Η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, στα τέλη του 2011, υπήρξε εθνική αναγκαιότητα. Όχι φυσικά για να κυβερνηθεί η Ελλάδα από έναν τεχνοκράτη, που κατά δήλωσή του δεν ήταν πολιτικός. Αλλά για να
απομακρυνθεί από την πρωθυπουργία ο Γιώργος Παπανδρέου, που με τις απειλές περί δημοψηφίσματος είχε καταφέρει να βάλει απέναντι στην Ελλάδα το σύνολο των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης.
Παραδίδοντας τα κλειδιά του Μεγάρου Μαξίμου, με το διάγγελμα το οποίο εκφώνησε το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης, ο Λουκάς Παπαδήμος δεν έκρυψε την ικανοποίησή του για τα αποτελέσματα της κυβέρνησής του. Μίλησε για αποφυγή της χρεοκοπίας, για το Μνημόνιο ΙΙ και για το PSI, που προφανώς δεν θα είχαν καταστεί εθνικές πραγματικότητες, αν πρωθυπουργός ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτό ωστόσο δεν συνεπάγεται ότι δεν θα είχαν δρομολογηθεί και με κάποιον άλλο πρωθυπουργό.
Η θητεία ενός πρωθυπουργού κρίνεται, μεταξύ άλλων, με μετρήσιμα αποτελέσματα. Ειδικά όταν ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός είναι τεχνοκράτης. Και τα αποτελέσματα αυτά τα εντοπίζει κανείς πρωτίστως στον τομέα της πραγματικής οικονομίας. Που αφορά κυρίως την αγοραστική δυνατότητα του μέσου πολίτη, και το ισοζύγιο εργασίας-ανεργίας.
Και στους δυο τομείς, ο Λουκάς Παπαδήμος δεν θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ευτυχής. Την περίοδο της πρωθυπουργικής θητείας του, η αγοραστική δυνατότητα της κοινωνίας… εξανεμίστηκε. Όσο για τον δείκτη εργασίας-ανεργίας, τα στοιχεία που είδαν χθες το φως της δημοσιότητας σοκάρουν.
Από τον Δεκέμβριο του 2011, δηλαδή περίπου έναν μήνα μετά την έναρξη της θητείας του Λουκά Παπαδήμου στο Μέγαρο Μαξίμου, κάθε μέρα χάνουν τη δουλειά τους 1.000 Έλληνες. Αυτή είναι η αριθμητική απεικόνιση μιας κυβερνητικής θητείας, που μάλλον απέχει μακράν από την περιγραφή του διαγγέλματος του Λουκά Παπαδήμου.
