ΔΕΘ 2014: Για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Για την αριστερά της μετωπικής συμπόρευσης
Έξω από Ευρώ, ΕΕ, μνημόνια, λιτότητα
Η χώρα διανύει την έκτη χρονιά κρίσης με δραματικές επιπτώσεις σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα, δε διαφαίνεται προοπτική εξόδου από αυτήν.
Η χώρα διανύει την έκτη χρονιά κρίσης με δραματικές επιπτώσεις σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και, παρά την κυβερνητική προπαγάνδα, δε διαφαίνεται προοπτική εξόδου από αυτήν.
Η μνημονιακή στρατηγική που επέβαλε στη χώρα η ΕΕ και η αστική τάξη και που παρουσιάζεται σαν μονόδρομος από όλες τις μερίδες και τους μηχανισμούς της, δεν μπορεί να επιλύσει ούτε το πρόβλημα του χρέους (που μετά από τόσες σωτηρίες εκτοξεύτηκε από 129% του Α.Ε.Π στο 175%).
Ταυτόχρονα οι όποιες «επιτυχίες» της έχουν σκληρό ταξικό πρόσημο και τεράστιο κοινωνικό κόστος. Η καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων, η καταλήστευση μέσω των διαφόρων χαρατσιών (τύπου ΕΝΦΙΑ), η απελευθέρωση των πλειστηριασμών που θα μετατρέψει τους μικροϊδιοκτήτες σε ενοικιαστές των σπιτιών τους, το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας (δάση, βιότοποι, παραλίες, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, δημόσια ακίνητα-φιλέτα), η άρση των προστατευτικών ρυθμίσεων για το χώρο και το περιβάλλον, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων που αποσκοπεί στην δημιουργία μιας δεξαμενής απολύσεων και την κατατρομοκράτηση και πειθάρχηση όλων των υπολοίπων, αλλά και οι επιμέρους ρυθμίσεις, όπως η αυταρχικοποίηση των πανεπιστημίων με την εκκαθάριση 150.000 και πλέον δήθεν «αιώνιων» φοιτητών, δείχνουν ότι η κυβερνητική πολιτική δεν εμπεριέχει κανένα περιθώριο παραχωρήσεων, αλλά αντίθετα θα προχωρήσει ακόμα πιο επιθετικά το επόμενο διάστημα.
Την ίδια στιγμή, παρά τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου του 2010-2012, οι δυνάμεις της Αριστεράς αδυνατούν να προβάλλουν μία πειστική εναλλακτική πρόταση που να εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων τάξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστεί σε κάποια συναινετική τροποποίηση των πιο βάρβαρων πλευρών της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, υλοποιεί την κατεύθυνση της εν αναμονή κυβέρνησης υποτιμώντας τις κοινωνικές συγκρούσεις, μετατοπίζεται σε όλο και δεξιότερες θέσεις. Το ΚΚΕ αρνείται κάθε μετωπική κοινή δράση και ανάγει τα πάντα στο μέλλον μιας θολής και απροσδιόριστης «λαϊκής εξουσίας». Η εκτός των τειχών αριστερά, παρά τη συμβολή της στους κοινωνικούς αγώνες, παραμένει κατακερματισμένη και δεν κατορθώνει να συγκροτήσει την αναγκαία συσπείρωση για να συμβάλλει στο αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση. Αυτή η έλλειψη μίας πειστικής, μαζικής, ριζοσπαστικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης αλλά και μετωπικής δράσης βαραίνει δραματικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων και συμβάλλει στη σημερινή κινηματική άπνοια.
Είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ η συγκρότηση ενός αριστερού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου πάνω στο αναγκαίο αριστερό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θα αντιμετωπίζει τα άμεσα προβλήματα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας, θα δίνει άμεση διέξοδο στο σήμερα και θα ανοίγει το δρόμο για μία άλλη κοινωνικο-οικονομική δομή που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Που μπορεί να επιβληθεί από μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη δύναμη του οργανωμένου λαού και των δικών του διακριτών θεσμών και να αλλάξει ταξικούς συσχετισμούς, κοινωνικές και ιδεολογικές σχέσεις διαμορφώνοντας τους όρους, για βαθύτερες αλλαγές σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Οι βασικοί πυλώνες ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:
Για την οικοδόμηση του κοινωνικό πολιτικού μετώπου και την υλοποίηση του προγράμματος διεξόδου από την κρίση, είναι αναγκαία η Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση όλων των αγωνιστών και δυνάμεων που κατανοούν την ανάγκη αυτής της φιλολαϊκής διεξόδου. Αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο πρέπει να βαδίσουν ο πλατύς κόσμος της Αριστεράς και της Εργασίας αλλά και όσες δυνάμεις το αντιλαμβάνονται σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β΄ και αλλού.
Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση αποτελείται από δυνάμεις και αγωνιστές που ανήκουν ή αναφέρονται σε διαφορετικά σχήματα της εκτός των τειχών αριστεράς, ή και της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Έχει όμως σα στόχο να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ρεύματος που θα συνενώνει σε επίπεδο εργασιακών χώρων, συνοικιών αλλά και στο πολιτικό επίπεδο, όλων εκείνων των δυνάμεων και αντιλήψεων, που συμμερίζονται την κατεύθυνση του μεταβατικού προγράμματος εργατικής εξόδου από την κρίση. Για αυτό το λόγο, καλούμε αγωνίστριες και αγωνιστές, ανεξάρτητα από τις κομματικές τους εντάξεις, πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικές συλλογικότητες, να στηρίξουν την Πρωτοβουλία και να συμβάλουν στη δημιουργία αυτής της Αριστεράς που με την μετωπική συμπόρευσή της, την ενιαιο-μετωπική στρατηγική και τακτική της και την συγκρότηση ενός μεταβατικού προγράμματος θα ενώσει τις ζωντανές δυνάμεις του κόσμου της Αριστεράς και της εργασίας και θα επιβάλλει την φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Σε αυτή την κατεύθυνση, επιδιώκουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση αντίστοιχων κινήσεων στη βάση σε επίπεδο γειτονιάς και εργασιακών χώρων, όλων των αγωνιστών που συμμερίζονται αυτή την κατεύθυνση ανεξάρτητα από την πολιτική ή κομματική τους ένταξη.
Η κρισιμότητα της κατάστασης δεν αφήνει πλέον περιθώρια: ο μαχόμενος κόσμος της Αριστεράς πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια του και να πιέσει με μαζικούς-δημοκρατικούς όρους ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες για μια άλλη κατεύθυνση μέσα στην Αριστερά, στο μαζικό λαϊκό κίνημα και για μια άλλη πορεία της χώρας.
Καλούμε:
Ταυτόχρονα οι όποιες «επιτυχίες» της έχουν σκληρό ταξικό πρόσημο και τεράστιο κοινωνικό κόστος. Η καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων, η καταλήστευση μέσω των διαφόρων χαρατσιών (τύπου ΕΝΦΙΑ), η απελευθέρωση των πλειστηριασμών που θα μετατρέψει τους μικροϊδιοκτήτες σε ενοικιαστές των σπιτιών τους, το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων και της δημόσιας περιουσίας (δάση, βιότοποι, παραλίες, λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, δημόσια ακίνητα-φιλέτα), η άρση των προστατευτικών ρυθμίσεων για το χώρο και το περιβάλλον, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων που αποσκοπεί στην δημιουργία μιας δεξαμενής απολύσεων και την κατατρομοκράτηση και πειθάρχηση όλων των υπολοίπων, αλλά και οι επιμέρους ρυθμίσεις, όπως η αυταρχικοποίηση των πανεπιστημίων με την εκκαθάριση 150.000 και πλέον δήθεν «αιώνιων» φοιτητών, δείχνουν ότι η κυβερνητική πολιτική δεν εμπεριέχει κανένα περιθώριο παραχωρήσεων, αλλά αντίθετα θα προχωρήσει ακόμα πιο επιθετικά το επόμενο διάστημα.
Την ίδια στιγμή, παρά τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου του 2010-2012, οι δυνάμεις της Αριστεράς αδυνατούν να προβάλλουν μία πειστική εναλλακτική πρόταση που να εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων τάξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστεί σε κάποια συναινετική τροποποίηση των πιο βάρβαρων πλευρών της Ε.Ε. και της ΟΝΕ, υλοποιεί την κατεύθυνση της εν αναμονή κυβέρνησης υποτιμώντας τις κοινωνικές συγκρούσεις, μετατοπίζεται σε όλο και δεξιότερες θέσεις. Το ΚΚΕ αρνείται κάθε μετωπική κοινή δράση και ανάγει τα πάντα στο μέλλον μιας θολής και απροσδιόριστης «λαϊκής εξουσίας». Η εκτός των τειχών αριστερά, παρά τη συμβολή της στους κοινωνικούς αγώνες, παραμένει κατακερματισμένη και δεν κατορθώνει να συγκροτήσει την αναγκαία συσπείρωση για να συμβάλλει στο αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα ενοποιεί τις αντιστάσεις στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος διεξόδου από την κρίση. Αυτή η έλλειψη μίας πειστικής, μαζικής, ριζοσπαστικής αριστερής εναλλακτικής πρότασης αλλά και μετωπικής δράσης βαραίνει δραματικά στις συνειδήσεις των εργαζομένων και συμβάλλει στη σημερινή κινηματική άπνοια.
Είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ η συγκρότηση ενός αριστερού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου πάνω στο αναγκαίο αριστερό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θα αντιμετωπίζει τα άμεσα προβλήματα της εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας, θα δίνει άμεση διέξοδο στο σήμερα και θα ανοίγει το δρόμο για μία άλλη κοινωνικο-οικονομική δομή που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Που μπορεί να επιβληθεί από μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται στη δύναμη του οργανωμένου λαού και των δικών του διακριτών θεσμών και να αλλάξει ταξικούς συσχετισμούς, κοινωνικές και ιδεολογικές σχέσεις διαμορφώνοντας τους όρους, για βαθύτερες αλλαγές σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Οι βασικοί πυλώνες ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:
- Καταγγελία του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων και κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.
- Άρνηση πληρωμών και μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους.
- Έξοδος από την ΟΝΕ. Ελεγχόμενη διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας του νέου νομίσματος μαζί με σύστημα ελέγχου των τιμών (για αποφυγή πληθωριστικών αυξήσεων).
- Έλεγχος στην κίνηση των κεφαλαίων.
- Σύστημα προοδευτικής φορολογίας.
- Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
- Κοινωνικά σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας. Αυτό συνεπάγεται την εθνικοποίηση των τομέων κοινής ωφέλειας και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας, τον κοινωνικό έλεγχο των βασικών οικονομικών κλάδων και μία αντίστοιχη βιομηχανική πολιτική.
- Φιλολαϊκή εισοδηματική πολιτική και ανόρθωση της κοινωνικής πρόνοιας (υγεία, ασφάλιση) και της δωρεάν εκπαίδευσης.
- Σχεδιασμένη και πολυδιάστατη εξωτερική οικονομική και εμπορική πολιτική.
Για την οικοδόμηση του κοινωνικό πολιτικού μετώπου και την υλοποίηση του προγράμματος διεξόδου από την κρίση, είναι αναγκαία η Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση όλων των αγωνιστών και δυνάμεων που κατανοούν την ανάγκη αυτής της φιλολαϊκής διεξόδου. Αυτός είναι ο δρόμος στον οποίο πρέπει να βαδίσουν ο πλατύς κόσμος της Αριστεράς και της Εργασίας αλλά και όσες δυνάμεις το αντιλαμβάνονται σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Σχέδιο Β΄ και αλλού.
Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση αποτελείται από δυνάμεις και αγωνιστές που ανήκουν ή αναφέρονται σε διαφορετικά σχήματα της εκτός των τειχών αριστεράς, ή και της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Έχει όμως σα στόχο να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός ρεύματος που θα συνενώνει σε επίπεδο εργασιακών χώρων, συνοικιών αλλά και στο πολιτικό επίπεδο, όλων εκείνων των δυνάμεων και αντιλήψεων, που συμμερίζονται την κατεύθυνση του μεταβατικού προγράμματος εργατικής εξόδου από την κρίση. Για αυτό το λόγο, καλούμε αγωνίστριες και αγωνιστές, ανεξάρτητα από τις κομματικές τους εντάξεις, πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικές συλλογικότητες, να στηρίξουν την Πρωτοβουλία και να συμβάλουν στη δημιουργία αυτής της Αριστεράς που με την μετωπική συμπόρευσή της, την ενιαιο-μετωπική στρατηγική και τακτική της και την συγκρότηση ενός μεταβατικού προγράμματος θα ενώσει τις ζωντανές δυνάμεις του κόσμου της Αριστεράς και της εργασίας και θα επιβάλλει την φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Σε αυτή την κατεύθυνση, επιδιώκουμε να πάρουμε πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση αντίστοιχων κινήσεων στη βάση σε επίπεδο γειτονιάς και εργασιακών χώρων, όλων των αγωνιστών που συμμερίζονται αυτή την κατεύθυνση ανεξάρτητα από την πολιτική ή κομματική τους ένταξη.
Η κρισιμότητα της κατάστασης δεν αφήνει πλέον περιθώρια: ο μαχόμενος κόσμος της Αριστεράς πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια του και να πιέσει με μαζικούς-δημοκρατικούς όρους ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες για μια άλλη κατεύθυνση μέσα στην Αριστερά, στο μαζικό λαϊκό κίνημα και για μια άλλη πορεία της χώρας.
Καλούμε:
- Στην μεγάλη διαδήλωση στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 6 Σεπτέμβρη στις 17:30 Βενιζέλου και Εγνατία .
- Σε συζήτηση – συνέλευση την Κυριακή 7 Σεπτέμβρη και ώρα 11:00 στο Σινέ Αλέξανδρος Εθνικής Αμύνης 1 απέναντι από το Λευκό Πύργο
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ
