Η χθεσινή ψηφοφορία ήταν η δυσκολότερη στη μεταπολιτευτική
ιστορία της χώρας μας.
Οι βουλευτές οφείλαμε να λάβουμε
σκληρές αποφάσεις, λειτουργώντας, όπως φάνηκε, με γνώμονα τη συνείδησή μας,
παρά την επιβληθείσα κομματική πειθαρχία.
Βρέθηκα μπροστά σε ένα εξαιρετικά σοβαρό δίλημμα:
-
Ή
παραμένουμε στην ευρωζώνη με επίπονα και σκληρά μέτρα,
-
Ή
επιλέγουμε να πορευτούμε μόνοι καταλήγοντας σε στάση πληρωμών.
Παρ’ όλο που το διακύβευμα ήταν μεγάλο δεν μπορούσα να ψηφίσω
τις διατάξεις στο άρθρο 1 που αλλάζουν τις εργασιακές σχέσεις και τα κεκτημένα
των εργαζομένων δύο αιώνων, αποδομούν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και
καταλύουν τις εργασιακές σχέσεις.
Ειδικότερα, η μείωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων
ανεργίας συμπεριλαμβανομένων και των κατώτατων μισθών, ήταν ο λόγος που
καταψήφισα το συγκεκριμένο άρθρο αφού προτείνει μείωση του μισθολογικού κόστους
κατά 22% για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, μείωση 32% για τους
νέους κάτω των 25 ετών και μείωση του μη μισθολογικού κόστους (εισφορές) κατά
5%.
Η επιλογή αυτή όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα αλλά αντίθετα
χειροτερεύει την κατάσταση αφού δεν θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της
ελληνικής οικονομίας αλλά θα οδηγήσει σε κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων,
θα οξύνει την ανεργία, την φτώχεια και θα δυναμιτίσει την κοινωνική συνοχή.
Με βάση αυτές τις σκέψεις ψήφισα κατά συνείδηση χωρίς να
υπολογίζω το πολιτικό κόστος.
