Η πλειοψηφία των Ελλήνων που θίχτηκαν άμεσα τα συμφέροντά τους από το μνημόνιο, είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε μέσα σε ένα στρεβλό σύστημα το οποίο αντί να το καταργήσουμε συγκρουόμενοι μαζί του, το
αποδεχτήκαμε και χτίσαμε όλη μας τη ζωή μέσα σ’ αυτό. Τότε, που ήταν ακόμα ευάλωτο, αρνηθήκαμε τη σύγκρουση μαζί του. Βολευτήκαμε, το θεωρήσαμε θέσφατο, το υποστηρίξαμε κιόλας σε πολλές περιπτώσεις. Τώρα πια που το σύστημα ανδρώθηκε, τώρα που έκλεισε τις κερκόπορτές του και στεγανοποιήθηκε, αφενός φοβόμαστε την κατα μέτωπο πλέον σύγκρουση μαζί του γιατί χρειάζεται περισσότερη δύναμη που δεν πιστεύουμε οτι έχουμε, αφετέρου, πολλοί από εμάς, ή είμαστε ακόμα πεπεισμένοι για την ορθότητά του λόγω της πολύχρονης πλύσης εγκεφάλου που έχουμε υποστεί, ή, καθώς είναι δύσκολο να αποδεχτούμε πως τόσα χρόνια υπηρετούσαμε ένα λάθος, εμμένουμε σε αυτό από καθαρό εγωισμό!
Σε κάθε περίπτωση, η μάζα των ανθρώπων που είναι στο δρόμο επιλέγοντας την κατα μέτωπο πλέον σύγκρουση, δεν είναι ικανή από μόνη της να καταφέρει κάποια νίκη χωρίς «ενισχύσεις». Και οι «ενισχύσεις» που στερούνται είμαστε όλοι εμείς που ακόμα σκεφτόμαστε στενά και σε καθαρά ατομικό επίπεδο επιλέγοντας τη μη σύγκρουση, την υποταγή στο σύστημα, τη σιωπή και, ουσιαστικά, την πλήρη αποδοχή του, ψελίζοντας μόνο μερικά «επαναστατικά» συνθήματα στα social media για να βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε μέρος των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της όποιας «επανάστασης». Δυστυχώς όμως οι πόλεμοι κερδίζονται ακόμα στο πεδίο της μάχης, στο δρόμο και όχι στην εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου με “like” και “share” αντί πυρομαχικών.
Υ./Γ.: Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στη μερίδα των Ελλήνων που ωφελήθηκαν, ωφελούνται και θα ωφελούνται πάντα από το υπάρχον σύστημα - καθώς αυτοί έχουν βαθιές ρίζες σ’ αυτό και ουσιαστικούς λόγους να το υποστηρίζουν – επειδή αριθμητικά είναι μειοψηφία και δεν θα μπορούσαν να επηρρεάσουν το αποτέλεσμα μιας υποτιθέμενης ολικής σύγκρουσης.
αποδεχτήκαμε και χτίσαμε όλη μας τη ζωή μέσα σ’ αυτό. Τότε, που ήταν ακόμα ευάλωτο, αρνηθήκαμε τη σύγκρουση μαζί του. Βολευτήκαμε, το θεωρήσαμε θέσφατο, το υποστηρίξαμε κιόλας σε πολλές περιπτώσεις. Τώρα πια που το σύστημα ανδρώθηκε, τώρα που έκλεισε τις κερκόπορτές του και στεγανοποιήθηκε, αφενός φοβόμαστε την κατα μέτωπο πλέον σύγκρουση μαζί του γιατί χρειάζεται περισσότερη δύναμη που δεν πιστεύουμε οτι έχουμε, αφετέρου, πολλοί από εμάς, ή είμαστε ακόμα πεπεισμένοι για την ορθότητά του λόγω της πολύχρονης πλύσης εγκεφάλου που έχουμε υποστεί, ή, καθώς είναι δύσκολο να αποδεχτούμε πως τόσα χρόνια υπηρετούσαμε ένα λάθος, εμμένουμε σε αυτό από καθαρό εγωισμό!
Σε κάθε περίπτωση, η μάζα των ανθρώπων που είναι στο δρόμο επιλέγοντας την κατα μέτωπο πλέον σύγκρουση, δεν είναι ικανή από μόνη της να καταφέρει κάποια νίκη χωρίς «ενισχύσεις». Και οι «ενισχύσεις» που στερούνται είμαστε όλοι εμείς που ακόμα σκεφτόμαστε στενά και σε καθαρά ατομικό επίπεδο επιλέγοντας τη μη σύγκρουση, την υποταγή στο σύστημα, τη σιωπή και, ουσιαστικά, την πλήρη αποδοχή του, ψελίζοντας μόνο μερικά «επαναστατικά» συνθήματα στα social media για να βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε μέρος των αντιμνημονιακών δυνάμεων και της όποιας «επανάστασης». Δυστυχώς όμως οι πόλεμοι κερδίζονται ακόμα στο πεδίο της μάχης, στο δρόμο και όχι στην εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου με “like” και “share” αντί πυρομαχικών.
Υ./Γ.: Σκόπιμα δεν αναφέρθηκα στη μερίδα των Ελλήνων που ωφελήθηκαν, ωφελούνται και θα ωφελούνται πάντα από το υπάρχον σύστημα - καθώς αυτοί έχουν βαθιές ρίζες σ’ αυτό και ουσιαστικούς λόγους να το υποστηρίζουν – επειδή αριθμητικά είναι μειοψηφία και δεν θα μπορούσαν να επηρρεάσουν το αποτέλεσμα μιας υποτιθέμενης ολικής σύγκρουσης.
