Αναρωτιέμαι γιατί ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτικών της σημερινής επικαιρότητας βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο. Γιατί είναι φοβικοί απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους; Γιατί
διαπραγματεύονται χωρίς να χρησιμοποιούν το maximum των πολιτικών τους δεξιοτήτων και εφεδρειών, και γιατί τελικά δεν επιτυγχάνουν το καλύτερο δυνατό πολιτικό deal για τα ελληνικά συμφέροντα; Είναι σύμπτωση ή στρατηγική επιλογή και μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου; Πιστεύω και στα δύο. Πολλές φορές στην πολιτική και όχι μόνο, οι συμπτώσεις και το τυχαίο αναδιαμορφώνουν και ανασχηματίζουν στρατηγικές και μηχανισμούς…
Αποτελεί πλέον πεποίθηση των περισσοτέρων από εμάς ότι το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο ενεργοποίησαν υφεσιακή δίνη στην οικονομία μας, καθιστώντας ολοένα και δυσχερέστερη την αποπληρωμή του χρέους μας, επιβαρύνοντας τους Έλληνες πολίτες με αυξανόμενα φορολογικά βάρη και καταργώντας, επί της ουσίας, τις βασικές συνιστώσες ενός Κοινωνικού Κράτους.
Στο τώρα, η δανειακή σύμβαση που θα συνοδεύσει το PSI ενέχει στοιχεία καταχρηστικά. Ακυρώνεται η ασυλία συνεπεία της εθνικής κυριαρχίας, υιοθετείται το σύστημα των εμπράγματων εγγυήσεων – δηλ. Εκποίηση κρατικής περιουσίας σε περίπτωση ουσιαστικής αδυναμίας τήρησης των συμφωνηθέντων από ελληνικής πλευράς - απολύεται η δυνατότητα και η προοπτική διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων καθώς και απευθείας δανεισμού από τρίτους, και αναγνωρίζεται η δικαιοδοσία των μη ελληνικών δικαστηρίων στις ενστάσεις εγκυρότητας.
Ούτε μεμψιμοιρώ , ούτε έχω την πρόθεση να αντιμετωπίζω την παρούσα κατάσταση με άρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Προσπαθώ να ανακαλύψω στις οποίες πολιτικές αποφάσεις θετικές προοπτικές για τη γενιά μας, τη γενιά των 30+. Είς μάτην όμως.
H προσπάθεια εθνικής προσβολής και εξευτελισμού της Ελλάδας διεθνώς, μέσω διαφόρων δημοσιευμάτων, κατέδειξε τον τρόπο με τον οποίο ξένα εκδοτικά συγκροτήματα, πιθανώς υποκινούμενα από τα συμφέροντα των αγορών, εξαπέλυσαν αήθη επίθεση εναντίον της. Δεν δίστασαν να προσβάλλουν τον Παρθενώνα, την Αφροδίτη της Μήλου, να μειώσουν το ελληνικό πνεύμα, την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Δεν έχουν καταλάβει ότι όσο περισσότερο επιτίθενται στην ελληνική πολιτιστική ταυτότητα, τόσο περισσότερο προκαλούν το κοινό αίσθημα;
Ίσως θα πρέπει να τους θυμίσουμε, σε αυτό το κρεσέντο της μαύρης προπαγάνδας στην οποία έχουν επιδοθεί, ότι το Ελληνικό Πνεύμα συνεχίζει και διατρέχει τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη , όσο και αν θέλουν δυστυχώς να το αποδυναμώσουν.
Από το Πυθαγόρειο Θεώρημα, την εγγραφή του τριγώνου στον κύκλο και του κύκλου στο τρίγωνο του Θαλή του Μιλήσιου, την Αρχή του Αρχιμήδους για την Άνωση, τον Μαγνήτη μέχρι και το Τεστ Παπανικολάου - για να μην ξεχνάμε και τη σύγχρονη συμβολή του ελληνικού πνεύματος στις επιστήμες – η Ελλάδα είναι παρούσα, έτοιμη να μοιραστεί με την παγκόσμια κοινότητα τον δικό της “πλούτο”, χωρίς να επιβάλλει αυξημένα επιτόκια δανεισμού και ασφάλιστρα κινδύνου, στις περιπτώσεις όπου επιβεβαιώνεται αλόγιστη, στρεβλή και μη χρηστή διαχείριση του.
