Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Σε ποιο νόμισμα δηλαδή πρέπει να πάμε, ώστε ούτε θυσίες να κάνουμε, ούτε αυταπάτες να έχουμε;
Μήπως στο… μπολιβάρ της Βενεζουέλας ή έστω στο μπολιβάρ φουέρτε (ισχυρό μπολιβάρ);
Αφού, όπως μας λένε πως ούτε το ευρώ, ούτε η δραχμή είναι ταμπού και φετίχ;
Διότι, αν καλώς αντιλαμβανόμεθα, εγκαταλείφθηκε το δόγμα που ο κ. Τρίπρας είχε διατυπώσει στην πρόσφατη εκστρατεία του στην αυλή των «τοκογλύφων-δανειστών», όταν το είχε ξεκόψει: «Το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα».
Οι τελευταίες δηλώσεις του εκπροσώπου του κόμματος Π. Σκουρλέτη, ο οποίος επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους «καμιά θυσία για το ευρώ», σε συνδυασμό με την επίσης πρόσφατη δήλωση του Γ. Σταθάκη, υπεύθυνου τομέα ανάπτυξης της κοινοβουλευτικής ομάδας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο οποίος «εμπλούτισε» τα περί θυσίας για το ευρώ με τα της αυταπάτης για τη δραχμή, δείχνουν πως υπάρχει στροφή 180 μοιρών.
Μια στροφή που δεν αποφασίστηκε από τα δύο αυτά στελέχη, αλλά κατά την συνεδρίαση, την περασμένη εβδομάδα, της Γραμματείας του κόμματος, όπου ο κ. Τσίπρας (υποτίθεται υπό το φως των εξελίξεων στην Κύπρο) διατύπωσε τη νέα θέση
Φυσικά, το «καμιά θυσία για το ευρώ» δεν μπορούσε να σταθεί από μόνο του, οπότε προστέθηκε το «καμιά αυταπάτη για τη δραχμή», που περιέπλεξε ακόμη περισσότερο τα πράγματα.
Διότι αν δεν θέλουμε να κάνουμε θυσίες για το ευρώ, αλλά και δεν έχουμε αυταπάτες για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τότε πού βαδίζουμε;
Απάντηση δεν έχουμε λάβει.
Ούτε θα λάβουμε.
Διότι απλώς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Ο κ. Σκουρλέτης μας λέει και μας ξαναλέει μεν πως «στη δική τους αντίληψη» δεν υπάρχει η έννοια του «πάση θυσία για το ευρώ», διότι, όπως λέει (και ξαναλέει) δεν μπορούμε στο όνομα του ευρώ «να τα ξεπουλήσουμε όλα, να διαλύσουμε την κοινωνία, να εκτινάξουμε τους δείκτες της ανεργίας και της ύφεσης» (προσθέτοντας πάντως πως αντίπαλός τους δεν είναι το ευρώ – πώς θα μπορούσε άλλωστε), επιμένει πως ανατριχιάζει στο άκουσμα του «πάση θυσία», αλλά στο δια ταύτα δεν έχουν να μας πουν τίποτε.
Εκτός από κάτι αοριστίες περί «εναλλακτικού σχεδίου εντός της Ευρώπης» - το οποίο, όπως είδαμε στην περίπτωση της Κύπρου, αποτελεί καθαρή φαντασίωση.
Παράλληλα, ξανακρατούν μια «πισινή»:
Λένε δηλαδή πως θα τα δούμε όλα αυτά, διότι τελούν υπό την αίρεση διαφόρων «αν» - πότε θα βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τι κατάσταση θα επικρατεί τότε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ποια θα είναι η διεθνής οικονομική κατάσταση, αν η Μέρκελ θα είναι ακόμη στα πράγματα και άλλα τέτοια που απλώς αποτελούν το περιτύλιγμα ώστε να μπορέσει μελλοντικώς ο ΣΥΡΙΖΑ να μας πει πως όλα αυτά τα «αν» δεν του επιτρέπουν να εφαρμόσει το περίφημο εναλλακτικό του σχέδιο, που έχει καταντήσει μυστικότερο και από τη… συμφωνία του Ραμπουϊγιέ!
Βέβαια, όταν τα πράγματα στενεύουν, ακούγονται φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ που λένε πως αν η χώρα φύγει από το ευρώ, θα καταντήσει Ρουμανία.
Παράλληλα, κάθε φορά που κάποιο από τα στελέχη του κάνει μια ανάλυση (βλέπε Μηλιός για την Κύπρο) που προσγειώνει στην πραγματικότητα τους αιθεροβάμονες, αυτοί (οι αιθεροβάμονες) εκδίδουν ανακοινώσεις εναντίον των συγκεκριμένων στελεχών – χρήσιμες για να δούμε πόσα πολλά και πόσο λαλίστατα στελέχη διαθέτει η… Οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού.
Πάντως, το ερώτημα παραμένει:
Τι ακριβώς σημαίνει «καμιά θυσία για το ευρώ, καμιά αυταπάτη για τη δραχμή».
Διότι, μπορεί ο κ. Σκουρλέτης και οι άλλοι να λένε πως αν πρόκειται για χάρη του ευρώ να τραβάμε όσα τραβάμε με εκτίναξη της ανεργίας και της φτώχειας και τα λοιπά, πρέπει να μας πουν και τι σημαίνει αυτή η «αυταπάτη».
Όχι συνθηματολογικά, αλλά με περιγραφή ίδια με αυτή που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν τις «θυσίες για το ευρώ».
Δηλαδή, άμεση υποτίμηση του νομίσματος κατά 50% και αδυναμία εισαγωγών σε πρώτες ύλες, καύσιμα και φάρμακα (αφού δεν θα έχουμε πρόσβαση σε συνάλλαγμα) και εκτίναξη των τιμών των εισαγομένων προϊόντων.
Καλά τα συνθήματα, αλλά καλύτερη η αλήθεια…
