πελατειακών σχέσεων που εξατομίκευσε τις διεκδικήσεις και υπονόμευσε τη συλλογικότητα με συνεργούς τον λαϊκισμό, τον κομματισμό και την αναξιοκρατία.
Η ΓΣΕΕ, η οποία εκπροσωπεί τους εργατοϋπαλλήλους, συνέβαλε τα μέγιστα σε όλα αυτά, με αποτέλεσμα ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες, τεχνίτες του ιδιωτικού τομέα να παραμένουν ουσιαστικά χωρίς εκπροσώπηση.
Ως μοχλός αξιοποιήθηκαν οι ΔΕΚΟ με την ένταξη των υπαλλήλων τους στη ΓΣΕΕ, με αποτέλεσμα αυτή από εκφραστής των χαμηλόμισθων του ιδιωτικού τομέα να διοικείται από εργαζόμενους του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Είναι όμως δυνατόν υπάλληλοι των ΔΕΚΟ να εκπροσωπούν τους εργατοϋπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα; Άλλες συνθήκες και σχέσεις εργασίας, αγεφύρωτη διαφορά στις αποδοχές, συνδικαλιστικές άδειες και προνόμια που προκαλούν.
Σήμερα που η έλλειψη αξιόπιστου συνδικαλιστικού φορέα είναι καταλυτική για τις εξελίξεις στη χώρα, είναι πλέον βέβαιο ότι οι ΔΕΚΟ χαρακτηρίσθηκαν ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) με πρόσχημα τη λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με σκοπό όμως την ένταξη των υπαλλήλων τους στη ΓΣΕΕ και επιδίωξη τη νόθευση του συνδικαλιστικού κινήματος και τον έλεγχο των αντιδράσεων του ιδιωτικού τομέα.
Βέβαια αυτή η λογική περί συνδικαλισμού απεδείχθη καταστροφική και για τις ΔΕΚΟ. Ο νόμος 1365/1983, ο οποίος καθιέρωνε την «κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας» με την συμμετοχή των εργαζομένων στην διοίκησή τους, αποδείχθηκε η κερκόπορτα που άλωσε ό,τι είχε απομείνει έως τότε στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Η συμμετοχή συνδικαλιστών στα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων, η εξουσία που απέρρεε από αυτή, οι πρόσθετες αμοιβές, η αποφασιστική συμμετοχή τους στις αποφάσεις για τα συγκρουόμενα συμφέροντα μεγάλων εταιρειών, καλλιέργησαν μια εντελώς διαφορετική συνείδηση από την συνείδηση του συνδικαλιστή. Σε σημείο ώστε, ενώ ένας μεγάλος αριθμός συνδικαλιστών απέχει επί σειρά ετών από την εργασία λόγω των προνομιακών τους διευκολύνσεων και αγνοεί ως εκ τούτου τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, να συνεχίζουν να συμμετέχουν στην διοίκηση των επιχειρήσεων με αποτέλεσμα οι παρεμβάσεις τους, εξ αιτίας της άγνοιάς τους, να είναι καταστροφικές. Μέσα από τη συνδιοίκηση ουσιαστικά των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα επέβαλαν τον κομματισμό ως κριτήριο της λειτουργίας τους και στο όνομά του ανέχθηκαν τον λαϊκισμό και την αναξιοκρατία.
Ποιο ήταν το «αντάλλαγμα» για τα προνόμιά τους; Με τη συμμετοχή τους στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, αυτή, από εκπρόσωπος των εργατοϋπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα έγινε κρατικοδίαιτη. Έτσι λόγω ανυπαρξίας ουσιαστικής εκπροσώπησης διασφαλίσθηκε η «εργασιακή ειρήνη» στον ιδιωτικό τομέα, οι ΔΕΚΟ όμως λειτουργικά παρέλυσαν.
Αξίζει κανείς να διερευνήσει τη συμμετοχή συνδικαλιστών στα ΔΣ των επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τις αποζημιώσεις τους αλλά και τις προνομιακές τους διευκολύνσεις για να διαπιστώσει το μέγεθος της αλλοτρίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας. Ήδη από το 1940 ο Τρότσκι σημείωνε ότι «υπάρχει ένα κοινό γνώρισμα στην ανάπτυξη ή, πιο σωστά, στον εκφυλισμό των σύγχρονων συνδικαλιστικών οργανώσεων όλου του κόσμου: το πλησίασμα και η συγχώνευσή τους με την κρατική εξουσία». Η ΓΣΣΕ χωρίς αμφιβολία πάντα αποτελούσε προέκταση της κρατικής εξουσίας στον εργασιακό χώρο γι αυτό και απετέλεσε και φορέα ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών. Χαρακτηριστικό των σημερινών κοινωνικών αδιεξόδων αποτελεί η διαπίστωση ότι οι ίδιοι πολιτικοί που μας οδήγησαν στην κρίση συνδιαλέγονται με τους ίδιους συνδικαλιστές για την υπέρβασή της και ως εναλλακτική διέξοδος προβάλλεται πάλι η εναλλαγή των ίδιων κομμάτων στην εξουσία και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων στην κηδεμόνευση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ο τρόπος λειτουργίας της ΓΣΕΕ δικαιολογεί κατ’ αρχήν τη δημιουργία του ΠΑΜΕ. Όμως η συγκρότησή του ενίσχυσε το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα; Δεν επέφερε τη διάσπασή του; Ο Αντόνιο Γκράμσι στις πολύ σκληρές συνθήκες ανόδου του φασισμού σημείωνε ότι «κάθε απόπειρα να οργανωθούν ξεχωριστά τα επαναστατικά συνδικαλιστικά στοιχεία απέτυχε από μόνη της και εξυπηρέτησε μόνον την ενίσχυση των ηγεμονικών θέσεων των ρεφορμιστών» και συμπλήρωνε ότι καθήκον των κομμουνιστών είναι «να παραμένουν με τη μάζα, να μοιράζονται τα λάθη της, τις αυταπάτες της, την απαλλαγή από τις πλάνες της» με «σκοπό να πετύχει την ενότητα ανάμεσα στην τάξη και την πιο συνειδητή πρωτοπορία της».
Μακροδημόπουλος Δημήτρης, Αλεξ/πολη, 10-10-2011
http://kanena2010.blogspot.com/2011/10/blog-post_4870.html