Η πρόταση της Γερμανίδας ιστορικού και συγγραφέα Λεονόρα Ζέελινγκ αναφορικά με την επιβολή ενός ιδιότυπου πολιτιστικού φόρου για τη δημοσιονομική διάσωση της χώρας μας, είναι ενδεικτική του τρόπου σκέψης και αντίδράσης σε αυτόν τον ιδιότυπο πόλεμο εναντίον της χώρας μας:
«Για κάθε Ελληνική λέξη που χρησιμοποιεί κάθε Ευρωπαίος να δίνει 5 σεντς για την Ελλάδα. Μόλις ο Γερμανός πει Ιdee, μόλις ο Γάλλος προφέρει idee, μόλις ο ‘Αγγλος ξεστομίσει idea, να πιστώνονται… αυτόματα 5 σεντ στον ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχανάλυση, Δημοκρατία και πολιτική, μουσείο, Ευρώπη, ευρώ και πάει λέγοντας». Με αυτόν τον τρόπο, η Ευρώπη θα έπρεπε να ξεπληρώσει το χρέος της απέναντι στην Ελλάδα.
Να κατοχυρώσουμε τα ελληνικά πνευματικά δικαιώματα, όπως κάνουν όλες οι άλλες χώρες για τις δικές τους εφευρέσεις και ευρεσιτεχνίες. Να σταματήσουμε να είμαστε τόσο δοτικοί, χωρίς να διαπραγματευόμαστε τις δικές μας θέσεις. Το εθνικό μας φιλότιμο οι ξένοι το εισπράττουν ως εθνική αδυναμία.
Να μάθουμε να υψώνουμε τη φωνή μας στα διεθνή φόρα και να απαιτούμε από τους εταίρους μας να σεβαστούν τις θέσεις και τα δίκαιά μας. Όπως ακριβώς έγινε στη Σύνοδο Κορυφής των μελών του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, όπου ομόφωνα αποφασίστηκε η μη ένταξη της γειτονικής μας χώρας στις δομές του ΝΑΤΟ, χωρίς την προηγούμενη επίλυση του ζητήματος της ονομασίας της.
Να επικοινωνούμε παντού ότι η οικονομική κρίση της Ελλάδας τεχνηέντως προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις. Τα δανεικά της Ελλάδας έχουν προ πολλού εξοφληθεί. Η οικονομία μας δεν ήταν χειρότερη από τις οικονομίες των υπόλοιπων κρατών – μελών της Ε.Ε. και αντιπροσωπεύει μόλις το 2% της οικονομίας της Ευρώπης.
Να στραφούμε στην ανάπτυξη μέσω της ενίσχυσης της ζήτησης, νέων προγραμμάτων επενδύσεων , αλλαγής του συστήματος της φορολόγιας και μερικό επανέλεγχο του κεφαλαίου των υπηρεσιών και των αγαθών
Να μην ξεχάσουμε ότι το 2008 ήταν οι ιδιωτικές τράπεζες-γίγαντες που υποχρέωσαν τις κρατικές τράπεζες να τις διασώσουν από τη δική τους κρίση, με τα χρήματα των φορολογουμένω, μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο την τότε δική τους κρίση σε σημερινή κρίση δημοσίου χρέους.
Να παγώσουμε με τις ευλογίες της Κοινότητας όλες τις οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος που αφορούν σε εξοπλιστικά προγράμματα, και τα αντίστοιχα ποσά να δοθούν για την επανεκκίνηση της οικονομίας, αν θέλουμε να μιλάμε για την Ευρώπη της Αλληλεγγύης και της Στήριξης, προκειμένου να επιτύχουμε και εμείς το δικό μας οικονομικό θαύμα, όπως ακριβώς έκανε η Γερμανία, μετά τον Β’Π.Π. με τη στήριξη όλων μας.
Αυτή την κρίσιμη ώρα, θα πρέπει, σε μία προσπάθεια δημιουργικής εσωστρέφειας, να αντιληφθούμε το μεγαλείο της δυναμικής της γενιάς μας, αναγνωρίζοντας βεβαίως τα λάθη του παρελθόντος, και ενεργοποιώντας εκείνες τις δυνάμεις που μόνο στόχο έχουν την αποκατάσταση της ίδιας μας της χώρας. Αν δεν παλέψουμε δεν θα μάθουμε ποτέ ότι μπορούμε να πετύχουμε.
http://www.statesmen.gr/
