Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν που δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας
πολίτης. Για τον αρχαίο Έλληνα, πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Μάλιστα, όποιον δεν συμμετείχε, του αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα, ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος εξορία ή θάνατος ! Έτσι και η λέξη “ιδιώτης” απέκτησε την έννοια του ηλιθίου [idiot], γιατί φανέρωνε ανευθυνότητα με ρίζα την τεμπελιά.
Στις μέρες μας, όμως, τα πράγματα φαίνεται πως έχουν αντιστραφεί. Σήμερα, το να μην ασχολείσαι με τα κοινά όχι μόνο δε θεωρείται ντροπή , αλλά αντίθετα έχει αποκτήσει και μία ιδιότυπη θετική αίγλη. Το να “κοιτάς μόνο τη δουλειά σου”, ενώ στην αρχαιότητα επέσυρε ακόμη και την ποινή του θανάτου, σήμερα φαίνεται πως αποτελεί αξία και δείγμα σύνεσης και υπευθυνότητας !!
Από τη μία μεριά, όσοι ασχολούνται με τα κοινά από κάποια υπεύθυνη θέση θεωρούνται αυτομάτως από τους υπόλοιπους ως διεφθαρμένοι και απατεώνες, ενώ από την άλλη όσοι αγωνίζονται ενάντια στις επιλογές της εξουσίας, θεωρούνται ως άνθρωποι που απειλούν την κοινωνική ειρήνη και είναι υποκινούμενοι από σκοτεινές και ιδιοτελείς προθέσεις !!
Δε θα ήταν σωστό βέβαια να μην αναγνωρίσουμε και ένα ελαφρυντικό σε αρκετούς ανθρώπους που απείχαν αηδιασμένοι από τα κοινά, βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η δημόσια διοίκηση. Δυστυχώς, όμως, φοβάμαι πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που απέχουν από τα κοινά, το κάνει από τεμπελιά και από μια κοντόφθαλμη άποψη περί προσωπικού οφέλους, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως η ανέλιξη της κοινωνίας συνολικά, θα ωφελήσει νομοτελειακά και τους ίδιους.
Είναι οι περίφημοι αδιάφοροι, για τους οποίους έχουν ειπωθεί πολλά ειδικά σε κρίσιμες περιόδους όπως αυτή που διανύουμε. Περιόδους κατά τις οποίες οφείλουν οι πολίτες περισσότερο από ποτέ να δραστηριοποιηθούν προκειμένου να διασώσουν τη συνοχή και την επιβίωση της κοινωνίας.
Εκτός, όμως από τους αδιάφορους υπάρχουν και οι δειλοί “που απ’ τους άλλους θεν παλικαριά κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά” και που “δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμα!”. Άνθρωποι που μπορεί να υποφέρουν και να δυσανασχετούν, αλλά που θα περιμένουν πάντα κάποιον άλλον να βγάλει το φίδι απ΄την τρύπα, ενώ οι ίδιοι θα κάθονται ασφαλείς στο σπίτι τους. Άνθρωποι που θα πάρουν θέση μόνο όταν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης θα έχει ήδη κριθεί και, εκ του ασφαλούς πλέον, θα μπορούν να ταχθούν με την πλευρά του νικητή.
ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΕΙΚΕΤΕ ;;;
