Πριν κανα τετράωρο γύρισα από την πορεία διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη. Όσοι δε βγήκατε σήμερα και κυρίως όσοι δε βγαίνετε ποτέ διαβάστε αν θέλετε πώς περάσαμε...
Μετά από μια περίοδο που δε συμμετείχα και τόσο ενεργά σε εκδηλώσεις, πορείες και λοιπές κινήσεις, ίσως επειδή είχα κουραστεί ψυχολογικά (φάσεις είναι αυτές), ίσως κι επειδή δεν είχε κάποια μεγάλη διαμαρτυρία τον τελευταίο καιρό (με Παπαδήμο βλέπετε ηρέμησαν οι περισσότεροι προσωρινά), ήθελα πάρα πολύ να πάω στην πορεία-συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Από το Σάββατο λοιπόν μέχρι και την Κυριακή το μεσημέρι έπαιρνα γνωστούς και φίλους για να τους ξεσηκώσω να πάμε παρέα. Αποτέλεσμα; Να φάω καμια δεκαριά άκυρα και μόνο δύο φίλοι μου να δώσουν το παρόν κι αυτοί για λίγη ώρα. Η πλάκα είναι ότι τηλεφωνούσα τους κάπως πιο "μάχιμους" και συνηδειτοποιημένους, όχι αυτούς που ήταν δεδομένο ή σχεδόν δεδομένο ότι δε θα ερχόταν
Οι αιτιολογίες της άρνησης είχαν μεγάλη ποικιλία. Από σοβαρούς λόγους (μια φίλη μου είχε να πάει σε γάμο για παράδειγμα), μέχρι ανόητους (όπως απλά βαρεμάρα, ψιχάλα ή ραντεβού για καφέ που δε γινόταν να ακυρωθεί).
Πιο ανησυχητικοί όμως ήταν 2-3 άλλες αιτιολογίες άρνησης που άκουσα.
Σε κάποια γνωστή μου πρότεινα να έρθει και μου είπε ότι δεν αντέχει τα δακρυγόνα! Δε φταίει βέβαια το κορίτσι όταν τα κωλοκάναλα της χώρας μας, που σημειωτέον δεν έχουν άδειες λειτουργίας τα περισσότερα, δείχνουν μόνο επεισόδια και τρομοκρατούν τον κόσμο. Είναι πολλοί αυτοί που νομίζουν ότι στις πορείες που πηγαίνουμε γίνονται αυτά που δείχνει μανιωδώς η τηλεόραση να συμβαίνουν μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη συνήθως, στο Σύνταγμα. Ότι δηλαδή βάζουμε μάσκες και έρχονται αστυνομικοί και πλακωνόμαστε στο ξύλο. Εγώ θα ενημερώσω όσους μας διαβάζουν ότι έχω πάει σε πάρα πολλές πορείες, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας και τα μικροεπεισόδια (σπάνια στη Θεσσαλονίκη γίνονται μεγαλύτερα επεισόδια) σχεδόν δεν τα παίρνεις χαμπάρι! Πολλές φορές γυρνάς σπίτι, τα βλέπεις στην τηλεόραση και αναρωτιέσαι: "Πότε έγιναν αυτά; Εγώ πού ήμουν;"
Το χειρότερο και πιο ανησυχητικό μήνυμα όμως το πήρα από μια φίλη μου, η οποία είναι γενικά πολύ έξυπνη, λογική, μορφωμένη και μάλλον ακομμάτιστη. Μαζί μάλιστα είχαμε κατέβει και σε κανα δυο πορείες ακόμα. Τι μου είπε; Μου έστειλε ένα sms που έλεγε επί λέξη: "Δε θα έρθω. Καλύτερα μνημόνιο παρά χρεοκοπία"! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Και πάλι θα πω ότι δε φταίει το κορίτσι κι ούτε εγώ είμαι ο φωστήρας που τα ξέρει όλα κι όποιος διαφωνεί μαζί μου κάνει λάθος. Απλά νομίζω πως είναι προφανές το γιατί πρέπει να κλείσουμε τις τηλεοράσεις...
