στον φίλο του.
Είναι μόλις ένα χρόνο που ο Σπιντ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ουαλίας μία θέση που γνώριζε καλά την αξία της. Ήταν ένας απλός χρήσιμος παίκτης ράγκμπι όταν σαν έφηβος αποφάσισε να να πάει στο Έλαντ Ρόουντ» και την Λιντς και μαζί με τον νυν μάνατζερ της ομάδας Σάιμον Γκρέισον δημιουργούν ένα δυναμικό δίδυμο στην ομάδα Νέων.
Από κει ο Σπιντ μετακόμισε στην πρώτη ομάδα, κέρδισε το πρωτάθλημα,. μετακόμισε στην αγαπημένη του Έβερτον, πέρασε έξι χρόνια στη Νιούκαστλ, στην Μπόλτον, και τέλος στην Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Αλλά αυτή που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ ήταν η Ουαλία.
Κατά μήκος της καριέρας του συγκέντρωσε το χειροκρότημα όλων και δημιούργησε παντοτινές φιλίες, γιατί ήταν πάντα αγαπητός. Πολλοί από αυτούς απέτισαν φόρο τιμής την Κυριακή και όλοι ήταν ειλικρινείς. Κατά ένα περίεργο τρόπο θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι η καλή του φύση σαν άνθρωπος επισκίασε το πόσο καλός ποδοσφαιριστής ήταν. Στην Λιντς θα τον θυμούνται για πάντα ως μέρος της τρομερής μεσαίας γραμμής με Στράχαν, Μπάτι και ΜακΆλιστερ που έδωσε το τίτλο του πρωταθλητή το 1992.
Ο ίδιος αισθανόταν υπερήφανος που αποτελούσε μέλος αυτής της ομάδας και σε κάθε ευκαιρία δεν δίστασε να το δηλώνει όπως έκανε και μία ημέρα πριν το τραγικό συμβάν στην τηλεόραση. Αυτό όμως που πραγματικά τον έκανε υπερήφανο ήταν τα δύο παιδιά του ο Εντ και ο Τόμι. Ήταν το σημείο αναφορά του όπως και το χαμόγελό του και η χαρά που είχε για την ζωή, τι ειρωνεία.
Ποτέ δεν ήταν βεντέτα και δεν αρνήθηκε σε κανέναν αυτόγραφο. Παράλληλα όμως ήταν και τεχνικός της Ουαλίας και γνώριζε καλά τι ευθύνες έχει αυτή η θέση. Έπαιρνε την δουλειά του σοβαρά όπως και το ποδόσφαιρο. Ήταν ένας άνθρωπος που έφερνε ένα νέο αέρα στην Ουαλία, μία νέα φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο της χώρας του. Ήθελε να αλλάξει τα πράγματα στο Κάρντιφ και βρισκόταν στο δρόμο για να το πετύχει.
Ο τρόπος σκέψης του ήταν ξεκάθαρος. «Νομίζω ότι οι άνθρωποι όπως ο Αρσέν Βενγκέρ, ο Ζοζέ Μουρίνιο και ο Χάουαρντ Γουίλκινσον έχουν ένα υπόβαθρο από πίσω μία εκπαίδευση που τους προετοιμάζει να είναι προπονούν και πως να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις. Οι παίκτες αντίθετα, έχουν άλλο backroung που δεν τους επιτρέπει να κάνουν πολλά πράγματα. Ο Μαρκ Χιουζ είναι ένα μεγάλο όνομα και καλός προπονητής. Αυτό δεν εγγυάται τίποτα, όμως. Νομίζω ότι αυτό που έχει σημασία είναι το τι είδους άνθρωπος είσαι. Σε όλα τα κοινωνικά στρώματα μερικοί άνθρωποι έχουν τα υλικά να είναι ηγέτες και κάποιοι άλλοι όχι. Νιώθω ότι είμαι ηγέτης, αλλά έχω ελλείψεις. Δεν είμαι σίγουρος πόσο έξυπνος είμαι. Αν με ρωτήσετε την πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο, μπορεί να σας την πω αλλά δεν είμαι σίγουρος πόσο σχετικό είναι αυτό. Η ποδοσφαιρική ευφυΐα είναι διαφορετική Δεν ξέρω πόσο ευφυής είμαι από αυτή την άποψη. Είμαι σίγουρος, αλλά ξέρω επίσης ότι δεν ξέρω τα πάντα», δήλωνε πρόσφατα σε συνέντευξή του.
Το στοιχείο της αυτογνωσίας, αυτό το ίχνος της αυτό-αμφισβήτησης, το οποίο αισθανόταν ήταν εντελώς διαφορετικό αυτή την Κυριακή. Όλα έδειχναν διαφορετικά την Κυριακή. Όπου και να γύρναγες το κεφάλι σου έβλεπες τον Γκάρι Σπιντ.
Στο Σουόνσι, στον Σέι Γκίβεν, στο Άνφιλντ, στον Κρεγκ Μπέλαμι ο οποίος λάτρευε τον Σπιντ, και στον Κένι Νταλγκλίς, ένας άνθρωπος που έχει νιώσει στο πετσί του τραγωδίες. Ωστόσο τίποτα δεν τον είχε προετοιμάσει για τα νέα που άκουσε το πρωί της Κυριακής. Όποια προβλήματα, όποιες αγωνίες είχε ο Γκάρι τις είχε κρατήσει καλά κρυμμένες από όλους.
Όλοι τους, όπως και όλο και το βρετανικό ποδόσφαιρο έμεινε με ανοικτό το στόμα με ένα αίσθημα απώλειας όπως και δύο χρόνια πριν στην περίπτωση του Ένκε του Ανόβερου. «Ο θάνατος σου για μας εξακολουθεί να είναι πανταχού παρών. Μας άφησε όλους άφωνους, ζαλισμένους, αβοήθητους. Έχουμε μείνει σιωπηλοί, κλαίμε και παράλληλα ψάχνουμε για απαντήσεις, ένα γιατί. Και το μόνο που βρίσκουμε είναι ότι ο θάνατος σου είναι τόσο ψυχρός» ανέφερε η επιστολή του Μίκαελ Μπάλακ προς τον άλλοτε συμπαίκτη του στην εθνική Γερμανίας.
Ο Γκάρι Σπιντ είναι νεκρός και το ψυχρός δεν μπορεί να περιγράψει αυτό το συναίσθημα.
http://www.gazzetta.gr/article/item/245040-gkari-spid-o-philos-mou
