ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣΟ ενθουσιασμός με τον οποίο έγινε δεκτή η είδηση της, εντυπωσιακής είναι αλήθεια, συρρίκνωσης της πολιτικής επιρροής του κόμματος Ενωμένη Ρωσία, στις χθεσινές βουλευτικές εκλογές
της Ρωσίας, εξηγείται πλήρως στη βάση της ακατανίκητης τάσης μας να… πηγαίνουμε με το ρεύμα.
Και στην προκειμένη περίπτωση, το «ρεύμα» δείχνει στην κατεύθυνση του με κάθε τρόπο «ζαρώματος» της επιστροφής του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Προεδρία της Ρωσίας, το 2012, ώστε να μπει φρένο παρεμβατικότητας στη δυναμική που αναπτύσσει η Μόσχα παγκοσμίως. Στο περιθώριο μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, που δεν επιτρέπει στον άλλοτε «απέναντι άξονα» της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου, να διαδραματίσει ρόλο διακομιστή της εξουσίας ανά τον κόσμο.
Το εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι μπροστά στην «ανάγκη» να μειωθεί το κύρος του πολιτικού ηγέτη που κατάφερε να πάρει μια χώρα από τα… συντρίμμια, και να την ξανακάνει υπολογίσιμη δύναμη σε ένα σύνθετο και ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον, εκείνοι που πανηγυρίζουν για την πτώση των ποσοστών του, δεν κοιτάζουν… παραδίπλα, στα αυξημένα ποσοστά των Κομμουνιστών.
Όσων δηλαδή δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, και κυρίως την απώλεια του απόλυτου ελέγχου στο κράτος και τον λαό, από το κόμμα και τα στελέχη του.
Μπροστά λοιπόν στη στρατηγική επιδίωξη του «φρένου» στις ηγετικές φιλοδοξίες του Πούτιν και της νέας Ρωσίας, μια «συμμαχία» με τους άλλοτε «ορκισμένους εχθρούς», φαντάζει περίπου αυτονόητη. Μόνο που τέτοιες πρακτικές ανήκουν στο χθες το οποίο φεύγει. Και αρνείται, καθώς φαίνεται, να το καταλάβει.
http://www.statesmen.gr/