Όντας χωρίς παρέα λοιπόν, σκέφτηκα να πάω με μια παρέα διαδικτυακών μου φίλων που ακόμα δεν είχα γνωρίσει από κοντά. Τι εννοώ; Πριν λίγο καιρό δημιουργήθηκε ένα γκρουπάκι στο facebook από παιδιά και μεγαλύτερα παιδιά, οι οποίοι οργανώθηκαν και ξεκίνησαν τις δράσεις. Συναντήθηκαν μερικές φορές από κοντά, αλλά εγώ πάντα κάτι τύχαινε και δε μπορούσα να πάω. Έτσι, σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ευκαιρία να τους γνωρίσω στη διαδήλωση, αφού μου έστειλαν μήνυμα ότι θα πήγαιναν όλοι μαζί! Από τα καλά της τεχνολογικής εξέλιξης...
Το Σάββατο το βράδυ είχε γίνει κατάληψη στο Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη και εκεί ήταν ο χώρος συγκέντρωσης και έναρξης της πορείας. Άλλοι έλεγαν 2.30, άλλοι 5, άλλοι 7... Αυτή η συγκέντρωση ήταν η πιο ακομμάτιστη. Ήταν μαζεμένοι πολλοί εκεί, όπως γειτονιές, μοτοσυκλετιστές, αγανακτισμένοι και πολλοί, πολλοί άλλοι. Κάποιοι λίγοι κρατούσαν και σημαιάκια κομμάτων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ένιωθες καπελωμένος. Πολύς κόσμος με ελληνική σημαία ή βαμμένο πρόσωπο στα χρώματα της Ελλάδας. Μοναδική παραφωνία, κατά τη γνώμη μου, κάτι λίγοι αριστεροχαρούμενοι που φώναζαν κάτι ανθελληνικά συνθήματα, όπως: "Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία (εννοώντας το μαϊμού κρατίδιο στα Βόρεια σύνορά μας)...." και κάτι άλλες ασυναρτησίες που δε θυμάμαι.
Πορείες υπήρχαν κι αλλού, όπως του ΠΑΜΕ που δε μας καταδέχεται και κάνει μόνο του, γιατί το ΚΚΕ μάλλον είναι πάνω από την Ελλάδα, ακόμα και αυτές τις ώρες. Έστω κι έτσι πάντως, καλύτερα να βγει κάποιος με το ΠΑΜΕ παρά να κάτσει στον καναπέ του και να έχει και άποψη για όλα.
Πήγα λοιπόν κατά τις 4.30 στην Αριστοτέλους και συνάντησα την παρέα. Η πρώτη εντύπωση ήταν θετικότατη και διατηρήθηκε ως το τέλος. Άνθρωποι καλοί, χαρούμενοι, κοινωνικοί και κυρίως αγωνιστές. Σχεδόν όλων των ηλικιών και σχεδόν όλων των επαγγελμάτων. Τα ηχεία έπαιζαν Ξυλούρη, Λοΐζο και άλλα ωραία επαναστατικά τραγούδια κι έτσι η ώρα περνούσε πιο ευχάριστα. Το κρύο ευτυχώς υποφερόταν. Θα μπορούσε να κάνει και πιο κρύα μέρα.
Κάνοντας μια βόλτα μέσα στον κόσμο βρήκα αρκετούς γνωστούς. Έναν συγγενή, την αδερφή ενός φίλου, πρώην ΔΑΠίτισα, έναν παλιό συμμαθητή με τον οποίο δεν είχαμε κάνει ποτέ πολιτική κουβέντα... Άτομα λογικά και φυσιολογικά, που δεν ξέρω αν είχαν ξαναπάει ποτέ σε πορεία ή όχι.
Κατά τις 7, αν δεν κάνω λάθος, και αφού είχε νυχτώσει και είχαμε αρχίσει να κρυώνουμε λίγο η πορεία ξεκίνησε. Είχε μαζευτεί πια πραγματικά πάρα πολύς κόσμος. Κανονικά βέβαια θα έπρεπε να είναι όλη η Θεσσαλονίκη κάτω, αλλά αυτό δε θα γίνει ποτέ. Ας είναι κι έτσι...
