Κωνσταντίνος Καραμανλής*
Είναι φανερό από την καθημερινότητα που βιώνουμε ότι οι επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης και της κυρίαρχης πολιτικής επιδεινώνουν την «κατάσταση της εργατικής τάξης» στην Ελλάδα με
ραγδαίους ρυθμούς. Σήμερα, με την τεράστια και συνεχώς διογκούμενη ανεργία και φτώχια, καταλαβαίνουμε ότι τίθενται με οξύ τρόπο ζητήματα επιβίωσης για ένα συνεχώς αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού.
ραγδαίους ρυθμούς. Σήμερα, με την τεράστια και συνεχώς διογκούμενη ανεργία και φτώχια, καταλαβαίνουμε ότι τίθενται με οξύ τρόπο ζητήματα επιβίωσης για ένα συνεχώς αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού.
Ως απάντηση στην όξυνση του κοινωνικού προβλήματος δημιουργούνται και προωθούνται μέσω του κράτους, της ΕΕ, διεθνών οργανισμών, καπιταλιστικών επιχειρήσεων, δήμων, περιφερειών, εκκλησίας, ΜΚΟ, δομές αλληλεγγύης με ποικίλα σχήματα και παραλλαγές.
Μπορούμε να παρατηρήσουμε το τελευταίο διάστημα σε κάθε δήμο να αναπτύσσονται διάφορες δομές τέτοιου τύπου (κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια κλπ.). Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο δήμους με αριστερή πλειοψηφία, κάτι που ίσως δικαίωνε τελικά το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύεται τους καλλικρατικούς δήμους σαν «ασπίδες κοινωνικής προστασίας του πολίτη», αλλά έχει μια γενικότερη διάσταση.
Τι είναι αυτές οι δομές αλληλεγγύης
Αν ανατρέξουμε στο επιχειρησιακό πρόγραμμα με τίτλο «ανάπτυξη ανθρωπινού δυναμικού» θα δούμε ότι ο τέταρτος θεματικός άξονας με τίτλο «πλήρης ενσωμάτωση του συνόλου του ανθρωπινού δυναμικού σε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών» ο όποιος συγχρηματοδοτείται από το ευρωπαϊκό κοινωνικό ταμείο (ΕΚΤ) θέτει ως έναν από τους στόχους τη «Δημιουργία δικτύου κοινωνικής ασφάλειας κατά του κοινωνικού αποκλεισμού», το οποίο κατά τα λεγόμενά του θα διασφαλίζει την πρόσβαση για όλους σε βασικές υπηρεσίες, όπως ιατρική περίθαλψη, στέγαση και εκπαίδευση.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο «Για την αντιμετώπιση του φαινομένου της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού απαιτείται η οργανική διασύνδεση των πολιτικών κοινωνικής προστασίας με τις πολιτικές ανάπτυξης και απασχόλησης μέσω της ευρύτερης δραστηριοποίησης όλων των δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Προς την κατεύθυνση αυτή, σχεδιάζεται η δημιουργία ενός Εθνικού Δικτύου άμεσης κοινωνικής παρέμβασης για την εφαρμογή ενός συνόλου ενεργειών σε πανελλαδικό επίπεδο. Η έννοια του δικτύου αναφέρεται και συγχρόνως προϋποθέτει την απαραίτητη δικτύωση, λειτουργία, συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη Κοινωνικών Εταιρικών Σχημάτων τα οποία θα λειτουργήσουν ως Κοινωνικές Δομές άμεσης αντιμετώπισης του φαινομένου της φτώχειας».
Τι είναι οι δήμοι;
Απέναντι στην επιχείρηση εισόδου της έννοιας της κρατικής «αλληλεγγύης» στην πραγματικότητα που βιώνει η τάξη των εργαζόμενων, η αντικαπιταλιστική-ριζοσπαστική-αριστερή πρόταση οφείλει καταρχήν να διατυπώνεται υπό το πρίσμα του ΚΑΛΛΙ ΚΡΑΤΗ.
Η αντιδραστική τομή που έχει επιφέρει η εφαρμογή της εν λόγω μεταρρύθμισης στα τρία χρόνια της εφαρμογής της αποδείχτηκε ότι αποτελεί βασικό μοχλό εφαρμογής των πολιτικών των μνημονίων, ανατροπής της σχέσης κεφαλαίου - εργασίας στο επίπεδο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Εξυπηρετεί τους βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα οικονομίας, εργασίας, εκμετάλλευσης του χώρου και του περιβάλλοντος και αντιδημοκρατικής θωράκισης του αστικού πολιτικού συστήματος.
Παράλληλα ως ειδική πλευρά της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης του αστικού κράτους και προσαρμογής του στις ανάγκες ανασυγκρότησης του καπιταλιστικού συστήματος για την αντιμετώπιση της κρίσης του αναδεικνύεται σε μέσο εναρμόνισης με το πολιτικό-θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ (Ευρωπαϊκός Χάρτης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αποφάσεις της Λισσαβόνας, Σύμφωνο οικονομικής διακυβέρνησης).
Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι η κατεύθυνση αυτή του «κοινωνικού» ενδιαφέροντος μέσα από τις κρατικές δομές «αλληλεγγύης» ξεδιπλώνει μια ολόκληρη στοχοθεσία με πολλές αποχρώσεις και αποδέκτες. Στοχοθεσία η οποία καλείται να υλοποιήσει σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της τον κεντρικό σχεδιασμό του κράτους και του κεφαλαίου για το μέλλον της εργασίας, τις υποδομές υγείας και όλων εν γένει των κοινωνικών αγαθών.
Στο περιβάλλον του Καλλικράτη οι ΟΤΑ εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της «δημοσιονομικής προσαρμογής», καθώς η κατάρτιση των προϋπολογισμών των ΟΤΑ γίνεται στη Βάση της τρέχουσας, μεσοπρόθεσμης δημοσιονομικής πολιτικής της κυβέρνησης - στοιχείο που εξανεμίζει τις όποιες υποτιθέμενες δυνατότητες παρέμβασης στον αυτοδιοικητικό μηχανισμό στο πλαίσιο μιας «φιλολαϊκής» διαχείρισης. Η πολιτική του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού και το ανώτατο όριο δαπανών που επιβάλλει η κυβέρνηση και η ΕΕ στους ΟΤΑ σημαίνει, στην πράξη, αποδοχή των περικοπών στους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και των κονδυλίων του ΕΣΠΑ για κοινωνικές δαπάνες και υποδομές.
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ
