Συνδυασμός ενός αντιβιoτικού με μια πρωτεΐνη μπορεί να περιορίσει δραστικά τις πιθανές συνέπειες της ραδιενέργειας... ακόμη και εάν χορηγηθεί περισσότερες από 24 ώρες μετά την έκθεση, υποστηρίζουν ερευνητές του Χάρβαρντ. Λένε ότι η μελέτη
τους ενδέχεται να ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη νέων θεραπειών για τα θύματα πυρηνικών καταστροφών, όπως αυτή στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας.
Στο πλαίσιο των πειραμάτων τους, εξέθεσαν... ποντίκια σε θανατηφόρες δόσεις ραδιενέργειας και στη συνέχεια τους χορήγησαν αντιβιoτικό της ομάδας των φθοριοκινολονών και μια συνθετική μορφή πρωτεΐνης που αυξάνει τη βακτηριοκτόνο δράση/διαπερατότητα (BPI). Όπως αναφέρουν στην έκθεσή τους, στην επιθεώρηση Science Translational Medicine, 8 στα 10 ποντίκια θεραπεύτηκαν μέσα σε μία ημέρα. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί τα περισσότερα αντίδοτα πρέπει να χορηγηθούν πριν ή λίγες ώρες μετά από την έκθεση, κάτι που δεν είναι πάντοτε εφικτό.
Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι, καθώς τα φάρμακα που χρησιμοποιήθηκαν έχουν αποδειχθεί ασφαλή για τους ανθρώπους, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν αποθέματα για να διανεμηθούν σε περίπτωση πυρηνικού ατυχήματος ή επίθεσης. Υψηλές δόσεις ακτινοβολίας βλάπτουν τον οργανισμό, στοχεύοντας μεταξύ άλλων τα κύτταρα του εντέρου και επηρεάζοντας την ικανότητά τους να διαιρούνται και να αναπαράγονται, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα βακτήρια να «δραπετεύουν» στο αίμα.
Οι Ίβα Γκίναν και ο Οφέρ Λέβι από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ άρχισαν να αντιλαμβάνονται τις ευεργετικές ιδιότητες της πρωτεΐνης ΒΡΙ παρακολουθώντας 48 ανθρώπους, στους οποίους χορηγούνταν δόσεις ακτινοβολίας εν όψει μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Μετά από την έκθεσή των ασθενών στην ακτινοβολία, η πρωτεΐνη ΒΡΙ έπεφτε δεκάδες φορές κάτω από τα φυσιολογικά επίπεδα. Σε 37 από αυτούς, ήταν μη ανιχνεύσιμη, κάτι που πιθανότατα οφείλεται στη φθορά που έχει υποστεί ο μυελός των οστών και η οποία τον καθιστά ανίκανο να παράγει αρκετά λευκά αιμοσφαίρια που με τη σειρά τους διευκολύνουν την παραγωγή ΒΡΙ.
Τα ποντίκια που έλαβαν και τα δύο φάρμακα όχι μόνο είχαν μεγαλύτερα ποσοστά επιβίωσης από αυτά που έλαβαν το ένα από τα δύο, αλλά άρχισαν να παράγουν ταχύτερα νέα αιμοσφαίρια. «Αυτό ήταν μη αναμενόμενο και πολύ αναπάντεχο», λέει η Ίβα Γκίναν και εξηγεί ότι η ανάκαμψη του οργανισμού ώστε να είναι σε θέση να παράγει αίμα σημαίνει πως «μειώνεται ο χρόνος παραμονής στο νοσοκομείο, η ανάγκη για μεταγγίσεις ή για δότες, όλα δηλαδή τα δύσκολα πρακτικά ζητήματα».
http://topeiraxtiri.blogspot.com/2011/11/blog-post_8717.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FBoIcR+%28.%29