Κάποια στιγμή άρχισε όλη η πορεία μαζί να τραγουδάει το "Πότε θα κάνει ξαστεριά". Μεγάλες στιγμές που μόνο όποιος έχει ζήσει μπορεί να καταλάβει. Αν και εξαρχής δεν είχα αμφιβολία ότι κάνω το σωστό που πάω στην πορεία, εκείνη την ώρα ένιωσα εκτός από ανατριχίλα και μεγάλη δικαίωση. Ήμουν μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες άγνωστο κόσμο, περπατούσα στην παραλιακή δίπλα σε κάποιους που γνώρισα πριν λίγο και ο κόσμος τραγουδούσε Ξυλούρη! Δεν το αλλάζω με κανέναν καφέ! Καφέ πίνω και αύριο αν θέλω! Αυτό όμως δεν το ζεις κάθε μέρα. Βγάζω το κινητό και στέλνω το ίδιο μήνυμα σε 2-3 άτομα: "Χάνεις..."
Κάπου κατά τις 9 και λίγο πριν η πορεία επιστρέψει στο Ολύμπιον οι μισοί από την παρέα την κάναμε προς τα αυτοκίνητα. Είδαμε και την πορεία του ΠΑΜΕ να έρχεται και κάπου εκεί, όταν σχεδόν ενώθηκαν οι δύο πορείες άρχισαν και οι πρώτες μικροσυμπλοκές στα στενά. Δεν κατάλαβα ακριβώς τι γίνεται, είδα απλά κάτι ΜΑΤατζήδες να τρέχουν και μετά κάτι δακρυγόνα από μακριά. Δεν αφορούσαν τον πολύ κόσμο, οι περισσότεροι ούτε καν τα είδαν. Υποθέτω πως κάποιοι κουκουλοφόροι πάνω στην αναμπουμπούλα βρήκαν ευκαιρία να δράσουν...
Σίγουρα θα έγιναν και πολλά που ξέχασα ή δε μπόρεσα να περιγράψω. 5 ώρες ήταν αυτές. 5 ώρες στο κρύο. Αξιζε και με το παραπάνω όμως. Δε νιώθω καθόλου σκασμένος ή στεναχωρημένος που συμμετείχε μόνο το 2-3% της πόλης περίπου (σε όλες τις πορείες μαζί). Ούτε καν όλοι οι άνεργοι δηλαδή.
Ίσως νιώσω απλά εκνευρισμένος όταν ακούσω αυτούς που δεν ήρθαν να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, να κάνουν οικονομικές αναλύσεις, να γκρινιάζουν η να φωνάζουν πως και οι 300 θέλουν κρέμασμα. Αν τους ρωτήσεις όμως "Ποιος θα τους κρεμάσει;", δε θα ξέρουν να σου απαντήσουν.
Ας έχει, όλοι είμαστε Έλληνες, όλοι είμαστε άνθρωποι. Αδέρφια μπορείς να πεις. Μεταξύ μας δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα, άλλος είναι ο μεγάλος εχθρός μας και είναι αμίληκτος δυστυχώς. Άπληστος και απάνθρωπος.
Τώρα που γράφω τις τελευταίες γραμμές βλέπω ότι πέρασε το Μνημόνιο 2 τελικά. Το ήξερα. Όλη στην παρέα το ξέραμε. Κι όμως βγήκαμε. Λένε πως αν δε μάχεσαι για τα ιδανικά σου ή δεν αξίζεις εσύ ή δεν αξίζουν τα ιδανικά σου.
Τα ιδανικά μας αξίζουν. Το ξέρω. Νομίζω κι εμείς.
Πάω να κοιμηθώ ήσυχος. Όσο γίνεται δηλαδή με τους μασόνους που έκατσαν στο σβέρκο μας.
Νιώθω καλά, καλύτερα από χθες το βράδυ. Κι ας ψηφίστηκε ένα μνημόνιο 700 σελίδων στα Αγγλικά που παραδόθηκε στους Βουλευτές το Σάββατο τα χαράματα και άρα κανείς μα κανείς δε μπόρεσε να διαβάσει! Κι ας είμαστε πια πιο κοντά στη χρεωκοπία από ποτέ!
Θα τα ξαναπούμε καινούριοι μου φίλοι! Χάρηκα!
