Όποιος το φιλοσοφεί λίγο το
πράγμα, θα συμφωνήσει ότι ο κυνισμός στη συγκεκριμένη
εκλογική μάχη μπορεί να
είναι και διασκεδαστικός. Η αλλοφροσύνη των απογόνων του Διογένη, που είδαν τους
κύκλους τους να ταράττονται από την ξαφνική επέλαση των βαρβάρων του Αλέξη,
τους ωθεί να ρίχνουν στη μάχη όλα τα σαπάκια, να παίρνουν περίεργες ή και
γελοίες πόζες, να λένε κάτι πράγματα που σου φεύγει κατά το λαϊκίστικον ο
τάκος. Ξεχνιούνται, αλλάζουν πρόσωπα και προσωπεία, καβαλούν το Ροσινάντε τους
και αμέσως μετά το καλάμι, ορίζουν ως ηρωισμό την υπογραφή του Μνημονίου, αλλά
επίσης ως ηρωισμό την αμφισβήτησή του -ο Σαμαράς είπε προχθές ότι είναι ο
αυτουργός του Αντιμνημονίου, ο Βενιζέλος εμφανίζεται ως ο πρώτος αντιστασιακός,
και ο Μαυρογιαλούρος μουντζώνει: Νααααααα!
Ένα κύνημα αναπτύσσεται εν ολίγοις μπροστά στα
μάτια μας, για να αντιπαρατεθεί στο κίνημα. Δεν το ξέραμε, καλοί μου άνθρωποι,
ότι είχατε τόσο άχτι με το Μνημόνιο, τώρα που μας φέρατε στο κεφάλι την κάλπη
το καταλάβαμε και αλλάζουμε στάση. Κι έτσι άρχισε άλλο τροπάρι -το θέμα δεν
είναι πια ναι ή όχι στο Μνημόνιο, αλλά ναι ή όχι στο ευρώ. Και από πού θα
εξαρτηθεί η έκβαση του διλήμματος; Από τη στάση -σημειώστε τη λέξη- απέναντι στους εταίρους, αν θα είμαστε συνεργάσιμοι ή
όχι, αν θα κάνουμε μονομερείς τσαμπουκάδες ή όχι, αν θα τους τσατίσουμε ή όχι.
Αν θα τους βοηθήσουμε να μας καταλάβουν ή θα τους εξωθήσουμε να μας πετάξουν
στα σκουπίδια της δραχμής. Το όχι στο Μνημόνιο υιοθετήθηκε δηλαδή από κείνους
που το υπέγραψαν και το επέβαλαν, αλλά πρόβλημα παραμένει η στάση.
Ναι, ναι, ζούμε στις ημέρες της στάσης. Όχι του Νίκα. Αλλά. από μια άποψη, του
Πανίκα, που ανέλαβε να πείσει τους Μακεδόνες ότι ο Σαμαράς ταυτίζεται με την
αντίσταση στο Μνημόνιο. Πιο ελεεινός, αλλά και πιο ξεσκολισμένος, ο Λοβέρδος,
περιέγραψε με ακρίβεια το υπερκείμενο της στάσης από τα υποκείμενα της
πολιτικής. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ, είπε με αφορμή το δράμα των καρκινοπαθών, είχε
ως αποτέλεσμα να μη μας δώσουν οι Ευρωπαίοι ένα δισ., άρα να μην έχουμε λεφτά
για φάρμακα, άρα να υποφέρουν άνθρωποι και να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Και
αυτό, συμπέρανε, προδιαγράφει το μέλλον αν και εφόσον η στάση του ΣΥΡΙΖΑ πάψει
να είναι στάση του ΣΥΡΙΖΑ και γίνει στάση της κυβέρνησης και της χώρας. Ως εκ
τούτου και όπως αντιλαμβάνεστε, το θέμα δεν είναι ότι ο Λοβέρδος υπήρξε ο
τελευταίος υπουργός Υγείας ούτε ότι άσκησε μια πολιτική επ’ αυτής, αλλά ποια
είναι η στάση του καθενός σήμερα.
Για τη στάση των δανειστών και των εταίρων, που δεν έδωσαν τα λεφτά αν και είχαν
δεσμευτεί επ’ αυτού, ο Λοβέρδος και όλο το κύνημα της ορθής στάσης δεν βγάζει
τσιμουδιά. Γενικώς, όπως θα έχουν καταλάβει οι πλέον υποψιασμένοι, η στάση των
κυριών και των κυρίων της Ευρώπης ουδόλως έχει να κάνει με πολιτικά ή ηθικά ή,
ακόμα χειρότερα, οικονομικά κίνητρα -έχει να κάνει με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό
θυμίζει κάπως εκείνους που ακόμα επιμένουν -π.χ. οι Κασιδιαραίοι του
Μιχαλολιάκου- ότι για όσα διέπραξαν οι Γερμανοί στην κατοχή φταίει η στάση του
ΕΛΑΣ, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Θέμα όμως, κύριε Λοβέρδε, κυρίες και κύριοι,
είναι το εξής: Ότι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι υπερβολικά όρθια και άρα όχι ορθή,
το καταλάβαμε, όπως καταλάβαμε ότι θα μας φέρει μπελάδες. Δεν πρέπει όμως να
οριστεί με σαφήνεια, ακόμα και με διαγράμματα αν χρειάζεται, η ορθή στάση
απέναντι στους εταίρους, στο ΔΝΤ, στην τρόικα, στους κομισάριους;
Ικανοποιεί η ελαφρώς σκυφτή του
μπάτλερ; Μήπως χρειάζεται η κάπως βαθύτερη της καμαριέρας; Η ύπτια θέση είναι
αρκετά φιλική; Πρέπει ή όχι να συνοδεύεται από ανύψωση γλουτών; Και τελικώς, το
πλέον ριψοκίνδυνο, που φαίνεται όμως ότι απέδωσε στις μέχρι σήμερα
διαπραγματεύσεις, μήπως η πλέον αρμόζουσα στάση για τους εταίρους είναι αυτή
της εταίρας;
Θα κάνουμε το παν για να σωθούμε. Αλλά ας μας υποδείξουν και την αρμόζουσα
στάση εκείνοι που τους ενοχλεί η στάση μας...
