρχεται ασφυξία!
Με
ρίχνουν κάτω! Με χτυπούν! Με βρίζουν! Με κλωτσάνε!
Δεν
το πιστεύω αυτό που ζω…Κακό όνειρο θα ‘ναι.
Άνθρωποι
γύρω σέρνονται, βήχουν, λιποθυμάνε
Κι
αυτοί χωρίς σταματημό τα χημικά πετάνε.
Σίγουρα
ονειρεύομαι…κάποιος ας με ξυπνήσει,
Γιατί
αν είναι αληθινό, αν το ‘χω όντως ζήσει,
δεν θα 'ναι πια τα χημικά που πάνω μου έχουν ρίξει,
θα 'ναι το αίσθημα ντροπής αυτό που θα
με πνίξει...
