είναι τέλος πάντων πρωθυπουργός - που - κατάπιε - στέκα, αλλά
στο βάθος της ψυχής του αποδείχτηκε ότι είναι άνθρωπος. Και μπορεί να βάζει τον Σίμο να καταδικάζει τις "ύβρεις" του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν πιστεύει ότι κλείνουν οι κάμερες, δεν λέει όχι κι ο ίδιος σε μια ξεγυρισμένη βρισιά - γιατί "ύβρεις" αυτά που είπε ο στόμας του δύσκολο να τα χαρακτηρίσεις.
Ύστερα, δεν είναι σωστό να μη μας απασχολεί η ουσία της επίμαχης φράσης του. Διότι το πρώτο μέρος της αναφερόταν στο δικό του κεφάλι - δηλαδή στο μυαλό του, καθώς είναι απίθανο να έβριζε την τέλεια χωρίστρα του. Και το δεύτερο μέρος της, ο βαρύς χαρακτηρισμός, τον οποίο αδυνατούμε να επαναλάβουμε γραπτώς, αναφερόταν επίσης στον ίδιο. Το όλον δηλαδή ήταν μια νευρική αυτοκριτική, με την οποία δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Διότι, απλούστατα, όσα ξέρει ο νοικοκύρης για το κεφάλι και για τον εαυτό δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Για να πάμε κάπως βαθύτερα στο συμβάν, είναι γεγονός ότι ο Σαμαράς χαρακτήρισε τον εαυτό του, ας πούμε, βλάκα - ο χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται εδώ ως πιο κόσμιος από κείνον που πραγματικά χρησιμοποίησε, αλλά που κάνει ρίμα μαζί του. Εμείς γιατί να πούμε ότι δεν είναι, αφού έτσι αισθάνεται; Αισθάνεται βλάκας γιατί έκανε σαρδάμ; Αισθάνεται βλάκας γιατί καταλαβαίνει πόσο ανόητο είναι να βγάζει διάγγελμα για τον ΦΠΑ; Αισθάνεται βλάκας γιατί τον έπεισαν να παρουσιάσει το θέμα ως προσωπική του νίκη - ο Άϊ-Γιώργης που σκοτώνει τον δράκοντα; Άγνωστο.
Αν πάμε όμως ακόμα βαθύτερα, προκύπτει το ζέον ερώτημα: Να αισθάνεται βλάκας και να θέλει να γανώσει -πάλι αντικαθιστούμε μια λέξη- το κεφάλι του δείχνει μια κάποια συμπαθή διάθεση αυτοκριτικής. Αλλά να το ξεφουρνίζει αυτό μπροστά σε κόσμο δείχνει νεύρα. Πολλά νεύρα. Με τέτοιο "success story", όμως, με τέτοιο πολυνομοσχέδιο, με τέτοιον ενθουσιασμό στην κοινοβουλευτική του ομάδα, με τέτοιον Άδωνι και εν τέλει με τέτοιον ΦΠΑ, ποιος ο λόγος για νεύρα; Αυτά μας εμβάλλει σε ανησυχία, μήπως δεν είναι τόσο ευτυχής και σίγουρος όσο θέλει να δείχνει. Λέτε, γαμώ το κεφάλι μου;
στο βάθος της ψυχής του αποδείχτηκε ότι είναι άνθρωπος. Και μπορεί να βάζει τον Σίμο να καταδικάζει τις "ύβρεις" του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όταν πιστεύει ότι κλείνουν οι κάμερες, δεν λέει όχι κι ο ίδιος σε μια ξεγυρισμένη βρισιά - γιατί "ύβρεις" αυτά που είπε ο στόμας του δύσκολο να τα χαρακτηρίσεις.
Ύστερα, δεν είναι σωστό να μη μας απασχολεί η ουσία της επίμαχης φράσης του. Διότι το πρώτο μέρος της αναφερόταν στο δικό του κεφάλι - δηλαδή στο μυαλό του, καθώς είναι απίθανο να έβριζε την τέλεια χωρίστρα του. Και το δεύτερο μέρος της, ο βαρύς χαρακτηρισμός, τον οποίο αδυνατούμε να επαναλάβουμε γραπτώς, αναφερόταν επίσης στον ίδιο. Το όλον δηλαδή ήταν μια νευρική αυτοκριτική, με την οποία δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Διότι, απλούστατα, όσα ξέρει ο νοικοκύρης για το κεφάλι και για τον εαυτό δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Για να πάμε κάπως βαθύτερα στο συμβάν, είναι γεγονός ότι ο Σαμαράς χαρακτήρισε τον εαυτό του, ας πούμε, βλάκα - ο χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται εδώ ως πιο κόσμιος από κείνον που πραγματικά χρησιμοποίησε, αλλά που κάνει ρίμα μαζί του. Εμείς γιατί να πούμε ότι δεν είναι, αφού έτσι αισθάνεται; Αισθάνεται βλάκας γιατί έκανε σαρδάμ; Αισθάνεται βλάκας γιατί καταλαβαίνει πόσο ανόητο είναι να βγάζει διάγγελμα για τον ΦΠΑ; Αισθάνεται βλάκας γιατί τον έπεισαν να παρουσιάσει το θέμα ως προσωπική του νίκη - ο Άϊ-Γιώργης που σκοτώνει τον δράκοντα; Άγνωστο.
Αν πάμε όμως ακόμα βαθύτερα, προκύπτει το ζέον ερώτημα: Να αισθάνεται βλάκας και να θέλει να γανώσει -πάλι αντικαθιστούμε μια λέξη- το κεφάλι του δείχνει μια κάποια συμπαθή διάθεση αυτοκριτικής. Αλλά να το ξεφουρνίζει αυτό μπροστά σε κόσμο δείχνει νεύρα. Πολλά νεύρα. Με τέτοιο "success story", όμως, με τέτοιο πολυνομοσχέδιο, με τέτοιον ενθουσιασμό στην κοινοβουλευτική του ομάδα, με τέτοιον Άδωνι και εν τέλει με τέτοιον ΦΠΑ, ποιος ο λόγος για νεύρα; Αυτά μας εμβάλλει σε ανησυχία, μήπως δεν είναι τόσο ευτυχής και σίγουρος όσο θέλει να δείχνει. Λέτε, γαμώ το κεφάλι μου;
