κατάλαβα, αλλά παρόλο που μπήκα στον πειρασμό να την «ψήσω», το απέφυγα, γιατί το θεώρησα άκομψο να κάνω μαζί της πολιτικό ψωνιστήρι –ποιος είμαι εγώ που θα έλεγα στη Μάρω τι να ψηφίσει.
Κανένας, βέβαια, δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από τη Μάρω να έχει τα δικά της, τα προσωπικά κριτήρια. Μόνη της θα επιλέξει τι θα ψηφίσει στις επόμενες εκλογές. Την ψήφο της θα την ρίξει λογαριάζοντας τη συγγένεια ή τη φιλία, την ευγνωμοσύνη προς τον γιατρό που έσωσε κάποτε τη ζωή του αδελφού της ή την υποχρέωση που έχει προς τον συνταξιούχο αστυνομικό διευθυντή -κατεβαίνει ο γιός του υποψήφιος- που από φιλία διευθετούσε τις κλήσεις της παράνομης στάθμευσης, παλιά -τότε που ακόμα οδηγούσε το αυτοκίνητό της, γιατί τώρα, πάει πια, τις κατέθεσε τις πινακίδες της κι η Μάρω.
Μπορεί, την τελευταία στιγμή, η αναποφάσιστη Μάρω να δώσει σημασία στη φάτσα ενός υποψηφίου στο διαφημιστικό του φυλλάδιο ή στην καθαριότητα των νυχιών του, έτσι που θα απλώσει το χέρι του σε χειραψία. Ή απλώς να τον θυμηθεί, έτσι που θα τον δει να περνάει έξω από το σπίτι της και να την καλημερίζει για να υφαρπάξει την ψήφο της ή επειδή έτυχε να υπάρχει γνωριμία και συμπάθεια παλιά.
Άλλοι, απλοί άνθρωποι όπως η Μάρω, άνθρωποι της διπλανής πόρτας κι αυτοί, αλλού, θα βάλουν πάνω απ’ όλα την ποδοσφαιρική ομάδα και τον Πρόεδρο.
Άλλοι πάλι, θα επιμείνουν πολιτικά, χωρίς να ξεχνούν το Μνημόνιο και τις οδύνες, όταν θα στηθούν στην ουρά για να ψηφίσουν, θέλοντας να σπάσουν τα μούτρα ορισμένων υποψηφίων, που θα περιτριγυρίζουν ανενδοίαστοι μέσα-έξω στα εκλογικά κέντρα, την ώρα που οι εκλογικοί αντιπρόσωποι θα φυλλομετρούν τα ψηφοδέλτια.
Το πώς διαμορφώνονται τα κριτήρια του κάθε ψηφοφόρου είναι μια συζήτηση δαιδαλώδης, πράγματι.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
