Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Πριν μερικά χρόνια, οι απόφοιτοι του Ιεροδιδασκαλείου Βελλάς Ιωαννίνων σε μια πολύ συγκινητική εκδήλωση τίμησαν τον πατέρα μου για την προσφορά του όλα τα χρόνια που
είχε τη διεύθυνση της Σχολής. Λες και το’ ξεραν πως θα έφευγε τόσο ξαφνικά από τη ζωή λίγο αργότερα… Σε εκείνη την εκδήλωση είχε παραστεί και η Άννα Διαμαντοπούλου ως Υπουργός Παιδείας κι έμεινε κατάπληκτη από το γεγονός πως οι «Βελλαίτες» της δήλωσαν την πρόθεσή τους να εργαστούν εθελοντικά και να στηρίξουν την εκπαίδευση καθώς είχαμε αρχίσει ήδη να μπαίνουμε στη δίνη της κρίσης.
Θυμήθηκα το περιστατικό με αφορμή την πρόταση του Λοβέρδου να καλύψουν τα κενά στα σχολεία εθελοντές εκπαιδευτικοί κι έτσι να συγκεντρώσουν μόρια για τον διορισμό τους. Κι έπεσαν να τον φάνε! Χωρίς να τρέφω καμία ιδιαίτερη εκτίμηση στα «έργα και τις ημέρες» του Λοβέρδου, οφείλω να σημειώσω πως κατά βάση η πρόταση είναι σωστή.
Αυτή η χώρα στάθηκε διαχρονικά όρθια χάρη στους δασκάλους της. Τους ανθρώπους αυτούς που με υπομονή και πείσμα ξεπερνούσαν τρομερές αντιξοότητες και δυσκολίες για να μαθαίνουν γράμματα τα ελληνόπουλα, ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν το κάτι παραπάνω στη ζωή. Και γι αυτό πάρα πολλοί Έλληνες, τουλάχιστον από κάποια ηλικία και πάνω, είναι αληθινά ευγνώμονες στους δασκάλους τους.
Δυστυχώς στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Όσο βελτιώνονταν οι συνθήκες, παραδόξως χανόταν αυτή η φλόγα του εκπαιδευτικού. Ο λειτουργός μετατρεπόταν όλο και περισσότερο σε αδιάφορο δημόσιο υπάλληλο. Οι τιμητικές εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Φτάσαμε έτσι στο σημείο τα σχολεία να μην υπάρχουν για τους μαθητές αλλά για να μπορεί κάθε υπουργός Παιδείας να ανακοινώνει ετησίως μερικές χιλιάδες διορισμούς και να συντηρεί ψηλά τη δημοφιλία του στις δημοσκοπήσεις.
Είμαι βέβαιος πως κι ο Λοβέρδος το ίδιο θα έκανε, απλά δεν μπορεί. Και προσπαθεί να βρει λύσεις. Ωστόσο παρά το γεγονός πως η πρότασή του είναι κατά βάση σωστή απευθύνεται σε ένα κοινό που «εκπαιδεύτηκε» από το ίδιο το πολιτικό σύστημα να παίρνει όπως – όπως ένα πτυχίο, να περιμένει το διορισμό του και να μετράει τα χρόνια που του μένουν για τη σύνταξη. Αυτή άλλωστε ήταν και η μεγάλη «κατάκτηση» του φοιτητικού κινήματος της Μεταπολίτευσης. «Πενταράκι» και κρατικός μισθός.
Με δεδομένο επίσης πως ο ίδιος ο Λοβέρδος είναι ο τελευταίος άνθρωπος επί της γης που θα μπορούσε να εμπνεύσει τον εθελοντισμό, ας κοιτάξει μήπως κάνει πιο πραγματιστική και για αυτό πιο ελκυστική την πρότασή του. Δηλαδή, ο εθελοντής εκπαιδευτικός για κάθε χρόνο που θα προσφέρει τις υπηρεσίες του, να απαλλάσσεται από κάθε φορολογική επιβάρυνση (φόρο εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, τέλη κυκλοφορίας, κλπ) για τρία χρόνια. Ας το διεκδικήσει από τον Χαρδούβελη κι ας το πετύχει. Εθελοντικά, ας κάνει κι αυτός κάτι….
