Προτού προβείτε στην ανάγνωση του άρθρου-προβληματισμού , θα ήταν ωφέλιμο να δείτε το βίντεο. Πρόκειται για ένα κοινωνικό πείραμα που πραγματώθηκε στις 9 Μαΐου του 2010 στο Γιοχάνεσμπουργκ. Δεν θα πω περισσότερα , το βίντεο “μιλάει” από μόνο του.
Έχω την αίσθηση πως δεν ζούμε στην εποχή της ανάγκης για ουσιαστική πρόοδο και θέλησης εξάλειψης των δεινών που μας κατατρύχουν - και που μας καθιστούν εγκλωβισμένους στη «λεγεώνα των κακομοίρηδων »-.
Δυστυχώς, όμως, βιώνουμε καθημερινά προσπάθειες για εγκληματική ομοιόμορφη ανάπτυξη παγκοσμίως. Αλλιώς αδυνατώ να εξηγήσω πως 1 στις 3 γυναίκες έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας κατά τη διάρκεια του βίου τους. Νομίζω πως αυτή η κοινωνική αδικία και οπισθοδρόμηση υπό τη μορφή της βίας θα πρέπει να τελευτεί “μετά βαΐων και κλάδων”.
Στο σημείο αυτό λοιπόν και με αφορμή το πείραμα, θα ήθελα όλοι να προβληματιστούμε:
1)Γιατί ολοένα οι άνθρωποι οδηγούνται στο έγκλημα;
2)Γιατί αυτή η διηνεκής αύξηση της εγκληματικότητας δυσκολεύεται τόσο πολύ να λάβει τέλος;
3)Αλλά πάνω απ΄ όλα, γιατί η κοινωνία μας πνίγεται από το παλιρροϊκό κύμα της αδιαφορίας απέναντι στο έγκλημα;
Αυτή η εξοργιστική σύσταση της ανθρώπινης συμπεριφορικής είναι ένα κεφάλαιο που αδυνατεί να κατανοηθεί από αρκετό κόσμο. Σίγουρα, μένοντα ρόλο στη σύνθεση αυτών των προβλημάτων παίζει: ο ξεπεσμός των ηθικών μας αξιών ( μέσα από την κρίση του θεσμού της οικογένειας, μέσα από την έλλειψη συγκρότησης ενός πλαισίου ουσιαστικής εκπαίδευσης από το σχολείο), την ανεργία, τον εύκολο πλουτισμό , τη φτώχεια, την αδράνεια, την ανέχεια και όλα τα καίρια προβλήματα.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να βλέπουμε π.χ. άνθρωπο πεσμένο στις σκάλες του μετρό και η μόνη σκέψη που μας τριβελίζει το μυαλό να αποτελείται από το άγχος « μην τον ακουμπήσω» και από την απέχθεια «τι αλήτης/ισσα θα είναι αυτός/η» και από ένα σωρό αποκρουστικά συναισθήματα.
Στο πείραμα που παρακολουθήσατε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Οι άνθρωποι αντιδρούν μόλις αισθανθούν ότι τους παραβιάζεις τη ζωή με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και με την πρόκληση φασαρίας και αναστάτωσης των προσωπικών του στιγμών. Η αντίδραση τότε θα είναι άμεση, δίχως δεύτερη σκέψη και δίχως ιδιαίτερες αντοχές. Όταν όμως έχει να κάνει με την αναστάτωση της ζωής ενός συνανθρώπου του η αντοχή του μεταμορφώνεται σε ηράκλεια και οι μύδροι της απύθμενης ταραχής του απλώς εξαφανίζονται.
Αλήθεια ο ανθρωπισμός στην εποχή μας που κατοικεί;; Τον έχουμε κρύψει τόσο καλά στο καταφύγιο της ψυχής ή μήπως έχει καταντήσει αειθαλή χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας η αναισθησία;
Είναι πραγματικά τρομαχτικό το πώς η ανθρώπινη υπόσταση «βιάζεται» από τον ίδιο τον άνθρωπο. Με την αδιαφορία απέναντι στο άτομο, στο όλον, αδυνατεί ο άνθρωπος να σμιλεύσει το μέσα του με αξίες και αρχές.
Ο ανθρωπισμός είναι εκείνος που ωθεί τον άνθρωπο στην ηθική του τελείωση και καταξίωση στη ζωή. Με έναν κόσμο «άγνεθο», από αυτή τη μορφοποιό δύναμη του ενδιαφέροντος, της αγάπης, του αλτρουισμού, πως περιμένουμε να προοδεύσουμε;
Ίσως ωφέλιμο θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε πως το μέσα μας είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής……Είναι τόσο ζωντανός όσο τα χρώματα που χρησιμοποιούμε.. Μήπως, λοιπόν, αξίζει να στολίσουμε το μέσα μας με αρετές ζηλευτές; Με αρετές που γι αυτές είναι πλασμένη η ανθρώπινη οντότητα;
Σίγουρα με το να στεκόμαστε αδιάφοροι στη βία που υπόκειται ο διπλανός μας, που ίσως έχει συνέπεια το θάνατο του, η ηθική εξύψωση φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός.
Και θα κλείσω δανειζόμενη με έναν στίχο του Νίτσε ( ελαχίστως επεξεργασμένο): «Και κάπως έτσι μαράθηκε η ζωή……..(..)»
(Και για του λόγου το αληθές…απλώς ξανά δείτε το βίντεο-πείραμα….και προβληματιστείτε)
Β.Α
Αρθρογραφεί η Βάσια Αργέντη
